Ο δύσκολος δρόμος του Τσαρλς Τζένκινς

Το όνειρό του εξ αρχής ήταν να παίξει μπάσκετ. Το λάτρευε.  Έβλεπε τον μεγαλύτερο αδερφό του να… μπιστάει την αγαπημένη του μπάλα στην Μπράουνσβιλ, μία από τις πιο κακόφημες περιοχές της Νέας Υόρκης.

Δεν ήταν εύκολη ζωή του Τσαρλς Τζένκινς. Κάθε άλλο. Μέχρι τα 6 του έμεινε εκεί, με τον πατέρα του, να παίρνει την μεγάλη απόφαση. Να μετακομίσει η οικογένειά του στο Ροζντέιλ του Κουίνς, για να μπορέσει να τους προσφέρει μία ιδανική ζωή μακριά από την εγκληματικότητα.

Ο κατά 11 χρόνια μεγαλύτερος αδερφός του όμως ήταν αδύνατον να ξεχάσει την παλιά του γειτονιά. Οι… ρίζες του πάντα τον κρατούσαν εκεί και οι παρέες του ήταν αυτές που δεν θα ήθελε ποτέ ένας γονέας. Ο Καρίμ ήταν ένα παιδί δύσκολο, αλλά και δυνατό.

Πέντε χρόνια μετά την μετακόμιση της οικογενείας Τζένκινς η μοίρα της επιφύλασσε ένα άσχημο παιχνίδι. Ο 22χρονος αδερφός του Τσαρλς έπεσε νεκρός από σφαίρες σε μια παράλογη πράξη βίας στο τμήμα Μπράουνσβιλ του Μπρούκλιν.

Η οικογένεια έπεσε σε απέραντη θλίψη. Ο Τσαρλς δεν τον ξέχασε ποτέ και ήταν έτοιμος να του αφιερώσει την καριέρα του στο μπάσκετ.

Υπεραγαπούσε τον αδερφό του, ο πατέρας του το γνώριζε αυτό. «Την πρώτη φορά που θα πατήσω παρκέ σε παιχνίδι του ΝΒΑ θα ακουμπήσω το πόδι μου και θα δείξω τον ουρανό για να τον ευχαριστήσω».

Ο αδερφός του δεν κατάφερε να τον δει να αγωνίζεται στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη. Κάθε στιγμή του στο παρκέ είναι αφιερωμένη σε αυτόν. Ακόμα και ο αριθμός του. Το νούμερο 22.

Ο Τσαρλς Τζένκινς διάλεξε τον συγκεκριμένο αριθμό γιατί όταν πεθανε ο Καρίμ ήταν μόλις 22 ετών. Για πρώτη φορά, στο κολέγιο του Hofstra φόρεσε τον εν λόγω αριθμό για να τον τιμήσω και πλέον με αυτόν θα τον δούμε και στον Ολυμπιακό. Για τον Καρίμ…

«Ο αδερφός μου ήταν ένα σκληρός τύπος. Ένας τύπους του δρόμου που του άρεσε να ζει σε αυτόν» λέει ο Τσαρλς και συνεχίζει «Σε ότι και να ήταν μπλεγμένος, όταν ήμουν πολύ μικρός έπαιζε μπάσκετ.

Πάρα πολύ μπάσκετ. Και για αυτό ξεκίνησα να παίζω και γω. Αλλά για αυτόν; Τα πάντα ήταν ο δρόμος. Όταν ο πατέρας μου είδε τι συνέβη στον αδερφό μου, δεν ήθελε να πάρω και εγώ αυτό το μονοπάτι».

Πως τον προσέγγισε όμως ο πατέρας του; Προσπάθησε να τον κάνει να καταλάβει ότι ο Ρακίμ ουσιαστικά ήταν υπεύθυνος των πράξεών του και της κατάληξής του. «Ξέρω πόσο πολύ αγαπάς τον αδερφό σου. Αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα των επιλογών του και των ανθρώπων που κάνουν αυτήν την ζωή».

Κατάλαβε πολλά από αυτήν την φράση. Ίσως τα περισσότερα…

«Δεν ήθελα να συμβεί και σε μένα κάτι τέτοιο. Είδα πως οι ζωές πολλών ανθρώπων άλλαξαν από τον χαμό του αδερφού μου. Ηταν κάτι που δεν θα ήθελα να το περάσουν οι αγαπημένοι μου άνθρωποι και με μένα, δεν ήθελα να είμαι μέρος αυτού».

Πάντα σκληρός με τον εαυτό του. Ακόμα πιο σκληρός για τους αντιπάλους του. Η ζωή του τα έφερε έτσι. Για αυτό δεν πρόκειται να χαριστεί σε κανέναν…