Πώς το Ελλαδιστάν μετατράπηκε σε… Γκόθαμ Σίτι από τη δικτατορία των social media

Αν την προηγούμενη εβδομάδα προσγειωνόταν κάποιος άγνωστος στον… πλανήτη Ελλάδα και άνοιγε τα social media θα σκεφτόταν ότι βρίσκεται στο αεροδρόμιο της Γκόθαμ Σίτι.

Μια πραγματική «δικτατορία του Διαδικτύου» επέβαλε την ενασχόληση με τον Joker.

Και σίγουρα αν ο Χοακίν Φίνιξ ή ο ίδιος ή ο ήρωας που ενσαρκώνει, διάβαζε και άκουγε τι έλεγαν στην Ελλάδα θα έλεγε «What a joke» (τι αστείο).

Οχι. Στα ελληνικά social media, στις εφημερίδες, στα κόμματα, ακόμη και στα… καφενεία δεν συζητούσαν για το περιεχόμενο της ταινίας.

Για τα μηνύματα, την εκπληκτική performance του Φίνιξ στον ρόλο του κλόουν που φέρνει το απόλυτο χάος στην Γκόθαμ Σίτι.

Ολοι μιλούσαν για τους… ανήλικους στις αίθουσες των κινηματογράφων. Συζητούσαν για τις απαγορεύσεις, για την προστασία της «μαθητιώσας νεολαίας» από τη βία της ταινίας.

Συζητούσαν ακόμη και για το αν μπορούν οι αστυνομικοί να εφαρμόζουν τον νόμο που οι πολιτικοί ψήφισαν.

Και συζητούσαν επίσης για το πώς ο ένας πολιτικός θα την «πει» στον άλλον. Πώς θα τον κάνει να «χρεωθεί» όλη αυτή την «πατάτα» με τις απαγορεύσεις και τα επιτρεπτά όρια της τέχνης.

Πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ

Πώς θα μπορούσε να λείψει από το πανηγύρι της εντυπωσιοθηρίας και της εύκολης ατάκας ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας;

Στην Κουμουνδούρου είδαν το «διαδικτυακό κίνημα» κατά των απαγορεύσεων που – φαίνεται να – προσπάθησαν να επιβάλλουν δημόσιοι υπάλληλοι χωρίς καμιά σχέση με την κοινωνία, παρά μόνο με την εφαρμογή του γράμματος του νόμου.

Και φυσικά έσπευσαν να το εκμεταλλευτούν. Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να μην έχει τοποθετηθεί για μείζονα θέματα της επικαιρότητας ή να κάνει επιφανειακή αντιπολίτευση, αλλά για τον Joker πέταξε τα αστεία του.

Τι για αναχρονισμό μίλησε, τι για οπισθοδρόμηση στο 1960 ή και πιο πίσω, τι για… ταξικό αγώνα που αναδεικνύεται από αυτήν την ταινία.

Πάλι καλά που δεν θα μετατρέψει τον Joker σε κεντρικό πρόσωπο σε έναν μελλοντικό προεκλογικό αγώνα. Γιατί στα μάτια του «ηγέτη» της Κεντροαριστεράς αυτό που έμεινε από την ταινία είναι η εξέγερση κατά των πλουσίων.

Κι όπως ξέρουμε καλά, επί τεσσεράμισι χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μεγάλο… αγώνα κατά της ντόπιας ολιγαρχίας.

Δεν αποκλείεται να τον προτείνει για… Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ακόμη και οι δύο εφημερίδες που στηρίζουν την αντιπολίτευση, η «Αυγή» και η «Εφημερίδα των Συντακτών» αφιέρωσαν το πρωτοσέλιδό τους σε ένα… joke.

Διότι περί αστείου πρόκειται όταν γίνεται μείζον θέμα μια ανοησία δημοσίων υπαλλήλων που στο κάτω κάτω εφάρμοσαν τον νόμο που ήξεραν.

Εκτός κι αν στην Ελλάδα ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται ανάλογα με το πότε συμφέρει τα κόμματα.

