Δέκα Έλληνες singles περιγράφουν το τελευταίο τους ραντεβού πριν την καραντίνα

Αυτά τα ραντεβού (εντάξει, εκτός από ένα) μπορεί να είχαν εξελιχθεί σε σχέσεις ζωής, αν δεν υπήρχε στην μέση η καραντίνα. Από την άλλη, μπορεί η καραντίνα να τα περιέσωσε από τον τυχόν αδιάφορο ή συνηθισμένο χαρακτήρα τους και να τους προσέδωσε μια ρομαντική και κινηματογραφική νότα. Δέκα άντρες και γυναίκες από είκοσι έως πενήντα ετών, και από την Θεσσαλονίκη, μέχρι την Κρήτη, περιγράφουν το τελευταίο τους ραντεβού πριν το lockdown. Κάποιες διηγήσεις πραγματικά συγκινούν.

Αντώνης Αρμάνι, vocal coach

Όπως υποθέτω ότι ένιωθε ο Νώε πριν τον μεγάλο κατακλυσμό, έτσι ένιωσα κι εγώ πριν την έλευση της δεύτερης καραντίνας. Κατάφεραν να βγω την παραμονή του lockdown ένα ραντεβού και προσπάθησα να χωρέσω σε αυτό όλον τον ρομαντισμό και το πάθος που μπορούσα, λίγο πριν «τελειώσει ξανά ο κόσμος». Μία ώρα πριν το lockdown έληξε και αποχωριστήκαμε. ‘Ηταν ωραία βραδιά: είχε έρθει στο σπίτι μου, απολαύσαμε ταινία (ζήτω το home cinema!), φάγαμε γαριδομακαρονάδα και μπουγάτσα στο φούρνο για επιδόρπιο. Το κρασί εννοείται. Ωραία ήταν, κάπως ποιητικά. Πότε θα τελειώσει η καταιγίδα; Ακόμα και μες στην Κιβωτό τα ζώα ήταν δύο δύο, ζευγαρωμένα…

Μέχρι την επόμενη βραδιά σινεμά, βόλτες εκεί έξω πάνω σε δύο τροχούς.

Σοφία Περίδη, τραγουδίστρια, youtuber

Αρχές Νοέμβρη και άρχιζε να προμηνύεται η δεύτερη καραντίνα. Εκείνο τον καιρό μιλούσα με ένα παιδί στο Ιnstagram. Ήταν ο Dj στο μαγαζί που δούλευα το καλοκαίρι: κλεφτές ματιές, χειρονομίες καρδούλας από μακριά για την κομματάρα που έσκαγε και φυσικά το αδύναμο σημείο μου, η μουσική.

Επειδή απολύθηκα γρήγορα, δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. Η συνέχεια ήρθε μέσω μηνυμάτων. Μία το ότι ήμουν single, μία ο φόβος ότι θα μας ξανακλείσουν μέσα και δε θα είχα την ευκαιρία να βγω ραντεβού ξανά (είχα ήδη κάνει εικόνα εμένα να λιώνω στον καναπέ με τη γάτα μου), αποφάσισα να δεχτώ την πρόσκληση. Αυτό το ραντεβού, όμως,  ήταν καταδικασμένο να αποτύχει. Απαγόρευση κυκλοφορίας στις 12, λίγες οι διαθέσιμες ώρες, μακρινή η περιοχή. Όμως, είχα πεισμώσει.

Έβαλα φόρεμα, μποτάκια, eyeliner, παλτό, μασκούλα και έτρεξα στο λεωφορείο να πάω να τον βρω. Εκείνος με περίμενε στο αμάξι του. «Πάμε μια βόλτα με το αμάξι;», είπε. Πήγαμε στο πιο απομονωμένο μέρος της γειτονιάς. «Βάλε ό,τι μουσική θέλεις. Ό,τι πραγματικά θέλεις, μη με σκεφτείς».  Έτσι μου είπε. ‘Εβαλα το What’s Your Pleasure της Jessie Ware. Εκεί έγινε το μπαμ. Μιλήσαμε για το μαγαζί το καλοκαίρι. Για το έντεχνο στην Ελλάδα. Για τις εκλογές της Αμερικής, το YouTube, τα λεφτά. Και συμφωνήσαμε σε διάφορα… Ένιωσα ότι ζούσα το πρώτο μου ώριμο, ενήλικο ραντεβού. Η πρώτη φορά που ο Snik και η σχολή δε χώρεσε στο τραπέζι!

