Περίεργοι καιροί, περίεργα μέτρα

Εφόσον το εμβόλιο για τον κορωνοϊό σώζει πρώτα απ’ όλα τη ζωή εκείνου που το κάνει, θα έπρεπε κανονικά να πληρώνεις για να το κάνεις. Εχω άδικο; Η κοινή λογική το υπαγορεύει ότι θα κάνεις οτιδήποτε, αν από αυτό εξαρτάται η ζωή σου. Ευτυχώς όμως, ζούμε σε κοινωνία με κράτος προνοίας και κανένας μας δεν χρειάζεται να πληρώσει για να εμβολιασθεί. Ερχεται το κράτος να πληρώσει αυτό που, υπό συνθήκες ζούγκλας, θα πλήρωνε ο καθένας ατομικά.

Χωρίς να διαφωνώ με το κίνητρο της προπληρωμένης κάρτας των 150 ευρώ στους νέους 18 με 25 ετών που εμβολιάζονται, δεν μπορώ να κρύψω την αμηχανία μου για το μέτρο που ανακοίνωσε χθες ο Πρωθυπουργός. Διότι, στην περίπτωση αυτή, βλέπουμε το κράτος να σε πληρώνει (αν ανήκεις στην συγκεκριμένη ηλικιακή κατηγορία), προκειμένου να σώσεις τη ζωή σου. Δεν διαφωνώ, το επαναλαμβάνω, αλλά δεν μπορώ κιόλας να μην το βρίσκω περίεργο, σχεδόν στα όρια του αστείου. Μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις το παράλογο να είναι απαραίτητο στη ζωή (η πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι ον λογικό αμφισβητείται πλέον ανοικτά), αλλά δεν παύει να είναι παράλογο. Ο πραγματισμός περιλαμβάνει και το παράλογο, όταν η ίδια η πραγματικότητα είναι παράλογη.

Είμαι βέβαιος ότι η συγκεκριμένη διάσταση του ζητήματος είναι αντιληπτή από την κυβέρνηση, που αποφάσισε το μέτρο. Για τον λόγο αυτόν το κίνητρο παρουσιάστηκε από τον Πρωθυπουργό ως επιβράβευση των νέων για την υπομονή τους – ούτε καν ως ανταμοιβή. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα χρηματικό κίνητρο (που είναι πάντα καλοδεχούμενο), το οποίο επιβάλλει η ανάγκη. Πώς αλλιώς θα αντιμετωπισθούν, λ.χ., τα κορωνοπάρτι που οργανώνουν συστηματικά κάποιοι επιτήδειοι στο Αριστοτέλειο κάθε εβδομάδα; Εφόσον δεν πίπτει λόγος, ούτε και ράβδος (η παρέμβαση της Αστυνομίας έχει αποκλεισθεί), αναγκαστικά πίπτει χρηματικό κίνητρο. Το κράτος τούς πληρώνει τα ναύλα για την Ικαρία. Στην πολιτική, ως γνωστόν, εκείνο που μετρά είναι το αποτέλεσμα.

«Ομολογία αποτυχίας», όπως υποστηρίζει το ΚΙΝΑΛ, που πρώτο έσπευσε με ανακοίνωσή του να καταδικάσει το μέτρο, πάντως δεν είναι. Θα είναι αποτυχία, μόνο εφόσον δεν ανταποκριθούν οι νέοι στο κίνητρο. Ας περιμένουμε λοιπόν να δούμε. Επίσης θα ήταν αποτυχία, αν η κυβέρνηση απλώς έμενε άπραγη μπροστά στην απροθυμία της ηλικιακής κατηγορίας 18-25 να εμβολιασθεί.

Υποχρέωση της κυβέρνησης όμως είναι να δελεάσει τους νέους να εμβολιασθούν, αφού να τους υποχρεώσει δεν γίνεται. Και, αφού ούτε η ενημέρωση ούτε η πειθώ φέρνουν αποτελέσματα, τι άλλο μένει εκτός από το ισχυρότερο δέλεαρ, τη χρηματική ανταμοιβή; «Desperate times, desperate measures», όπως λένε οι Αμερικανοί. Απελπισμένοι καιροί, απελπισμένα μέτρα, δηλαδή. Στην περίπτωσή μας, απελπισμένο δεν το λες. Περίεργο, ναι. Σημασία όμως έχει να δουλέψει το μέτρο και τα υπόλοιπα είναι φιλολογία…

THE THRILL IS GONE

Το ομώνυμο τραγούδι του B.B. King είναι η κατάλληλη υπόκρουση για τις δημοσκοπήσεις. Καμία έξαψη δεν προκαλεί πια η δημοσίευσή τους. Απλώς επιβεβαιώνουν κάθε φορά την κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη και την καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ως προς την κυβέρνηση, αυτή δεν χρειάζεται να κάνει πολλά, παρά να συνεχίσει ό,τι ήδη κάνει ακόμη καλύτερα. Αλλωστε, «όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι όμοιες», για να θυμηθούμε τη φράση με την οποία ο Ντοστογέφσκι ξεκινά την «Αννα Καρένινα». Για τον ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, είναι αλλιώς, αφού «κάθε δυστυχισμένη οικογένεια είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο» συνεχίζει ο Ντοστογέφσκι.

Αυτοί πρέπει οπωσδήποτε να βρουν κάτι καινούργιο να κάνουν, αν θέλουν να αναστρέψουν την κατάσταση. Τι όμως; Να σοβαρευτούν δεν γίνεται, είναι αντίθετο με τη φύση τους. Επομένως, ας κάνουν αυτό που γνωρίζουν να κάνουν καλύτερα τέτοια εποχή του χρόνου: διακοπές. Ας ακολουθήσουν το παράδειγμα του ζεύγους Τζανακόπουλου – Αχτσιόγλου, που πέρασαν το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος στο Costa Navarino (επένδυση την οποία η παράταξή τους πολέμησε λυσσωδώς, αλλά τις υπηρεσίες της οποίας απολαμβάνουν…). Μπορεί «η κανονικότητα να μην είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά», όπως είπε η συντρόφισσα Εφη. Είναι όμως ευκαιρία για διακοπές – όπως συμπλήρωσε η ίδια το απόφθεγμά της με τη στάση της…