Επιστροφή στα «μαύρα» χρόνια

Και τι δεν διαβάσαμε τις ημέρες που πέρασαν. Επέστρεψαν στην Ελλάδα ο σκοταδισμός, ο «τεντιμποϊσμός», ο «νόμος 4.000», οι… κεκαρμένοι νέοι που διώκονται από τους αστυνομικούς της δεξιάς κυβέρνησης.

Αυτή ήταν η εικόνα της χώρας και δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρέλασαν εικόνες πολύ σκοτεινών εποχών.

Οι «τεντιμπόηδες» να διαπομπεύονται, τα τανκς της χούντας να βγαίνουν ξανά στον δρόμο, η Χωροφυλακή να δέρνει κόσμο.

Κι από κοντά, στο τρελό «πάρτι» που στήθηκε στο Twitter είδαμε τον Μητσοτάκη βαμμένο Joker, τον Χρυσοχοΐδη να κυνηγά τον κλόουν, τους αποβιώσαντες εδώ και δεκαετίες «σπιούνους» Νέστορα Μάτσα και Δήμο Σταρένιο να «καρφώνουν» ανήλικους που βλέπουν την ταινία.

Επίσημα και ανεπίσημα troll έπιασαν δουλειά (και την καλή, μιας και συνήθως είναι με το αζημίωτο). Γιατί πώς να αφήσεις να πάει χαμένη μια τέτοια ευκαιρία να ποδοπατήσεις την κυβέρνηση και να θυμίσεις στον κόσμο ότι «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά»;

Και κάπως έτσι, η Ελλάδα την περασμένη εβδομάδα έγινε η χώρα του Joker και κανείς δεν ασχολούνταν με μείζονα θέματα. Με τον πόλεμο στη Συρία και τις σφαγές αμάχων, με το Brexit και τις επιπτώσεις του, με το βέτο στη Βόρεια Μακεδονία και τις πολιτικές αναταράξεις στη Βαλκανική.

Κάπου εκεί πίσω από το σκηνικό της διαστρεβλωμένης ελληνικής πραγματικότητας ο Joker έσκαγε στα γέλια. Στην Ελλάδα βρέθηκαν πολλοί να… κλέψουν τη δουλειά του κλόουν, είτε παίζοντας ένα φθηνό πολιτικό παιχνιδάκι «δολοφονίας χαρακτήρων» είτε δείχνοντας πόσο υποκριτική είναι η ελληνική κοινωνία.

Και πόσο εύκολα «τσίμπησαν» και πολλοί θέλοντας να κλέψουν λίγη από τη φαιδρότητα της στιγμής.

Ο Τσίπρας σε ρόλο… troll να κάνει αντιπολιτευτική πλάκα, ο Χρυσοχοΐδης να δηλώνει ότι θα καταπατήσει τον νόμο, η Μενδώνη να μην ξέρει τι έγινε με τους υπαλλήλους της, η Αστυνομία να είναι στο μάτι του κυκλώνα.

Τζάμπα μάγκες

Οι δε τζάμπα μάγκες του Διαδικτύου, πολλοί εξ αυτών πατεράδες ανήλικων παιδιών να ουρλιάζουν ένθεν κακείθεν.

Οι συντηρητικοί να λένε «μπράβο στην απαγόρευση, το έργο προάγει το μίσος και παρακινεί σε κοινωνικές εξεγέρσεις».

Και κάπου από το βάθος να ακούγεται ο δικτάτορας Παπαδόπουλος να ουρλιάζει στο… Λούφα και Παραλλαγή: «Να προστατέψουμε τη νεολαία από τον κομμουνιστικόν κίνδυνον του Joker».

Από την άλλη, οι κατ’ επάγγελμα προοδευτικοί να κολλάνε τη ρετσινιά του σκοταδιστή στον Μητσοτάκη γιατί κάποιοι εφάρμοσαν τον νόμο περί απαγόρευσης στα σινεμά.

Ολη αυτή η κατάσταση ανέδειξε για άλλη μια φορά τη φαιδρότητα της ελληνικής πραγματικότητας.

Ή όπως θα έλεγε ο Σουρής σαν άλλος Joker:

«Ολα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν

ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν

δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή».