Ποιους ξέχασε ο Πρωθυπουργός

Τώρα που η κυβέρνηση αισθάνθηκε, επιτέλους, την ανάγκη να καταργήσει την έκτακτη εισφορά για τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα που επιβλήθηκε ως προσωρινό μέτρο το 2012 και παρέμεινε μέχρι σήμερα ως «καπέλο» στην ήδη βαριά φορολογία των μισθών όλοι οι μισθωτοί – αν και ευνοημένοι – αισθανόμαστε ότι κάπου υπάρχει λάθος.

Κι αυτό γιατί από την κατάργηση της έκτακτης εισφοράς που θα έπρεπε να είναι καθολική – για όλους και για όλα τα εισοδήματα ανεξαρτήτως πηγής – ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξέχασε αυτούς που ευχαρίστησε δημόσια, για μία ακόμα φορά, στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη: τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και όλο το προσωπικό του ΕΣΥ που καλείται να δώσει ξανά ή απλά να συνεχίσει, γιατί δεν σταμάτησε ποτέ, τον αγώνα της πρώτης γραμμής για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού.

Να σώσει ζωές, να γιατρέψει όλους όσοι νόσησαν και να διώξει το άγχος από τους Ελληνες που τρέχουν πανικόβλητοι στα Κέντρα Υγείας και στα νοσοκομεία ακόμα κι αν δεν έχουν συμπτώματα της ασθένειας.

Τους ξέχασε γιατί δεν μπορεί να πιστεύει ότι με το επίδομα του Πάσχα που έδωσε πέρυσι το Πάσχα εξόφλησε το χρέος όλων μας απέναντί τους, τους ξέχασε γιατί οι χιλιάδες γιατροί του ΕΣΥ δεν αισθάνονται δημόσιοι υπάλληλοι, είναι (αποδεδειγμένα)  δημόσιοι λειτουργοί…

Τους ξέχασε γιατί τους είχε υποσχεθεί ότι θα επανεξεταστούν οι αμοιβές και τα μισθολόγια του ΕΣΥ που μας κάνουν να ντρεπόμαστε όταν τα συγκρίνουμε με τις αποδοχές υπαλλήλων γραφείου της Βουλής, υπουργείων, δήμων, περιφερειών, της ΔΕΗ, Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών και δεκάδες άλλα παραδείγματα που γνωρίζει πολύ καλά ο Πρωθυπουργός από την πρότερη θητεία του στο υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης.

Και το τελευταίο επιχείρημα που μου έρχεται στον νου είναι ότι δεν μπορεί να καταργεί την ίδια στιγμή την έκτακτη εισφορά στα εισοδήματα των γιατρών και όλων των ελεύθερων επαγγελματιών του ιδιωτικού τομέα ή στους ιδιοκτήτες ακινήτων που έχουν εισοδήματα από ενοίκια – και μάλιστα αναδρομικά για όσα δήλωσαν το 2020 – στο όνομα της «μεσαίας τάξης»…

Ασφαλώς ο κ. Μητσοτάκης έχει τη δύναμη να επανορθώσει το κατά τη γνώμη μας λάθος, εκτός κι αν τα κριτήρια και κίνητρα της πολιτικής αυτής απόφασης είναι άλλα.