Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι

Φαντάζομαι τους ιστορικούς του μέλλοντος να αναδιφούν στις ζωές μας και με πιάνει ντροπή, χαζή ντροπή αφού εγώ δεν θα είμαι τότε πια παρών.

Τι πάθιαζε – θα αναρωτιούνται – τους κατοίκους της Ελλάδας διαγενομένου του Οκτωβρίου του 2021; Η κλιματική αλλαγή; Τα μεταναστευτικά ρεύματα που πιθανότατα θα ξαναγίνονταν τσουνάμι; Κάποιο καλλιτεχνικό γεγονός – τραγούδι, ταινία, παράσταση, βιβλίο – που οι μισοί το θεωρούσαν αριστούργημα και οι άλλοι μισοί για τα σκουπίδια;

Οχι! Ενας διαταραγμένος τύπος τούς ξεσήκωνε, ο οποίος λοιδόρησε μια άγνωστή του νεαρή κυρία για τον σωματότυπό της, επικεντρώνοντας στις ρίγες που δεν τις φοράς οριζόντιες -αποφθεγμάτισε – εάν έχεις επιπλέον κιλά. Και έφριξε με τη βαναυσότητά του σύμπας ο λαός. Και απαίτησε την κεφαλή του επί πίνακι. Και άρχισαν όλοι να φωτογραφίζονται με μαρινιέρες, ναυτικές μπλούζες. Και του γύρισαν την πλάτη οι χορηγοί της ύπαρξής του, ακυρώνοντας τα διαφημιστικά συμβόλαια. Και στην απελπισία του εκείνος διεκδίκησε σπασμωδικά τον ρόλο του θύματος. Αποπειράθηκε να μετατρέψει το μίσος της κοινής γνώμης σε οίκτο – το να σε λυπούνται είναι στις μέρες μας προτιμότερο και από το να σε θαυμάζουν ακόμα, πολλοί κάνουν έτσι καριέρα… Κάταπιε χάπια – όχι βέβαια σε ποσότητα θανατηφόρο – «πήγα να αυτοκτονήσω!» διαλάλησε, μπας και τον αφήσουν ήσυχο…

Δεν είναι – θα μου πείτε – αισχρό να χλευάζουμε τους υπέρβαρους; Τους μυταράδες; Τους κοκκινομάλληδες και τους κατσαρομάλληδες; – αν ξέρατε τι έχω τραβήξει εγώ, στο δημοτικό, για την αφάνα μου,  «λευκό αραπάκι» με αποκαλούσαν οι καλοί συμμαθητές μου, τον τερμάτιζαν τον ρατσισμό… Είναι και παραείναι! Οι άνθρωποι – φευ – το σκώμμα, την καζούρα την έχουν στη φύση τους. Ο,τι ξεφεύγει από τον μέσο όρο, ευκολότερα το κοροϊδεύουν παρά το καμαρώνουν.

Μεγαλώνοντας ωστόσο μαθαίνεις να φέρεις το σώμα σου με τα στραβά και τα καλά του. Συμφιλιώνεσαι με το γεγονός ότι δεν γίνεται να αρέσεις σε όλους ακόμα και αν έχεις στεφθεί στα καλλιστεία. Αντιλαμβάνεσαι κυρίως πως η γοητεία δεν προκύπτει από άψογες αναλογίες και αστραφτερά χαμόγελα. Υπάρχουν μοντέλα σκέτα αγγούρια. Και αφράτα κορίτσια και αγόρια που λαχταράς να τα ρίξεις στο κρεβάτι, να τα πνίξεις στα φιλιά. Καθένας – από μια σχετικά νεαρή ηλικία – ευθύνεται για τη φάτσα του, η οποία καθρεφτίζει την ψυχή του. Εάν σε γουστάρουν εκείνοι που γουστάρεις, χέστηκες τι θα σχολιάσει ο κάθε τυχάρπαστος «influential». Εάν – ο μη γένοιτο – δεν σε γουστάρουν, κανένα κίνημα εναντίον του «body shaming» δεν θα σε σώσει…

Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Πολύ ευρύτερο. Γιατί ταλανίζεται σύσσωμη σχεδόν η ανθρωπότητα – ο δυτικός κόσμος τουλάχιστον – από ζητήματα που τα έχουν λύσει προ αιώνων οι μεγάλοι ουμανιστές φιλόσοφοι, οι κήρυκες του ορθού λόγου, οι σπουδαίοι συγγραφείς; Το κάλλος ως ποιότητα εσωτερική έχει ήδη αναδειχθεί από το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα. Τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη έχουν διατυπωθεί σαφώς κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Δεν χωράει κουβέντα. Μονάχα γενική εφαρμογή των στα χαρτιά κατακτημένων.

Ο ορθός λόγος κυρίως μας λείπει αφόρητα, επικίνδυνα.

Αντί να λάβει η Πολιτεία αυστηρά μέτρα υγειονομικής προστασίας των εκκλησιαζόμενων, αναλίσκονται οι αρμόδιοι σε δεκάρικους υπέρ πίστης. Η κυβέρνηση συζητάει για κεράκια, η αντιπολίτευση την κατηγορεί ότι νοιάζεται για τα ψηφαλάκια. H ίδια η Εκκλησία ανήλθε ευτυχώς στο ύψος των περιστάσεων και απαίτησε ράπιντ τεστ από το ποίμνιο. Διότι εάν κολλήσουν και πεθάνουν οι πιστοί, ούτε στις λειτουργίες θα πηγαίνουν ούτε στις κάλπες!

«Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι». Αποβλακώνει ο Θεός όποιον σκοπεύει να καταστρέψει. Τον καταντάει εμμονικό με τα παιδαριώδη και με τα αυτονόητα. Να πριονίζει τα πριονίδια, να ομφαλοσκοπεί, να πετάει την μπάλα στην εξέδρα. Και να εθελοτυφλεί εμπρός στα κρίσιμα που τον κυκλώνουν και τον απειλούν.

Είθε η βλακεία μας να αποδειχθεί παροδική. Μακάρι από το παραμιλητό, την ασημαντολογία, τον διανοητικό αυνανισμό να συνέλθουμε εγκαίρως. Πριν πέσει ο ουρανός και μας πλακώσει.