Κόλαση

Τον παλιό καλό καιρό – ώσπου να ενσκήψει δηλαδή ο δρεπανηφόρος Κόβιντ -, μπορούσαμε να αστειευόμαστε με την ιδέα της κόλασης. Κι ας είχαμε ζήσει αρκετά χρόνια, ώστε να διαθέτει ο καθένας μας το μερίδιό του σε στιγμές οδύνης, πένθους, απόγνωσης. Παίρναμε αποστάσεις, παραδοξολογούσαμε. Ισως έτσι ξορκίζαμε τον φόβο για το κακό και το χειρότερο, ο οποίος αναπόφευκτα στοιχειώνει κάθε άνθρωπο.

«Κόλαση είναι οι άλλοι!» είχε παραπέμψει η ξαδέλφη μου στον Σαρτρ. «Οι εχθροί σού σκάβουν τον λάκκο, οι φίλοι σε σπρώχνουν να πέσεις μέσα. Και οι εραστές σου σε σκεπάζουν με ροδοπέταλα…». Η κολλητή μου θεώρησε την εικόνα γλυκερά ρομαντική. «Ο Διάβολος» αντιγύρισε «δεν ξέρω αν φοράει Prada, σίγουρα πάντως διαθέτει χιούμορ. Μαύρο χιούμορ. Ξέρετε ποια θα ήταν για μένα η Κόλαση; Να βρίσκομαι, εις τους αιώνας των αιώνων, στριμωγμένη σε ένα ασφυκτικά γεμάτο τρόλεϊ σε μποτιλιάρισμα. Οι συνεπιβάτες μου να έχουν όλοι φάει σκορδαλιά. Να έχει καύσωνα μα εγώ να μην μπορώ να βγάλω το κασκόλ μου και τη μάλλινη ζακέτα μου. Να κρατάω δυο βαριές πλαστικές σακούλες, από εκείνες με τα χερούλια που σου κόβουν τα δάχτυλα. Τα έντερά μου να συσπώνται, να ιδρώνω για να μην τα κάνω πάνω μου. Και ένας σιχαμένος εφαψίας να μου βάζει χέρι. Να με χουφτώνει ανενδοίαστα, να μου χαμογελάει γλοιωδώς…».

Μου άρεσε η κόλαση της κολλητής μου. Τη βρήκα αρκούντως φρικτή. Θα αντικαθιστούσα απλώς το τρόλεϊ με το αεροπλάνο. Θα περιέγραφα, δίχως ίχνος υπερβολής, τι σημαίνει να πετάς εν έτει 2021 με εισιτήριο οικονομικής θέσης για το εξωτερικό.

Πρέπει να βρίσκεσαι στο αεροδρόμιο δύο τουλάχιστον ώρες πριν από την απογείωση – πρόσθεσε καμιάν ώρα μέσα στο μετρό και υπολόγισε πότε θα ξεκινήσεις από το σπίτι σου. Στα χέρια σου οφείλεις να κρατάς διαβατήριο, πιστοποιητικό εμβολιασμού και plf. Αντε να τα έχεις σε ψηφιακή μορφή, όπερ σημαίνει ότι εάν – ο μη γένοιτο – χαλάσει το κινητό σου, την πάτησες.

Οι έλεγχοι παραμένουν, για τον φόβο της τρομοκρατίας, εξονυχιστικοί. Ανοίγεις χειραποσκευές, αστυνομικοί ψαχουλεύουν μέσα τους. Βγάζεις ρολόι και ζώνη, ίσως και παπούτσια, το παντελόνι σού πέφτει – καλό αυτό, η δίαιτα απέδωσε. Ξαναντύνεσαι, φτάνεις στην πύλη. Με λεωφορείο ή με φυσούνα μπαίνεις στο μεγάλο σιδερένιο πουλί.

Δεν είμαι αρκετά ηλικιωμένος ώστε να ελέγξω τον αστικό μύθο ότι στην Ολυμπιακή επί Ωνάση είχαν χρυσά μαχαιροπίρουνα. Σας βεβαιώνω ωστόσο πως στα πρώτα νιάτα μου, η αναψυχή ξεκινούσε από το αεροπλάνο. Δεν νοσταλγώ τους θεριακλήδες που έσβηναν τα τσιγάρα και τα πούρα μόνο κατά την απογείωση και την προσγείωση. Μου λείπει όμως εκείνο το «sit back and enjoy» – «χαλαρώστε και απολαύστε» – που οι συνοδοί το έλεγαν και το εννοούσαν.

Σήμερα εάν υπερβαίνεις το 1,80 ή και τα ενενήντα κιλά, κυριολεκτικώς ασφυκτιάς. Η πλάτη του μπροστινού πιέζει τα γόνατά σου. Το μπράτσο σου τρίβεται στο μπράτσο του πλαϊνού – μια άγαρμπη κίνηση και θα του ρίξεις αγκωνιά. Το φαγητό, όταν χρεώνεται επιτόπου, θυμίζει φαστφουντάδικο. Οταν περιλαμβάνεται στην τιμή του εισιτηρίου, είναι ντιπ πλαστικό, μόνο ως άλλοθι χρησιμεύει για να βγάλεις – ψευτοτσιμπώντας το – για κάνα πεντάλεπτο τη μάσκα. Το πρώτο δίωρο της πτήσης κάπως την παλεύεις. Μετά σε πιάνει κλειστοφοβία, θες να ουρλιάξεις.

«Τι περιμένεις;» μού είπε ένας επαΐων των αερομεταφορών. «Τις τελευταίες δεκαετίες, οι τιμές έχουν κατακρημνιστεί. Το 1980, Λονδίνο – Νέα Υόρκη κόστιζε εξακόσια δολάρια, χίλια πεντακόσια σε σημερινές τιμές. Τώρα βρίσκεις με τριακόσια. Η ταλαιπωρία αποτελεί το τίμημα του εκδημοκρατισμού. Πριν από την πανδημία, κάποιες εταιρείες σκέφτονταν σοβαρά να αντικαταστήσουν τα καθίσματα με κεκλιμένες επιφάνειες, όπου απλώς θα έγερνες δεμένος στις σύντομες πτήσεις. Για οικονομία χώρου».

«Ας μας στοιβάζετε και χειροπόδαρα δεμένους για να μην απλωνόμαστε πέρα απ’ το ένα τετραγωνικό που μας αναλογεί…» του απάντησα. «Μια χάρη μόνο. Ναρκώνετέ μας μόλις μπαίνουμε στα αεροπλάνα. Ελα ύπνε και πάρε το κι άμε το στο Παρίσι…».