Ώσπου η playlist έβαλε Radiohead. Και όταν είπα ότι θέλω να είναι η μπάντα που θέλω να τη δω live έστω μια φορά πριν πεθάνω, εκείνος μου έκανε για πλάκα πρόταση γάμου. Πριν όμως γίνει η μαγική στιγμή, χτυπάει το τηλέφωνο. Η ώρα ήταν 11 και η Σταχτοπούτα έπρεπε να πάει σπίτι της. Με πήγε στην κοντινότερη στάση, με φίλησε και με άφησε με ένα Breezer στο χέρι. Όλα αυτά σε ένα νανοσεκόντ. Ήθελε να γλιτώσω το πρόστιμο. Και να του στείλω όταν φτάσω. Στο λεωφορείο, πρόσωπα με μάσκες και παραξενεμένα μάτια. Τι να σκέφτονταν άραγε; Πόσο καιρό είχαν να βγουν ραντεβού; Στα ακουστικά, στο repeat η Jessie Ware, χαλώντας όλα μου τα δεδομένα. Και ξαφνικά βρέθηκα σπίτι μου, εντελώς άδεια, με ένα δεύτερο Breezer στο χέρι, μην ξέροντας τι να κάνω με τη ζωή μου. Ικανοποιημένη όμως, που πρόλαβα. Από τότε, δεν τον ξαναείδα. Και τώρα δεν έχω όρεξη να ψάξω στα dms για να σας επιβεβαιώσω αν του έστειλα τελικά ή όχι.

Πρόταση γάμου με την υπόκρουση Radiohead. Seriously?

Ειρήνη Χριστοπούλου, φωτογράφος

Ό, τι είχα γυρίσει από Ζάκυνθο και είχα πιάσει δουλειά σε ένα μαγαζί στην Αθήνα, περιμέναμε να γίνει το lockdown, αλλά ήμασταν ακόμα μακριά από αυτό. Ένα βράδυ που ήμουν στην δουλειά, μου στέλνει ένας παλιός έρωτας πως θα ήθελε να με δει να πιούμε ένα ποτό, να πούμε τα νέα μας. Μιας και είχαμε να βρεθούμε αρκετά χρόνια, αλλά σε ένα γενικό πλαίσιο κρατούσαμε επαφές, το δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Άλλωστε, είχα και πολυ καιρό να βγω ραντεβού, μιας και με όλα αυτά που συμβαίνουν το φλέρτ κ έρωτας μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.

Έτσι λοιπόν, αφού μένω Ψυρρή, είπα να τον παω κάπου κοντά που θα νιώθω άνετα να είναι και στέκι. Ετσι βρεθήκαμε στην Καλαμιώτου, σε ένα ζεστό μπαρ ιδανικό για τέτοια ραντεβού. Ξεκινήσαμε να πίνουνε μαργαρίτες, λίγο αμήχανα στην αρχή, μιας και είχαμε καιρό να τα πουμε. Είχαμε αλλάξει και οι δύο, ωστόσο όσο περνουσε η ώρα, η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο ζεστή, το αλκοόλ ερρεε κάτω από τους ήχους blues μουσικής και πονηρά χαμόγελα και αγγίγματα έφιναν και έπαιρναν.

