Το πολιτικό 5, το άπιαστο 10

Θέλω να εκφράσω την απόλυτη εκπαιδευτική μου χαρά και μόνο με την αναγγελία του υπουργείου Παιδείας ότι επανέρχεται η βάση του δέκα (10) για να αποκτηθεί ενδεικτικό και απολυτήριο από το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο της χώρας! Για όσους δεν έχουν τώρα παιδιά στα σχολεία, τους πληροφορώ λοιπόν ότι τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας, ζητούσαν δουλειά και έβρισκαν, όταν υπήρχαν δουλειές (κι όταν δεν υπήρχαν η κατηγορία που αναφέρω μάλλον έβρισκε δουλειά!) απόφοιτοι των τριών βαθμίδων της Εκπαίδευσης που είχαν απολυτήριο με μέσο όρο γενικής βαθμολογίας κάτω από το δέκα (10), εφόσον ο ανώτερος βαθμός ήταν το 20 και στο Δημοτικό το 5, αφού ανώτερος βαθμός ήταν το 10.

Διαβάζω στον Τύπο τις τελευταίες ημέρες όπου δημοσιεύονται οι βαθμολογικές βάσεις στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (υπενθυμίζω πως σε λίγο ανώτατα θα είναι και όλα τα ανώτερα τεχνικά ιδρύματα, δηλαδή θα παρέχουν πανεπιστημιακό πτυχίο) και το ένα τρίτο των εισαχθέντων στα ΑΕΙ βαθμολογήθηκε με βαθμούς κάτω από το 10, αρκετοί δε με βαθμούς 5 και 4. Σε λίγους μήνες αυτοί θα βγουν στην αγορά, θα ζητούν δουλειά και πιθανόν θα είναι επικεφαλής διαδηλώσεων εναντίον της ανεργίας. Αγαπητοί φίλοι, συγχωρήστε τον έντονο τρόπο γραφής, αλλά υπήρξα σαράντα χρόνια εκπαιδευτικός και για να προχωρήσω στις βαθμίδες της εκπαιδευτικής κλίμακας έδωσα εξετάσεις από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο και από το Γυμνάσιο στο Λύκειο.

Και μάλιστα σε δύσκολες εποχές. Εξετάστηκα απόφοιτος του Δημοτικού προφορικά σ’ όλα τα μαθήματα από τριμελή επιτροπή καθηγητών Γυμνασίου και σε γραπτή εξέταση Εκθεση, Μαθηματικά, Φυσικά. Στην επαρχία όπου μεγάλωσα δεν υπήρχαν φροντιστήρια βεβαίως και οι περισσότεροι συμμαθητές μου ήταν οικονομικά μέσης και κατώτερης τάξης.

Ο πατέρας μου δε ήταν εξόριστος και η μάνα μου νοικοκυρά. Εισήλθα πρώτος στο Γυμνάσιο απ’ όλη την περιφέρεια και ο πατέρας μου απολυθείς και κρυπτόμενος στην Αθήνα κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα με κάλεσε για να με τιμήσει στην πρωτεύουσα και τότε είδα την «Ορέστεια» του Ροντήρη με την Κοτοπούλη και την Αρώνη «Στέλλα Βιολάντη» στο Εθνικό. Ολοι οι συμμαθητές μου στο Δημοτικό έγιναν επιστήμονες, όλοι! Το 1949!! Αλλά τότε οι δάσκαλοι δεν χάριζαν κάστανα και οι συμμαθητές με προβλήματα έμεναν ανεξεταστέοι και στην ανεξέταση αν αποτύγχαναν, απορρίπτονταν. Η γενιά μας επάνδρωσε εκτός από τις επιστήμες, τη Διοίκηση, τις τράπεζες, την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Εφοροι, ταμίες, τραπεζικοί, τελωνειακοί, απόφοιτοι στρατιωτικών και αστυνομικών σχολών γίνονταν με απολυτήριο Γυμνασίου – Λυκείου αργότερα που έγινε η νέα κατάταξη.

Στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες που τροφοδότησαν στη μεταπολεμική περίοδο την Κατώτατη Εκπαίδευση εισάγονταν με εξετάσεις απόφοιτοι Γυμνασίου! Αυτοί εκπαίδευσαν με γερά γράμματα όλη τη γενιά που αναστύλωσε την Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο και επάνδρωσε τα Πανεπιστήμια, την οικονομία και τη Διοίκηση.

Σκεφτείτε λοιπόν τώρα να προσλάβετε απόφοιτο Ανώτατης Εκπαίδευσης, όποιας ειδικότητας στη δουλειά σας, ο οποίος βαθμολογήθηκε με 5 και 6 με άριστα το 20 στα ελληνικά!

Πριν από χρόνια, το έχω ξαναγράψει, τότε καθηγήτρια επαρχιακού Πανεπιστημίου μου έστειλε με καλυμμένο το όνομα πτυχιακό (πτυχιακό!) γραπτό φιλολόγου («φιλολόγου») με σαράντα (40) ορθογραφικά λάθη. Μου έγραφε πως τον απέρριψε και έγιναν διαδηλώσεις εναντίον της και μπούκαραν στην αίθουσα διδασκαλίας!

