Από τελευταία, πρώτη σε έναν μόλις χρόνο…

Μετά τον Τόμας Τούχελ, κατακτητή του Τσάμπιονς Λιγκ με την Τσέλσι το Σάββατο, είχαμε την Κυριακή και τη δικαίωση ενός άλλου μεγάλου εργάτη των γηπέδων, που κανείς ποτέ δεν αποκάλεσε «ιδιοφυΐα», αυτή τη φορά στο γήπεδο του μπάσκετ. Στον τελικό της Ευρωλίγκας στην Κολωνία ο Εργκίν Αταμάν με την Εφές κατέκτησε ένα τρόπαιο που του χρωστούσε η μοίρα. Η Εφές θα είχε κερδίσει την Ευρωλίγκα διά περιπάτου πέρυσι, όταν και έμοιαζε ακόμα πιο δυνατή, αφού ο ανταγωνισμός που είχε ήταν λιγότερο δυνατός: δεν τα κατάφερε γιατί η διοργάνωση διακόπηκε εξαιτίας της πανδημίας.

Την κατέκτησε φέτος κερδίζοντας στον ημιτελικό την ΤΣΣΚΑ και λυγίζοντας στον τελικό την Μπαρτσελόνα, κι αφού για να φτάσει στην Κολωνία έπαιξε πέντε ματς με τη Ρεάλ Μαδρίτης και την απέκλεισε στο τελευταίο σουτ: χωρίς ένα εύστοχο τρίποντο του γερόλυκου Σίμον οι θριαμβευτές Τούρκοι θα έβλεπαν το Final 4 από τον καναπέ τους! Αν σκεφτεί κανείς ότι η Εφές αγωνίστηκε και στον τελικό του 2018 (όταν και έχασε από την ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη), η τριετία δεν έχει κυλήσει καθόλου άσχημα για τον Αταμάν και τους παίκτες του.

Χρήματα

Πώς ξεκίνησε αυτή η καταπληκτική τριετία; To 2018 o Αταμάν ανέλαβε την Εφές ενώ αυτή είχε τερματίσει τελευταία στην Ευρωλίγκα: είχε κερδίσει μόλις επτά ματς σε μία σεζόν. Από τους παίκτες που βρήκε κράτησε μόνο τον γνωστό μας από το πέρασμά του από τον Αρη και τον Ολυμπιακό Μπράιαν Ντάνστον και τον Σίμον, που αν και Κροάτης ήταν στην ομάδα καιρό και είχε δεθεί μαζί της. Πήρε από τον ΠΑΟ τον πάντα χρήσιμο Σίγκλετον, βρήκε δύο «θηρία» με τα οποία κανείς δεν ενθουσιαζόταν (τον Τούρκο Σανλί και τον Γερμανό Πλάις – και οι δύο πάνω από 2,10 μ.) και ξόδεψε πολλά μα πάρα πολλά χρήματα για να πείσει τρεις σπουδαίους περιφερειακούς να πάνε στην Πόλη: τον Λάρκιν και τον Μπουμπουά τους δελέασε να αφήσουν την Μπασκόνια δίνοντάς τους συμβόλαια εκατομμυρίων και τον Βάσια Μίσιτς τον έπεισε ότι θα του δώσει την ελευθερία για πρωτοβουλίες και τον ηγετικό ρόλο που δεν του είχε δώσει στη Ζαλγκίρις ο κόουτς Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Με αυτούς τους εξαιρετικούς κοντούς εκτελεστές η Εφές έφτασε σε δύο τελικούς σε τρία χρόνια. Στον τρίτο δεν αγωνίστηκε γιατί αυτός δεν έγινε.

Μίσιτς

Είναι καταπληκτικό αλλά ο Αταμάν πήρε το τρόπαιο τελικά (στη δεύτερή του μόλις προσπάθεια…) με μια ομάδα που δεν είχε ούτε έναν παίκτη που να έχει κερδίσει προηγουμένως το τρόπαιο, μολονότι κανείς από όσους χρησιμοποιήθηκαν δεν είναι μικρός! Οι τύποι πήγαν στην Κολωνία για να αποδείξουν ότι είναι έτοιμοι να γίνουν πρωταθλητές Ευρώπης και τα κατάφεραν. Κερδίζοντας μάλιστα τις δύο πλουσιότερες φέτος ομάδες στην Ευρώπη: την ΤΣΣΚΑ, που πάντως είχε του κόσμου τα προβλήματα στη διάρκεια της σεζόν, και την Μπαρτσελόνα που όχι μόνο δεν είχε προβλήματα αλλά πρόσθεσε στη μηχανή της τρεις μήνες πριν και τον τεράστιο (και σε μπόι και σε αξία) Πάου Γκασόλ – ένα παίκτη-πολυτέλεια, που όμως δεν έκανε τελικά τη διαφορά. Ο Αταμάν ήταν τόσο σίγουρος για την ομάδα του, που δυο χρόνια τώρα δεν κάνει καμία προσθήκη μολονότι χρήματα για ξόδεμα έχει. Ετσι όχι μόνο πήρε το τρόπαιο, αλλά έχει υποχρεώσει κι όλους τους ανταγωνιστές του να ελπίζουν ότι κάποιοι παίκτες του θα φύγουν, μπας και αυτή η καταπληκτική ομάδα σε κάτι χαλάσει. Και δεν αποκλείεται να γίνει έτσι: ο MVP της σεζόν και MVP του Final 4 Βασίλι Μίσιτς μοιάζει απίθανο να μην πάει να δοκιμάσει την τύχη του στο ΝΒΑ. Τι άλλωστε να κάνει στην Ευρώπη;

