«Τραγουδάμε από ανάγκη να βρεθούμε κοντά σας»

Στη μουσική του διαδρομή μετράει ήδη τρεις δεκαετίες και αρκετές επιτυχίες. «Ετσι αγαπάω εγώ», «Εμεινα εδώ», «Μεγάλες αγάπες», «Σμαράγδια και ρουμπίνια». Αυτές θα παρουσιάσει αύριο στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά σε μια μουσική αναδρομή αγαπημένων τραγουδιών. Ο Στέλιος Ρόκκος έρχεται σήμερα  στο «Σπίτι με το Mega» στις 21.00 προτείνοντας στους τηλεθεατές ένα μουσικό ταξίδι. Πέρα από τα γνωστά του κομμάτια, θα τραγουδήσει επίσης και το ολοκαίνουργιό του «Δεν φοβήθηκα», το οποίο, όπως λέει, «αντλεί έμπνευση από τον κορωνοϊό και λέει πράγματα που έχουμε νιώσει όλοι μας». Βάζει όμως και τη δική του σφραγίδα σε πολυτραγουδισμένα λαϊκά, τα οποία αποκτούν μια ροκ διάθεση, ενώ συνδέει παραδοσιακά ακούσματα με ενδιαφέρουσες άλλες μουσικές επιλογές. Κι επειδή οι καλύτερες διαδρομές είναι πάντα με παρέα, υποδέχεται τον σπουδαίο ερμηνευτή του δημοτικού τραγουδιού Γιάννη Καψάλη, την Ασπασία Στρατηγού και τον Steven από τους My Excuse. Μαζί τους, ο Αντώνης Βλάχος και η Στεφανία Ρίζου.

Στο «Σπίτι με το Mega» τι να περιμένει το κοινό από εσάς και τους καλεσμένους σας;

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από 14 μουσικούς που έχουν να παίξουν κοντά έναν χρόνο; Τι μπορεί να περιμένει κανείς από επτά καταξιωμένους τραγουδιστές που έχουν να τραγουδήσουν άλλο τόσο; Αυτό που θα πρέπει να περιμένετε είναι την τεράστια ανάγκη μας να βρεθούμε κοντά σας, να βρεθούμε μαζί σας, να γίνουμε μια παρέα πάλι έστω και με αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ανάγκη το είχαμε κι εμείς.

Από τη Λήμνο όπου μένετε μόνιμα, βρεθήκατε στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά για μια ιδιαίτερη τηλεοπτική συναυλία. Γιατί αποδεχθήκατε την πρόταση του Mega;

Η τεράστια ανάγκη και η δική μου και των μουσικών μου να μας δοθεί η ευκαιρία να παίξουμε κοντά. Αλλωστε είναι μια απίστευτα καλή μουσική εκπομπή γιατί έχει να κάνει μόνο με μουσική και όχι τόσο με συνεντεύξεις. Είναι επί της ουσίας. Μια πολύ καλή παραγωγή που εκεί αν έχεις κάτι αληθινό θα φανεί.

Δείτε μουσικό απόσπασμα από το αγαπημένο τραγούδι «Σμαράγδια και ρουμπίνια» που όλοι μας έχουμε σιγοτραγουδήσει.  

Στο πρόγραμμά σας θα συνδυάσετε ετερόκλητα μουσικά είδη. Πιστεύετε στους διαχωρισμούς της μουσικής;

Πιστεύω ότι η μουσική είναι μία. Από εκεί και πέρα έχει να κάνει με την αισθητική του καθενός. Με την αισθητική τη δική μου καταφέρνω τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια που έχω περισσότερη σοβαρότητα κι ωριμότητα πάνω στη μουσική, γιατί με την πείρα και με την τριβή γίνεσαι σοφότερος, να συνδυάζω με καλαίσθητο τρόπο διάφορα είδη μουσικής. Ολα αυτά φιλτράρονται από μέσα μου, όλα αυτά έχουν να κάνουν με τα ακούσματά μου, με τα θέλω μου, γενικά με την αισθητική μου. Πολλές φορές τα καταφέρνω, πολλές όχι. Πάντως προσπαθώ συνέχεια.

Στις εμφανίσεις σας συνηθίζετε να παίζετε κιθάρα. Εχει γίνει κατά κάποιον τρόπο πλέον προέκταση της ερμηνείας;

Θα μπορούσες να το πεις, γιατί τις περισσότερες μουσικές μου στιγμές τις έχω περάσει μαζί της. Νιώθω πολύ σίγουρος όταν την κρατάω, γιατί έχουμε μεγαλώσει μαζί, έχουμε γίνει ένα. Θεωρώ ότι τραγουδάω πολύ καλύτερα όταν ταυτόχρονα με συνοδεύω με μια κιθάρα. Γιατί έτσι έχω μάθει. Δεν το κάνω για την εικόνα μου. Το κάνω γιατί είναι μια μουσική ανάγκη. Γενικά, μια ανάγκη. Νομίζω ότι χωρίς την κιθάρα νιώθω λίγο πιο γυμνός.

Την περίοδο της καραντίνας πολύς κόσμος βρίσκει παρηγοριά στη μουσική. Εσείς ως μουσικός πού ανατρέχετε για να πάρετε ανάσες;

Στην πρώτη καραντίνα, που ήταν και πρωτόγνωρο και ξαφνικό, είχα πεισμώσει και δεν άκουγα μουσική. Εγραφα μουσική. Γύρω στους δύο μήνες δεν βγήκα από το στούντιο κι έγραφα, έγραφα, έγραφα. Τώρα, στο δεύτερο lockdown, δεν ακούω καθόλου μουσική και είμαι στο εργαστήριο κι ασχολούμαι με τα ξύλα μου. Στο εργαστήριο ακούω πολλή τζαζ, μ’ αρέσει πολύ. Αλλά σαν μουσικό χαλί. Μη φανταστείτε ότι του δίνω σημασία γιατί το μυαλό μου είναι πολύ προσηλωμένο στις κατασκευές που κάνω.

Εσείς σε όλη αυτή την περίοδο, τι δεν φοβηθήκατε;

Δεν έχασα το κουράγιο μου. Και πάντα, ακόμα και τώρα που μιλάμε, είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος ότι όλος αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει πολύ σύντομα. Το λέω βέβαια από την πρώτη ημέρα, αλλά ο χρόνος είναι πολύ σχετικό πράγμα. Εχω φτάσει τόσων χρονών και είναι σαν να πέρασε μια στιγμή. Ημουν αισιόδοξος και είμαι αισιόδοξος, κι αυτό το συναίσθημα δεν με άφησε να φοβηθώ τίποτα.