Τζάμπα μαγκιές και ακριβές κοτσάνες

Προεκλογικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν «πολύ λίγος» για να μιλάει στον Αλέξη Τσίπρα.

Επίσης, το πρόγραμμα του κόμματος του «μύριζε αίμα». Ήταν ένας ακροδεξιός, κατά μία καψώχεια εκδοχή ήταν και λάτρης του φασισμού.

Το να λέει στην πολιτική ο καθένας ό,τι θέλει και όπως θέλει, μπορεί και να θεωρηθεί μία δημοκρατική κατάκτηση. Ακόμη και όταν γίνεται κατάχρηση του «δικαιώματος», όλα καταλήγουν στην κρίση των πολιτών.

Οι πολίτες λοιπόν προσφάτως έκριναν όλα αυτά και πολλά άλλα. Ψήφισαν στις εκλογές, έδωσαν αυτοδυναμία στην ΝΔ και στον Κυριάκο Μητσοτάκη, επέλεξαν μία κυβέρνηση και έναν Πρωθυπουργό μεταξύ όλων των άλλων για να ησυχάσουν από το προκλητικό ύφος και ήθος της προηγούμενης κυβέρνησης. Αυτό που χαρακτηρίστηκε από την μαγκιά και τον τσαμπουκά του Πολάκη και του ιδίου του πρώην Πρωθυπουργού. Αλλωστε, ένα από τα δήθεν χαρίσματα του Τσίπρα ήταν ότι στην Βουλή και στις τηλεοράσεις ήταν «πιο μάγκας». Ίσως και «ο πιο μάγκας από όλους»…

Εδώ και δύο μήνες, οι «μάγκες» είναι στην αντιπολίτευση. Και οι άλλοι, οι ξενέρωτοι με τον αρχηγό που «δεν τραβάει» είναι στην κυβέρνηση.

Από την πρώτη στιγμή και αφότου η νέα κυβέρνηση ανέλαβε, στην χώρα επήλθε μία ηρεμία. Το ύφος της εξουσίας, τουλάχιστον στην δημόσια εκδήλωσή του, είναι πολύ διαφορετικό. Χωρίς εντάσεις και τσαμπουκάδες, χωρίς διχαστικές κραυγές και χωρίς πολεμικά ανακοινωθέντα.

Η κυβέρνηση αυτή φαίνεται πως είναι διατεθειμένη να κριθεί για τις πράξεις και τις παραλείψεις της και όχι για το πόσο μάγκες είναι τα πρωτοπαλίκαρά της ή ο αρχηγός της.

Επειτα από μία παρουσία του Μητσοτάκη στην Θεσσαλονίκη, όπου είπε κάποια συγκεκριμένα πράγματα και με έναν συγκεκριμένο τρόπο, στον ΣΥΡΙΖΑ επινόησαν μία εντυπωσιακά ασυνάρτητη αντιπολιτευτική γραμμή.

«Κάνει τον μάγκα με τις πλάτες του Τσίπρα», είπε ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης την Δευτέρα το πρωί και  προσέθεσε ότι στα θέματα της οικονομίας «βαδίζει στα βήματα που άνοιξε η προηγούμενη κυβέρνηση».

Το σχόλιο είναι τόσο άστοχο που προκαλεί γέλιο.

Το κακό είναι ότι συμβαίνει αυτό σε μία περίοδο όπου με αφορμή την ταινία του Γαβρά, θυμόμαστε και πάλι αναγκαστικά το ξεκίνημα της διακυβέρνησης Τσίπρα. Τότε που η μαγκιά ξεχείλιζε και επιδεικνυόταν με κάθε τρόπο. Εστω και αν τον λογαριασμό τον πλήρωναν άλλοι, δηλαδή οι πολίτες.

Για να μην θυμηθεί κανείς τι παρέλαβε εκείνη η κυβέρνηση της μαγκιάς και πώς μέσα σε έξι μήνες έφερε την χώρα τόσα χρόνια πίσω και με ένα βάρος μερικών δεκάδων επιπλέον δισ.

Κάνοντας μία πρόχειρη ανασκόπηση, θυμάται όμως κανείς και ότι όλες οι μαγκιές της κυβέρνησης Τσίπρα και του ιδίου έγιναν με τις πλάτες άλλων. Το μνημόνιο που μας φόρεσε το ψήφισαν άλλοι γιατί οι δικές του ψήφοι δεν έφταναν, τα δισ. που μας φόρτωσε τα πληρώνουν άλλοι, τα πολιτικά του καπρίτσια τα πληρώνουν άλλοι, τον πολιτικό έρωτά του με τον Καμμένο τον πλήρωσαν άλλοι.

Είναι κάτι στο οποίο κατ’ εξοχήν διακρίθηκε ο Αλέξης Τσίπρας αυτού του είδους οι «μαγκιές».

Όμως, οι μάγκες αυτοί δεν υπάρχουν πια.

Και έτσι ή αλλιώς, ο καθένας μπορεί ως γνωστόν να λέει ό,τι θέλει. Απλώς πρέπει να συνειδητοποιεί κάποια στιγμή ότι ακόμη και αν η μαγκιά είναι τζάμπα, οι κοτσάνες έχουν το κόστος τους…