Κωνσταντινούπολη: Το αθλητικό φυτώριο των Ελλήνων της Πόλης

Της Μαρίας Μουρελάτου

Η ιστορική διαδρομή του Αθλητικού Συλλόγου Πέρα Κωνσταντινούπολης έχει τις ρίζες της στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ιδρύθηκε ο πρόδρομος Αθλητικός Σύλλογος Ερμής. Οι δραστήριοι Ελληνες της Κωνσταντινούπολης βρίσκονταν τότε πίσω από δεκάδες αθλητικούς συλλόγους που ξεφύτρωναν στις γειτονιές της Πόλης για να ενθαρρύνουν τους νέους να ασχοληθούν με τα σπορ. Αλλά και για να διατηρήσουν την κουλτούρα τους συμμετέχοντας σε πολιτιστικές δραστηριότητες όπως θέατρο, παραδοσιακούς χορούς είτε απλώς συναναστρεφόμενοι τους υπόλοιπους ομογενείς που το 1923, την επίσημη χρονιά ίδρυσης του ΑΣ Πέρα (ή Πέρα Κλουμπ ή Μπέγιογλου όπως λέγεται σήμερα) ήταν η πλειοψηφούσα κοινωνική ομάδα στην Κωνσταντινούπολη.

Μέσα από τη δράση του συλλόγου, αναδείχθηκαν σπουδαίοι αθλητές όπως ο Κώστας Νεγρεπόντης, ο διεθνής ποδοσφαιριστής, ιδρυτικό μέλος του ΑΣ Πέρα και ο ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ελλάδα, παγκόσμιος πρωταθλητής Αρσης Βαρών και αργότερα τεχνικός της ελληνικής ολυμπιακής ομάδας Χρήστος Ιακώβου που έγραψε ιστορία στην Ατλαντα το ’96 στο πλευρό του Πύρρου Δήμα. Ομως και οι ομάδες του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ θεωρούνται «παιδιά» του Πέρα Κλουμπ, με την ΑΕΚ μάλιστα να διατηρεί τα ταυτοτικά χρώματα του συλλόγου από τον οποίο ξεπήδησε.

Αξιοζήλευτη πορεία

Ο ΑΣ Πέρα ξεκίνησε με ποδόσφαιρο και γυμναστική, ενώ στη συνέχεια επεκτάθηκε σε πάλη και πυγμαχία. Το 1926 ήταν η χρονιά εκκίνησης για τις ομάδες μπάσκετ και βόλεϊ που συνεχίζουν τη δράση τους έως και σήμερα μαζί με την ομάδα ποδοσφαίρου και την ομάδα επιτραπέζιας αντισφαίρισης που έχει καταγράψει μια αξιοζήλευτη πορεία διακρίσεων τόσο στα πρωταθλήματα της Τουρκίας όσο και διεθνώς. Δύο θρυλικές μορφές του αθλητισμού της Κωνσταντινούπολης στην επιτραπέζια αντισφαίριση, ο Φάνης και ο Βασίλης Αλεξανδρίδης, φορώντας τα χρώματα του ΑΣ Πέρα, κατάφεραν από μικρά παιδιά να σημειώσουν σπουδαίες νίκες. Ολα ξεκίνησαν όταν το ’60 τους παρότρυνε ο πατέρας τους να γραφτούν στον αθλητικό σύλλογο της γειτονιάς, τον Πέρα Κλουμπ για να εξασκήσουν το ταλέντο τους στο άθλημα και να γνωρίσουν και άλλα Ελληνόπουλα της ομογένειας.

Ο Φάνης Αλεξανδρίδης διηγείται στα «ΝΕΑ»: «O αδερφός μου ξεκίνησε πρώτος στον ΑΣ Πέρα και έπειτα ακολούθησα κι εγώ. Ο σύλλογος είχε παράδοση στο πινγκ πονγκ. Πριν από εμάς υπήρχε ομάδα που είχε βγει πρωταθλήτρια Τουρκίας και πρωταθλήτρια Κωνσταντινούπολης. Οταν πήγε ο αδερφός μου είχε γίνει μια «κοιλιά». Τη δεκαετία του ’70 όμως, με τον Βασίλη αρχηγό, πήραμε αρκετά πρωταθλήματα». Ο Βασίλης επιβεβαιώνει, σημειώνοντας ότι, «όταν βγήκαμε πρώτη φορά πρωταθλητές Τουρκίας το 1976, ο μέσος όρος ηλικίας της ομάδας ήταν τα 16 έτη».

Νοσταλγία

Οι θρύλοι του πινγκ πονγκ θυμούνται με νοσταλγία τα παιδικά τους χρόνια μέσα στο πολύβουο μελίσσι της ομογένειας στην Κωνσταντινούπολη. «Ζούσαμε στη συνοικία του Πέραν. Ο Σύλλογος και το σπίτι μας ήταν σχετικά κοντά. Μετά το σχολείο, πριν πάμε σπίτι πηγαίναμε τουλάχιστον τρεις – τέσσερις φορές την εβδομάδα στον σύλλογο. Οταν κάνεις πρωταθλητισμό, πρέπει να αυξάνεις τον ρυθμό και τις ώρες των προπονήσεων», αναφέρει ο Βασίλης. Οι δύο αθλητές ανακαλούν το οικογενειακό κλίμα του συλλόγου, με την πλειονότητα των παιδιών να είναι Ελληνες, χωρίς να λείπουν όμως και τα παιδιά Τούρκων, Εβραίων και Αρμένιων.

Τα δύο αδέρφια που με τον ΑΣ Πέρα έχουν αναδειχθεί τέσσερις φορές πρωταθλητές Τουρκίας (1976-1980) κλήθηκαν το 2016 να βοηθήσουν στην επαναλειτουργία του τμήματος επιτραπέζιας αντισφαίρισης στην Κωσταντινούπολη συμμετέχοντας, μάλιστα, οι ίδιοι στους πρώτους αγώνες ώστε να ανέβει η ομάδα κατηγορία και σήμερα να αγωνίζεται και πάλι στην Α1. «Σκοπός ήταν και παραμένει να βγουν και πάλι παιδιά από την ομογένεια που θα ασχοληθούν με το άθλημα και θα συνεχίσουν την παράδοση», εξηγεί ο Φάνης. Οσο περνάει από το χέρι τους, ο 10χρονος γιος του Φάνη ήδη εξασκείται στο πινγκ πονγκ στον ΑΣ Πέρα της Αθήνας (που έχει ήδη στο ενεργητικό του 18 πρωταθλήματα επιτραπέζιας αντισφαίρισης από το 1973), ενώ η πεντάχρονη κόρη του Βασίλη ακόμα δεν έχει δείξει τις προθέσεις της αλλά η προσμονή του πρωταθλητή μπαμπά δεν κρύβεται: «Του χρόνου, αν θέλει ο Θεός, θα ξεκινήσουμε, να δούμε αν θα το αγαπήσει…».