Εφυγαν

Η τριετία της Εφές ήρθε ως συνέχεια της υπέροχης τριετίας της Φενέρ, που με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο (και κάτι καράβια με τουρκικές λίρες για ξόδεμα) είχε επίσης αγωνιστεί σε τρεις τελικούς. Οι Τούρκοι μας ξεπέρασαν δουλεύοντας σωστά, καταλαβαίνοντας ότι στο σύγχρονο μπάσκετ τη διαφορά την κάνουν οι δημιουργοί και οι σκόρερ και φυσικά ξοδεύοντας χρήματα που στην Ελλάδα για το μπάσκετ δεν υπάρχουν. Αλλά δεν είναι μόνο τα χρήματα που λείπουν από τις δικές μας ομάδες: αν κάτι φάνηκε στο Final 4 είναι ότι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός έχουν χάσει και τη γνώση των συστατικών της επιτυχίας – για παράδειγμα δεν κατανοούν πόσο καλοί είναι οι δικοί τους παίκτες. Το Final 4 ήταν γεμάτο από παίκτες που από την Ελλάδα πέρασαν κι έφυγαν. Κάποιοι γιατί δεν πήραν τα χρήματα που ήθελαν και κάποιοι άλλοι γιατί η αξία τους δεν έγινε κατανοητή.

Κερδίζει

Από το Final 4 της Κολωνίας δεν έλειψαν οι ελληνικές ομάδες: οι ημιτελικοί και ο τελικός ήταν υπέροχα ματς, αρκετοί παίκτες έκαναν σπουδαία πράγματα και υπήρχε και ένταση και δράμα και λύτρωση. Οι ελληνικές ομάδες δεν θα άντεχαν τον ρυθμό αυτό των παιχνιδιών. Απλά όσοι αγαπάμε το ελληνικό μπάσκετ είδαμε γιατί ο ΠΑΟ κι ο Ολυμπιακός έλειψαν. Ελειψαν γιατί ο Χάκετ δεν έπρεπε να φύγει ποτέ από τον Ολυμπιακό, γιατί ο Καλάθης ακόμα και στην πιο μέτρια χρονιά του μπορεί να είναι MVP ενός ημιτελικού κι ο ΠΑΟ τέτοιον παίκτη δεν έχει, γιατί στην Ελλάδα δεν καταλάβαμε πόσο σπουδαίοι παίκτες είναι ο Πάντερ και ο Λε Ντέι, που έφυγαν από εδώ ως αποτυχημένοι. Ελειψαν γιατί δεν πήραν τον Μίσιτς μολονότι ο ατζέντης του τούς παρακαλούσε κι ο Σέρβος ήθελε να ‘ρθει εδώ από τότε που ήταν 18 χρονών. Τέλος, έλειψαν γιατί ως ομάδες δεν παίζουν το μπάσκετ της Εφές: το θεαματικό, γρήγορο, επιθετικό μπάσκετ που αγαπάει ο Αταμάν. Το μπάσκετ που αρέσει. Και κερδίζει.

Λάθη

Βέβαια και το ελληνικό μπάσκετ έχει τη θεαματικότητά του: καβγάδες σαν αυτούς που έχουμε ανάμεσα στον υφυπουργό Αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκη και τον ισχυρό άνδρα (ίσως και ιδρυτή και κατά κάποιους ιδιοκτήτη της ομοσπονδίας) Γιώργο Βασιλακόπουλο είναι αδύνατον να παρακολουθήσεις σε άλλη χώρα. Ομολογώ ότι ζω για τη στιγμή που ο Βασιλακόπουλος θα τον καλέσει σε μονομαχία τον Αυγενάκη: με όπλο ή σπαθί δεν έχει σημασία – όταν ήταν νέος κάπως έτσι πρέπει να λύνονταν οι διαφορές. Αλλωστε έχει δίκιο ο πρόεδρος που κάνει επιθέσεις στον υφυπουργό: αν εξαιρέσεις ότι και το πρωτάθλημα των Ανδρών είναι στον αέρα εξαιτίας ενστάσεων για λάθη που έκαναν οι διαιτητές στο ματς Λαύριο – Προμηθέας, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Το ότι φέτος όλα κρίνονται στα δικαστήρια είναι μάλλον μια σύμπτωση – δεν δείχνει ότι έχει χαθεί ο μπούσουλας. Απλά αν δεν τρέχανε όλοι κάθε τόσο στα δικαστήρια, πώς θα βρίσκονταν μεταξύ τους;