Γράμματα από το νοσοκομείο: Τι συμβαίνει με τα φάρμακα;

Ολόκληρο το σύστημα Υγείας ειναι μια κυψέλη. Πρεπει να λειτουργούν οι ΤΟΜΥ, να καλύπτουν τα ταμεία τα φάρμακα, να έχουν πρόσβαση όλες οι ανθρώπινες ζωές. Ολες. Με ΑΜΚΑ ή χωρίς. Αυτή ειναι η προσωπική μου άποψη, η οποία σκληραίνει κάθε φορά που ακούω παρατρεχάμενους «μαϊντανούς» να χρησιμοποιούν, ειδικά για το ζητημα της Υγείας, της ανθρώπινης ζωης, φράσεις όπως «μονο για ελληνόπουλα».

Ξέρετε, η ασθένεια η δική μου έχει ασυνήθιστο, κάπως εκκεντρικό χαρακτήρα. Ετσι, με έφερε ξανά στο νοσοκομείο για δεύτερη φορά μέσα σε 2 εβδομάδες. Ανυποχώρητη, σκληρή. Αν μία απο τις δυο μας μπορεί να χαρακτηριστεί «γυναίκα Ηπειρωτισσα, το ξάφνιασμα της φύσης» σιγουρα δεν ειμαι εγω. Είναι η σκλήρυνσή μου. «Εξαιρετικά δύσκολη περίπτωση». Τι μου λέτε…

Είμαι, λοιπόν, σε νοσοκομείο τηες Αθήνας. Καμία σύγκριση (όχι σε επίπεδο επιστημονικό, φυσικά) με μεγλαλο, επαρχιακό νοσοκομείο. Είναι άλλες οι σχέσεις, αυτή είναι η διαφορά. Περισσότερος κόσμος, μεγαλύτερη ποικιλία σε περιστατικά… Πιο απρόσωπο πράγμα.

Αισθήματα

Οχι για το προσωπικό, φυσικά. Εδώ δουλεύουν άνθρωποι. Αισθήματα. Σπαράζει η καρδιά τους ή νιώθουν εξάντληση. Υπερωρίες, εφημερίες, αυτά εχουν ξαναγραφτεί. Η Αθήνα, βέβαια, έχει και το χαρακτηριστικό πως ο γιατρός πιο εύκολα θα νιώσει ντίβα, άρχων της φυλής, μέγας μάγος. Μετά θα του πεθάνει στα χέρια ο πρώτος ασθενής… Άλλες οι σχέσεις, όπως σε ολόκληρη την ζωή της πόλης.

Ξέρετε, κάποιοι απο εμάς ζούμε στα νοσοκομεία κι αυτό είναι ένα «για πάντα». Αναπτύσσουμε άλλες σχέσεις με το προσωπικό, οικογενειακές. Υποφέρουν όταν δε σου βρίσκουν φλέβα, ελπίζουν να μη σε ξαναδούν σύντομα. Σου κάνουν παράπονα, για τον αγενή ασθενή που ήρθε για λίγο και τις αποκαλεί «τσούλες» (συγχωρέστε μου την αμεσότητα, είναι ένα απο τα ελαττώματα της ειλικρινούς αφήγησης).

Κι ο ασθενής που θα έρθει για λίγο, από τα εξωτερικά ιατρεία ως την κλινική, είναι κατά γενικό κανόνα ο λιγότερο υπομονετικός: Αυτός που δεν έχει αντιληφθεί τι σημαίνει μια κυψέλη χωρίς στιγμή ηρεμίας. Που όσο ουρλιάζει για κάτι ασήμαντο «Εγώ σας πληρώνω, ρεεεε», στο δίπλα δωμάτιο κάποιος πεθαίνει.

Το γεγονός οτι οι ΤΟΜΥ δεν λειτούργησαν, οι δεν πρόλαβαν να φανούν σοβαρά αποτελέσματα, δυσκολεύει την κατάσταση. Θα μπορούσαν να αφαιρέσουν από το βάρος του νοσοκομείου. Είναι εμπόδιο στην διαδικασία να έρχεται στα επείγοντα και κάποιος για ήπια ράμματα, που αναντίλεκτα πρέπει να κάνει, ενω θα έπρεπε να πάει στην ΤΟΜΥ. Για συνταγογράφηση, ίσως κάποιες εξετάσεις…

Κι ειναι εμφανές πως η, όπως θα έπρεπε να είναι, καλοκουρδισμένη κυψέλη για την Υγεία, πάσχει. Δεν φτάνει το προσωπικό, δεν φτάνει. Δεν γίνεται άνθρωπο με απόπειρα αυτοκτονίας να το νοσηλεύεις για πλύση στομάχου στον 4ο όροφο, εκεί που ειναι η Παθολογική και όχι στην Ψυχιατρική. Θα σου πηδήξει απο το παράθυρο, ρε παιδιά.

Αν ήταν περισσότερο το προσωπικό, πιο οργανωμένη συνολικά η κυψέλη, τετοια ζητήματα δεν θα ηταν ζητήματα.

Ανθρώπινη ζωή

Ο πρώτος και τελευταίος λόγος είναι στην ανθρώπινη ζωή. Το ξερουμε πολύ καλά, καλύτερα απο πριν, όσοι το είδαμε στα νοσοκομεία. Και η ασθένεια δεν αντιλαμβάνεται διακρίσεις. Είμαστε ομάδα μεταξύ μας. Χωρίς στερεότυπα της ζωής «έξω». Ούτε ο γιατρός τις αντιλαμβάνεται τις διακρίσεις, ή έστω, δεν τις εκδηλώνει. Οσο για αυτό, είναι άψογοι.

Ωστόσο, κι ενώ έχουμε πληγές που δεν αντιμετωπίζονται, συζητιέται στο νοσοκομείο, ως ντε φάκτο, πως εχουν αρχίσει να κόβονται φάρμακα απο ασθένειες που δεν θεωρούνται απαραιτήτως ζητήματα υψίστης σημασίας, όπως ο καρκίνος, η σκλήρυνση, το AIDS, ο Λυκος κλπ. Εχουν, λένε στο νοσοκομείο, αρχίσει να κόβεται η δωρεάν παροχή φαρμάκων για ασθένειες όπως κάποιες μυασθένειες. «Δεν κρίνουμε ότι το χρειάζεστε» σημαίνει να πας να το πληρώσεις.

Κι είναι ενα έργο, αυτό με τα φάρμακα και τις τεράστιες ουρές των ασθενών, που δυστυχώς έχουμε ξαναζήσει. Και το θάνατο, που ήρθε στη συνέχεια. Παιδιά 28 χρόνων που δεν ξαναπερπάτησαν ποτέ, γιατι δεν είχαν να πληρώσουν 1.670 ευρω μηνιαίως για το νέο φάρμακο που κυκλοφόρησε (ήταν το 2013…).

Προτεραιότητες, λοιπόν.

Η Υγεία, η ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Αυτη είναι μια σοβαρή προτεραιότητα. Καμία οικονομία δε σώθηκε ποτέ στερύντας το πολυτιμότερο αγαθό απο τους λιγότερο προνομιούχους.

Εξάλλου, έχουμε όσοι ζούμε εδω μεσα, ήδη εναν εχθρό: Το ίδιο μας το σώμα. Δεν χρειαζόμαστε καμία «δημοσιονομική πολιτική» να κάνει πιο δύσκολη την επιβίωση.