Δώσαμε το πρώτο φιλί του βραδιού και ήταν σαν είχε παγώσει ο χρόνος: δεν υπήρχε κανένας κοροναϊός, όλα κυλούσαν σαν να ήταν φυσιολογικά, σαν εκείνες τις μέρες που βγαίναμε και δεν είχαμε τίποτα να σκεφτούμε παρά μόνο να περάσουμε καλά. Το κλίμα ήταν υπέροχο, μέχρι που κάποια στιγμή ήρθε η σερβιτόρα να μας ενημέρωσε ότι κλείνουν, είχε πάει 12… Εκεί ήταν που ήρθαμε ξανά στην πραγματικότητα. Κοιταχτήκαμε και είπαμε να συνεχίσουμε, πήραμε δύο κοκτέιλ για τον δρόμο σε πλαστικό και φύγαμε, καταλήξαμε σπίτι του και περάσαμε το βράδυ μαζί. Ξυπνησα στην αγκαλιά του, πήραμε το πρωινό μας, ανταλλάξαμε δυο τρεις τρυφερές στιγμές ακόμα, με την υπόσχεση ότι θα ξαναβρισκόμασταν άμεσα. Τελικά, μας πρόλαβε το lockdown, ήρθε πολυ πιο γρήγορα από ότι περιμέναμε, μαζί με αυτό εννοείται και άγχος για τις δουλειές μας και για τις ζωές μας. Οπότε, πάλι ο έρωτας μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Και η ζωή μας πάλι στον πάγο.

Μετά τα φλογερά φιλιά, πολλές αγκαλιές με το κατοικίδιό της.

Βλάσης Κοζώρης, σπουδαστής δραματικής σχολής

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη vlassis kozoris (@_legarcon)

Το τελευταίο ραντεβού μου πριν το δεύτερο lockdown ήταν και το πρώτο μετά την καραντίνα του Μαρτίου. Μόλις είχα χωρίσει και το διάστημα μέχρι τον Ιούνιο ήταν το καταλληλότερο φάρμακο για μένα. Το πρώτο ραντεβού ήταν αυτό με τον εαυτό μου, τα είπαμε σαν πρώτη φορά, ήπιαμε αρκετούς καφέδες και βάλαμε μερικά θεμέλια για τη συνέχεια της ενδεχόμενης σχέσης μας. Η προετοιμασία μου για τις εξετάσεις στη Δραματική σχολή, παράλληλα, λίγο χρόνο μου άφησε στο καλοκαίρι για πιο προσωπικά ζητήματα -από επιλογή κυρίως- αλλά τις διακοπές μου, φρόντισα να τις εκμεταλλευτώ.

Δεν θυμάμαι πιο ερωτικό διάλειμμα από υποχρεώσεις. Βρέθηκα σ’ ένα νησί με κάποιους φίλους φίλων, σ’ένα camping στη Σκύρο και πραγματικά αφέθηκα στην ζωή του δάσους σχεδόν σαν πρωτόγονος. Και το εννοώ απολύτως κυριολεκτικά, αφού ο γυμνισμός μπήκε στη ζωή μου σαν εικαστική λεπτομέρεια που ολοκλήρωνε έναν Αναγεννησιακό πίνακα. Εν προκειμένω, το δάσος του Άγιου Πέτρου.

Ήρθαμε κοντά οι άνθρωποι με απλότητα και ελευθερία, όπως πρόσταζε η φύση και τα σώματά μας έφεραν πόδια ζωγραφισμένα από φύκια και άμμο. Ξαπλώσαμε σε αιώρες και κοιτάξαμε τον ουρανό με σοβαρή σκέψη να μην σηκωθούμε ποτέ από εκεί. Το ποιοι δεν έχει σημασία, άλλωστε, όπως σωστά κάπου διάβασα, οι δούλοι δεν έχουν πρόσωπο, εκτός κι αν υπηρετούν τον έρωτα. Φάγαμε, κοιμηθήκαμε και ενωθήκαμε καταγής, εκεί ακριβώς που ξεκινάει και τελειώνει η ζωή. Αν το ραντεβού είναι κοινωνικό κατασκεύασμα, το δικό μου, στο πανέμορφο νησί της Σκύρου, δεν υπάκουσε στον ορισμό, διήρκεσε δώδεκα ημέρες και στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Η επιστροφή στην Αθήνα σήμανε το τέλος, αλλά η αρχή που ξεδιπλώθηκε μπροστά μου, ήταν εξίσου ερωτική και εύχομαι με διάρκεια.
Να απολαμβάνετε την αγκαλιά σαν να ναι η τελευταία, και να θυμάστε, τα αγάλματα θα ερωτεύονταν αν μπορούσαν να κάνουν έστω ένα βήμα, εμείς που πάντα τρέχουμε;

