Από τη Μεσόγειο στη Μινεάπολη: Οι πρόσφυγες «δεν μπορούν να αναπνεύσουν» κάτω από το νερό

Περίπου 20.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στα πλοία που μετέφεραν σκλάβους και ανήκαν στον Έντουαρντ Κόλστον, τον δουλέμπορο του 17ου αιώνα, του οποίου οι διαδηλωτές διέλυσαν το άγαλμά του και το πέταξαν στο λιμάνι στο Μπρίστολ της Αγγλίας, στο πλαίσιο διαδήλωσης για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.

Η τραγική αυτή φιγούρα ηχεί με έναν παράξενο τρόπο στην πρόσφατη ιστορία της Ευρώπη, γράφει στο Politico η Τζούντιθ Σάντερλαντ, η αναπληρώτρια διευθύντρια για την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία του Human Rights Watch.

20.000 νεκροί ή αγνοούμενοι από το 2014

Από το 2014, περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει ή εξαφανιστεί στη Μεσόγειο Θάλασσα.

Καθώς οι διαδηλωτές κινητοποιούνται ενάντια στον ρατσισμό στην Ευρώπη μετά τον φόνο του Τζορτζ Φλόιντ στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε τα θύματα της σύγχρονης αδιαφορίας και του μίσους σε αυτήν την πλευρά του Ατλαντικού, τονίζει η Σάντερλαντ.

Όπως παλιά, έτσι και τώρα, οι έγχρωμοι άνθρωποι στοιβάζονται στα πλοία διανύοντας επικίνδυνα ταξίδια προς ένα αβέβαιο μέλλον.

Χιλιάδες δεν τα κατάφεραν ποτέ –πνίγηκαν ή πέθαναν λόγω αφυδάτωσης ή έκθεσης τον ήλιο, ή απλώς εξαφανίστηκαν.

Οι πρακτικές της ΕΕ

Από το 2014, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της έχουν επικεντρωθεί στο να εμποδίζουν τα πλοία να φτάσουν στην Ευρώπη και όχι να σώσουν ζωές.

]Η αδιαφορία και οι προσπάθειες της Ευρώπης να αναθέσει τις ευθύνες της στους γείτονές της είναι ξεκάθαρες σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, από τον δυτικό τομέα μεταξύ Ισπανίας και Μαρόκου έως το ανατολικό τμήμα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποποιήθηκαν των ευθυνών τους να πραγματοποιήσουν έρευνες και επιχειρήσεις διάσωσης στη θάλασσα και στη συνέχεια εμπόδισαν και ποινικοποίησαν τις μη κυβερνητικές ομάδες που παρενέβησαν για να σώσουν ζωές.

«Από τη Μεσόγειο μέχρι τη Μινεάπολη…»

Σε μια από τις εκατοντάδες διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στην υφήλιο για τη δολοφονία του Φλόιντ, ένα πλακάτ έγραφε: «Από τη Μεσόγειο στη Μινεάπολη, κάτω από το νερό ή κάτω από ένα γόνατο, δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε».

Ακριβώς όπως η δικαιοσύνη για τον Τζορτζ Φλόιντ απαιτεί την αντιμετώπιση του δομικού ρατσισμού, ο τερματισμός των θανάτων στη Μεσόγειο απαιτεί μια διαφορετική προσέγγιση στην ανθρώπινη κινητικότητα.

Είτε πιστεύετε ότι οι διαδηλωτές είχαν δίκιο ή όχι να ρίξουν ένα άγαλμα σε ένα λιμάνι, μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι δεν πρέπει να αφήνονται πλέον ανθρώπινα όντα να πνίγονται στη θάλασσα, καταλήγει το άρθρο.