Ο πόλεμος του Πούτιν δεν έχει νομιμοποιητική βάση

Βασική προϋπόθεση για την αιώνια ειρήνη αποτελεί, κατά τον Καντ, η θεώρηση κάθε κράτους ως ηθικού υποκειμένου. Σύμφωνα με τον μεγάλο φιλόσοφο, το κράτος νοείται ως αυτόνομο ηθικό πρόσωπο και λόγω της συγκεκριμένης ιδιότητάς του δικαιούται να υπάρχει και να δρα αυτοδέσποτο, ανεξάρτητο και ελεύθερο.

Παρακολουθώντας τα όσα καταδικαστέα γίνονται με την παράνομη εισβολή της Ρωσίας, η οποία καταπατά κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου, η Ουκρανία αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο.

Ο Πούτιν επί της ουσίας συμπεριφέρεται ωσάν να έχει απέναντί του, όχι ένα κυρίαρχο Κράτος, αλλά ένα αντικείμενο, θεωρώντας ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει, μια στρατηγική που αποτελεί απειλή για τη διεθνή ειρήνη.

Για να κατανοήσει κανείς τον Πούτιν πρέπει να ανατρέξει στον μεγάλο φιλόσοφο Χέγκελ που έχει πει: «Αυτό που μας διδάσκουν η εμπειρία και η ιστορία είναι το εξής: ό,τι οι λαοί και οι κυβερνήσεις δεν έμαθαν ποτέ τίποτα από την ιστορία, ούτε ενήργησαν με βάση τις αρχές που συνήγαγαν από αυτή».

Η γνώση της ιστορίας είναι η κρίσιμη παράμετρος που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας όταν είμαστε ενώπιον κρίσιμων αποφάσεων και ειδικά όταν θέλουμε να αποκωδικοποιήσουμε στρατηγικές, όπως αυτή που ακολουθεί ο Πούτιν.

Ας ανατρέξουμε στον Liddell Hart, Βρετανό αξιωματικό του στρατού, στρατιωτικό θεωρητικό και ιστορικό που μεταξύ άλλων σημείωσε: «Το επεκτατικό κράτος, από τη φύση του ανικανοποίητο, έχει την ανάγκη να κερδίσει τη νίκη, για να πετύχει το σκοπό του, και γι’ αυτό πρέπει να αποδέχεται μεγαλύτερους κινδύνους στην προσπάθειά του».

Στο πεδίο της Στρατηγικής πολλά έχουν λεχθεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ειδικά και για την στρατηγική του κατευνασμού. Όμως στην περίπτωση του Πούτιν, οφείλει κανείς, προσπαθώντας να αντλήσει διδάγματα από την Ιστορία, να εντρυφήσει στον Περικλή που έδινε συμβουλές στους Αθηναίους να μην προσπαθήσουν να επεκτείνουν τις κτήσεις τους, διότι πάρα πολλές φορές, μεγάλες δυνάμεις καταρρέουν από την υπερεξάπλωση.

Θα αποδειχθεί προφητικός ο Περικλής στην περίπτωση του ανικανοποίητου Πούτιν που εμφανίζει έναν ανικανοποίητο εγωισμό και ακολουθεί την λεγόμενη στρατηγική της εξουθένωσης και αντιμετωπίζει την Ουκρανία σαν αντικείμενο;

Οι απαντήσεις λίαν προσεχώς για έναν Ηγέτη που έχει χαρακτηριστικά του Συνδρόμου της Ύβρεως, που είναι ουσιαστικά η άρνηση του Πούτιν να αλλάξει γραμμή πλεύσης ώστε να μην παραδεχτεί ότι έπραξε λάθος.

Και το πρόβλημα για την Διεθνή Έννομη Τάξη, το Διεθνές Δίκαιο –σε αυτή τη φάση δε νοείται συμψηφισμός τώρα για παράνομες και καταδικαστέες πράξεις που έκαναν οι Δυτικές Δυνάμεις σε άλλες περιόδους- είναι ότι ο Πούτιν κινείται με τη λογική: το συμφέρον μου το ορίζω εγώ ερήμην των άλλων και υπόκειμαι στη δεσμευτικότητα του συμφέροντός μου».

Μόνο που ο πόλεμος που ξεκίνησε δεν έχει νομιμοποιητική βάση και γι’ αυτό είναι πλέον υπόλογος έναντι της ανθρωπότητας.