Κωστής Κασουρίδης, σχεδιαστής μόδας

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Kostis Von Kas (@kostisvonkas)

Μετά από καιρό συνομιλιών, ανταλλαγών likes και reactions, αλλά και μια παρατεταμένη συνομιλία στα social media, λες «δεν πίνουμε και ένα ποτό»; Κυριακή απόγευμα Μοναστηράκι, λοιπόν, τέλος Οκτώβρη, φθινόπωρο και το χαμόγελο είναι πλέον αληθινό, η επαφή ανθρώπινη και τα γέλια δυνατά. Οι φωτογραφίες δεν είχαν απόκλιση από την πραγματικότητα (το μεγάλο μου άγχος) και τελικά όχι μόνο δεν βλέπω την ώρα να φύγω, αλλά δεν ξέρω πώς θα παρατείνω την απαγόρευση κυκλοφορίας που ξεκινάει τα μεσάνυχτα! Δεν πειράζει, μετά το lockdown, ίσως τα ξαναπούμε…

Σπύρος Καλαματιανός, δημοσιογράφος

Το τελευταίο μου ραντεβού πριν την καραντίνα ήταν ουτοπικό, όμορφο και λίγο σαν… ψέμα. Και πριν την καραντίνα υπήρχαν ως γνωστόν μέτρα και περιορισμοί (αυτό το ωράριο, πια!), τα οποία δυσκόλευαν κάπως έναν πολυάσχολο εργένη που ζει στην Αθήνα και δουλεύει όλη μέρα.  Είχα συναντήσει κάποια στιγμή μια πολύ όμορφη κοπέλα από κάθε άποψη που υπήρχε ένα φλερτ, αλλά δεν είχε προχωρήσει σε κάτι παραπάνω, όμως υπήρχε μια αμοιβαία και ουσιαστική συμπάθεια μεταξύ μας. Είναι παράξενο, αλλά μέσα σε λίγα λεπτά μου διηγήθηκε σχεδόν όλη της την ζωή και εγώ πολλά δικά μου… Είπαμε ότι πρέπει να τα ξαναπούμε, κάτι που έγινε μέσω Viber και μου είπε ότι επειδή υπάρχει περιορισμός ώρας στα μπαρ και τα τοιαύτα, θα πρέπει το ραντεβού να γίνει λίγο διαφορετικά από τα συνηθισμένα για να πιούμε ένα κρασί σαν άνθρωποι… Μου είπε ότι θα ήθελε να έρθει σπίτι μου με δύο μπουκάλια λευκό κρασί, ωραία μουσική, ρεσό κεράκια, ξυροκάρπια, αλλά επειδή μένει σχετικά κοντά στην περιοχή που μένω εγώ θα έρθει με τις πιτζάμες της! Δεν περίμενα ότι θα γίνει έτσι, ούτε πίστευα ότι έλεγε αλήθεια. Και όμως έγινε και περάσαμε υπέροχα, καθώς η βραδιά, στην κυριολεξία, είχε λίγο απ’ όλα…

Μετά από τέτοιο ραντεβού, παλεύεται κάθε καραντίνα!

Παναγιώτα Φιλημέγκα, εικαστικός

Δεν επέλεξα κάποιο σύντομο ραντεβού πριν την πρώτη καραντίνα η αλήθεια είναι. Αλλά η απόσταση με τους ανθρώπους μου ήταν πολύ εμφανής. Νομίζω πως μέσα σε αυτή τελικά ερωτεύτηκα την ίδια την τέχνη: ασχολήθηκα μαζί της περισσότερο από ποτέ. Ακόμα και σε δύσκολους καιρούς αυτή βρίσκεται ακόμα δίπλα μας μας και μαζί της θα προσπαθήσουμε να το παλέψουμε, να το αντιμετωπίσουμε και να φανούμε δυνατοί. Χωρίς να ξεχάσουμε την επαφή μεταξύ μας, φυσικά. Εκείνη μας κάνει ανθρώπους.