Φανταστείτε λοιπόν πάλι: υποψήφιος φοιτητής εισάγεται με βαθμό κάτω από το 10 στη γενική βαθμολογία και κατορθώνει να αποφοιτήσει (κανένας δεν είναι που δεν παίρνει πτυχίο) με το ζόρι 5 στο πτυχίο.

Με πεντακόσιες χιλιάδες επιστήμονες στο εξωτερικό και με το ένα τρίτο των αποφοίτων στην πατρίδα στα χάλια τους (υπάρχουν βεβαίως και διαμάντια στην Εκπαίδευση και άξιοι αριστούχοι, προς Θεού, που σώζουν την τιμή της παιδείας μας).

Στην εποχή μου στο Πανεπιστήμιο αν είχες υστερήσει σε πάνω από τρία μαθήματα, επανεξεταζόσουν τον Σεπτέμβριο και αν έχανες σε βάση το ένα, πήγαινες τον Δεκέμβριο να εξεταστείς από τριμελή επιτροπή καθηγητών και αν αποτύγχανες επαναλάμβανες την τάξη. Το σύνηθες ήταν, αν χρειαζόταν να επανεγγραφείς, πως δεν άντεχες και άλλαζες σχολή.

Αυτοί οι νομικοί, οι φιλόλογοι, οι γιατροί, οι μαθηματικοί, οι φυσικοί, οι μηχανικοί, οι αρχιτέκτονες, οι οικονομολόγοι έφτιαξαν την Ελλάδα της οικονομικής και πνευματικής ακμής έως τον ερχομό της επάρατης των αγραμμάτων!

Γνωρίζετε, αγαπητοί αναγνώστες, πως ο απελθών υπουργός δεν απαιτεί (γράφω και εννοώ: απαιτεί) να διδάσκεται η Ιστορία στα Θετικά (μαθηματικά, φυσικά, ιατρικά) Τμήματα των Λυκείων; Και από την άλλη παιδιά 17 ετών, ανιστόρητα θα ψηφίζουν!

Δεν διδάσκονται πλέον Μαθηματικά στα Ιατρικά Τμήματα των Λυκείων, ούτε Στατιστικά, που χωρίς αυτά εκτός από γενικός γιατρός δεν κάνεις ρούπι ως μικροβιολόγος!

Στην Κύπρο υπάρχουν στα Γυμνάσια και τα Λύκεια Τμήματα Καλλιτεχνικά που εκτός των βασικών μαθημάτων διδάσκουν Μουσική, Ζωγραφική, Γλυπτική, Χαρακτική, Χορό και βέβαια Θέατρο.

Η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη είχε εισαγάγει στο Δημοτικό καλλιτεχνικά μαθήματα, ώστε να μυούνται από μικροί οι Ελληνες και να σέβονται (κυρίως να σέβονται!) τις τέχνες. Σκοπός του μαθήματος δεν ήταν να φτιάξει ζωγράφους και ηθοποιούς, αλλά δέκτες επαρκείς των τεχνών. Καταργήθηκε το μάθημα. Ζήλεψα όταν ξεναγήθηκα στην Κύπρο σε επαρχιακό δημοτικό σχολείο όταν μου έδειξαν τη δισκοθήκη με κλασική μουσική, τζαζ, ελληνικό ποιοτικό τραγούδι, φιλμαρισμένες παραστάσεις τραγωδίας και ελληνικού έργου και τα άπαντα του Σαίξπηρ, του Μολιέρου και του Γκολντόνι.

Σκέπτομαι την απελπισία του δασκάλου που θέλει να μιλήσει για τέχνη, λογοτεχνία, θέατρο και σινεμά με μαθητές απέναντι (όχι, προς θεού την πλειονότητα) που κάνουν λάθος ακόμη και το όνομα του πατέρα τους (αν π.χ. είναι Αγαμέμνων ή Κλεισθένης).

Οταν δίδαξα στο Πανεπιστήμιο Θεατρολογία (και παραιτήθηκα) και είχα ως μάθημα την Επιθεώρηση και το Κωμειδύλλιο και το Δραματικό Ειδύλλιο (καθαρά ελληνικές εκδοχές θεάτρου), μετά το μάθημα που είχα μιλήσει για την εμφάνιση της επιθεώρησης την εποχή του Χαριλάου Τρικούπη, μια χαριτωμένη επαρχιώτισσα φοιτήτρια με πλησίασε και μου είπε πώς είναι το όνομα του πρωθυπουργού την εποχή τού «Λίγο απ’ όλα». Της είπα: «Παιδί μου δεν γνωρίζεις τον Τρικούπη;». Απάντηση: «Δεν τον είχαμε στην ύλη των Πανελληνίων»!

Επανέρχομαι στον αρχικό μου ενθουσιασμό. Επιτέλους ένας φοιτητής για να εισέλθει στο Πανεπιστήμιο θα πρέπει να συγκεντρώνει γενικό βαθμό 10 (δέκα) με άριστα το 20 (είκοσι). Και κάτι για το υπουργείο. Αν ένας μαθητής βαθμολογηθεί στην Εκθεση με 3 ή 4 (υπάρχουν!) και έχει απολυτήριο Λυκείου με 12-13 ή και παραπάνω στο Απολυτήριο Λυκείου, δεν πρέπει να καλείται για εξηγήσεις ο καθηγητής του; Μιλάω τουλάχιστον για Ελληνικά!