Οι ελεγείες των ραγάδων

Εκείνη είπε ότι δεν αντέχει να βλέπει γυναικεία σώματα με ατέλειες. Και μέσα από ένα νήμα θλιβερών σχολιασμών διεκδίκησε την επικοινωνία με τον κόσμο για να γίνει το όνομά της ένα ακόμη hashtag της ημέρας. Πόσο μεταμοντέρνα η έκφραση της δυσανεξίας της. Με επιχείρημά της ότι η κοκεταρία τελεί υπό εξαφάνιση. Αρα όσες μεταμοντέρνες υπάρξεις την υποστήριξαν έχουν καταλάβει ότι κληρονόμησαν το ανδροκρατούμενο βλέμμα των σουρεαλιστών, οι οποίοι όλα τα ερμήνευαν μέσω της σεξουαλικότητας; Ναι, ήταν εκείνη η παθιασμένη με την απελευθέρωση των επιθυμιών ανδροπαρέα (Man Ray, Duchamp κ.λπ.) οι οποίοι άκουσαν με προσήλωση ό,τι τους έλεγε ο Φρόιντ.

Και το βλέμμα τους έπεφτε αποκλειστικά σε όμορφες νέες γυναίκες τις οποίες έπειθαν να τους ακολουθήσουν στην απεικόνιση του ονειρικού κόσμου και να αφεθούν στην ορμή των ενστίκτων τους. Από τη δεκαετία του 1920 τα γυναικεία περιοδικά μόδας βρήκαν στους σουρεαλιστές φωτογράφους τους τέλειους συνενόχους τους για να αποτυπώσουν τη φυγή προς την ανέφικτη τελειότητα. Σκιές, γραμμές, σύννεφα καπνού μπήκαν ανάμεσα σε γυμνές επιδερμίδες και λεπτά υφάσματα με φόντο ανοιχτούς ορίζοντες ή ουρανούς με καταιγίδες.

Από αυτή την κατάσταση του ονείρου δε βγήκε ποτέ η μόδα των γυναικείων περιοδικών. Από την απατηλή ματαιοδοξία δεν γλίτωσαν οι αναγνώστριές τους. Πολλές από τις σημερινές influencers που κυνηγούν με τα φίλτρα του smartphone τους την αψεγάδιαστη επίπλαστη εικόνα τους δεν κατάφεραν να μην πέσουν μέσα στην παγίδα αυτών των κλισέ του ανδρικού ερωτισμού.

Ομως σήμερα η ιεραρχία της μόδας επιβάλλει νέες θυσίες για να έχεις κοινωνική σημασία. Οι όμορφες ξανθές μαζί με τις σκουρόχρωμες καλλίγραμμες συνασπίστηκαν με τις «άλλες», τις ευτραφείς και τις ηλικιωμένες, ποζάροντας με ό,τι ψεγάδι τις μάρκαρε η μητέρα φύση και πέρασαν ένα όριο.

Για καλό σκοπό. Για την απελευθέρωσή τους. Οχι τη φροϊδική, αλλά τη φουκο-ική. Οι μη-κανονικές υπάρξεις δείχνουν τρίχες και ραγάδες προς τις «κοπελίτσες» της μόδας και επιδιώκουν ρήξη με το βλέμμα της εξουσίας τού πριν. Στο τώρα οι γυναικείες φωνές υψώνονται και αναζητούν την επικεφαλής στη χορωδία τους. Η ορθότητα του καλού σκοπού τους παρ’ όλα αυτά προκαλεί παραφωνία.