Ραντεβού με την τέχνη. Πριν, κατά την διάρκεια και μετά την καραντίνα.

Γιάννης-Γιώργος Τρικεριώτης, performer, σκηνοθέτης

Το τελευταίο ραντεβού που βγήκα ήταν κυριολεκτικά τελευταία στιγμή πριν το lock down: την Παρασκευή πριν μας κλείσουν. Ήταν με μια κοπέλα που είχαμε μιλήσει στα social. To «έσπρωξα» λίγο κι εγώ, τονίζοντας τις δυσκολίες του να έρθουμε κοντά λόγω του περεχόμενου κλεισίματος και δέχτηκε. Μου είπε ότι θα πεινούσε την ώρα που θα μπορούσαμε να βρεθούμε (λίγο μετά το σχόλασμά της) και, για να την εντυπωσιάσω, παρήγγειλα καρμπονάρα, γιατί μου είχε πει ότι της άρεσε η καρμπονάρα σε κάποια μας συζήτηση… Μαζί, ένα κρασί ροζέ, τιρμπουσόν, ποτηράκια μικρά, όλα σε ένα σακίδιο. Για να διατηρηθεί κρύο το κρασί το τύλιξα σε δύο παγοκύστες από αυτές που χρησιμοποιούμε στα ψαρέματα και δεν συνειδητοποίησα εγκαίρως ότι μύριζαν ομολογουμένως λίγη ψαρίλα. Συαναντήθηκα με την κοπέλα στην Γλυφάδα, στην μαρίνα, και κάναμε ένα μικρό πικ νικ που απολαύσαμε πολύ. Κάποια στιγμή, η κοπέλα καταλαβαίνει ότι οι παγοκύστες μύριζαν ψαρίλα, αλλά εγώ κατάφερα να την πείσω ότι η μυρωδιά έρχεται από τις βάρκες… Το ραντεβού πήγε μια χαρά, 11μιση τη νύχτα σπάσαμε για να προλάβουμε να γυρίσουμε. Σε αυτό το ραντεβού, περιέγραψα τον κήπο τον ονείρων μου ο οποίος δεν έχει τριαντάφυλλα και γλαδιόλες, αλλά ζαρζαβατικά, όπως πατάτες και μελιτζάνες. Είναι μια τεχνική μου, μπορώ να πω: αν δω ότι μια γυναίκα χαίρεται και γελάει με το άκουσμα των λεπτομερειών γύρω από τον ονειρεμένο μου κήπο, τότε όλα καλά για μένα, είναι σα να λαμβάνω πράσινο φως. Εν προκειμένω, νομίζω ότι το πήρα. Συνεχίζουμε να μιλάμε από το chat και περιμένουμε να τελειώσει το lockdown για να βγούμε το πολυπόθητο δεύτερο ραντεβού!

To «φως» της οθόνης διατηρεί, όσο γίνεται, την επαφή των ανθρώπων.

Φαίη Παΐλα, blogger

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Fay Paila (@faypaila)

Πάει καιρός από το τελευταίο μου ραντεβού, πάμε πίσω αρκετά στον Φλεβάρη. Μετά από μια δύσκολη περίοδο στα προσωπικά μου, αποφάσισα να βγω με έναν τύπο, που μου τράβηξε την προσοχή, αφού μιλούσαμε αρκετό καιρό στα σοσιαλ. Είναι αυτό που λες «δεν θα ξανασχοληθώ με άντρες» και από την άλλη βρίσκεις κάποιον που λες «κι αν αυτός είναι διαφορετικός;». Ε, και βγήκαμε. Ε, και ήταν η απόλυτη αποτυχία. Άργησα (κλασικά) στο ραντεβού, με αποτέλεσμα να έχει εξαρχής εκνευριστεί και κατόπιν, λόγω του ότι καπνίζω είπαμε να καθίσουμε έξω, κάτω από μια σόμπα. Όντας ιππότης με άφησε να καθίσω εγώ κοντά στην σόμπα και αυτός από την έξω μεριά και φυσικά ξύλιασε.

Από το πρώτο ραντεβού φαινόταν ότι η διαφορά μας. Όσον αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης και αντίληψης των πραγμάτων ήταν χαώδης, γεγονός που μας ξενέρωσε αρκετά. Όσο ωραία και να μιλάς στο τσατ, από κοντά καταλαβαίνεις τις ουσιαστικές διαφορές. Ξεκινήσαμε να προσπαθούμε να βρούμε κοινά και κυριολεκτικά οι απαντήσεις μας ήταν μαύρο-άσπρο. Παρόλα αυτά, το αντιμετωπίσαμε με χιούμορ.

Αυτό που δεν αντιμετωπίσαμε με χιούμορ ήταν ότι ο σερβιτόρος με φλέρταρε μπροστά του, εκνευρίζοντάς τον και ότι του έφεραν δύο φορές λάθος ποτό. Το ραντεβού έληξε με συνοπτικές διαδικασίες, διότι εκτός από όλα τα παραπάνω είχε να αντιμετωπίσει και την σνομπ συμπεριφορά μου, που έχω πάντα σαν τείχος προστασίας όταν γνωρίζω κάποιον.

Κι εκεί που νομίζαμε ότι ήταν η πλήρης καταστροφή και δεν θα ξαναβρεθούμε, στο αυτοκίνητο βρήκαμε ένα κοινό ενδιαφέρον και καθίσαμε και συζητούσαμε ως το πρωί. Και ξαναβγήκαμε αρκετές φορές και προσπαθήσαμε να είμαστε μαζί. Βέβαια, όταν υπάρχει τόσο βαθύ ιδιοσυγκρασιακό χάσμα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους , δεν πιστεύω ότι μια σχέση μπορεί να οδηγήσει κάπου. Καταλήξαμε εγώ τσακισμένη ακόμη μια φορά και αυτός έχοντας λάθος εντυπώσεις για μένα. Τελικά τα ετερώνυμα μάλλον δεν έλκονται.

Chris Zolo, φωτογράφος

Δούλευα αρκετά χρόνια σε club και νυχτερινά μαγαζιά, για να φωτογραφίζω τον κόσμο. Θα διηγηθώ μια ιστορία που συνέβη δύο βράδια πριν την πρώτη καραντίνα. Σε εκείνο το μαγαζί που δούλευα τότε, τον Μάρτη, είχα φωτογραφίσει αρκετές ωραίες γυναίκες. Μία από αυτές-μου είχε εντυπωθεί είναι η αλήθεια- με κέρασε μια μπίρα, μόλις είδε ότι τέλειωσα την δουλειά μου. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η πρωτοβουλία της και η κίνησή της. «Μην το παίρνεις πάνω σου», μου είπε, «το κέρασμα είναι για τις ωραίες φωτογραφίες που με τράβηξες». Γέλασα, της είπα ότι το δέχομαι αλλά και ότι δεν θα με χάλαγε καθόλου λίγη παρέα, καθώς έπινα την μπίρα μου. Ειδικά αν αυτή η παρέα ήταν το άτομο που μου την κέρασε. Κάθισε, λοιπόν, κοντά μου και μου άρεσε πολύ. Η μια μπίρα έφερε την άλλη, η κουβέντα μας τράβηξε σε μάκρος, σχεδόν μία ώρα πίναμε και συζητούσαμε. Η κοπέλα έμενε και σπούδαζε Αθήνα και είχε κατέβει στα μέρη μου (Πελοπόννησο) για Σαββατοκύριακο. Της είπα ότι μάλλον θα είναι δύσκολο να τα ξαναπούμε, λόγω της απόστασης και του lockdown, αλλά η ίδια ανέφερε τα social media. Δεν φιληθήκαμε, δεν έγινε κάτι, σα να φοβηθήκαμε την επερχόμενη καραντίνα, αλλά η επαφή μας κρατάει μέχρι σήμερα. Ποιος ξέρει; Ίσως σε μερικούς μήνες, έναν χρόνο από την πρώτη μας συνάντηση, βρεθούμε και πάλι από κοντά…

Φωτογραφίες χωρίς μάσκες…Ραντεβού χωρίς μάσκες, επίσης. Καμιά φορά, αξίζει η αναμονή.