Ποδόσφαιρο είναι το εγγλέζικο

ΤΟ έχει πει ο ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο. «Πέρασαν τα χρόνια και κατέληξα να βρω την ταυτότητά μου. Δεν είμαι κάτι περισσότερο από ένας ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου. Γυρίζω τον κόσμο με το χέρι απλωμένο. Και στα στάδια επαιτώ. Μια ωραία ενέργεια για τον Θεό. Κι όταν το καλό ποδόσφαιρο συμβαίνει, ευγνωμονώ για το θαύμα δίχως να δίνω δεκάρα ποια είναι η ομάδα ή η εθνική που μου το χάρισε». Αν μιλήσουμε λοιπόν για μπάλα, το Νο 1 ποδοσφαιρικό προϊόν του πλανήτη είναι η Πρέμιερσιπ. Τέλος. Σε όποιον αρέσει το ποδόσφαιρο, όποιος είναι μερακλής, στην Αγγλία θα βρει την Ιθάκη. Εκεί θα αράξει. Στο Ανφιλντ, στο Σίτι οφ Μάντσεστερ Στέιντιουμ, στο Ολντ Τράφορντ, στο Εμιρέιτς Στέιντιουμ, στο Στάμφορντ Μπριτζ, στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν. Μέσω της τηλεόρασης. Στην Πρέμιερσιπ που άρχισε το Σαββατοκύριακο. Στο Νο 1 πρωτάθλημα. Μακράν του δευτέρου.

Κύρος

ΣΤΗΝ Αγγλία είναι οι καλύτεροι προπονητές. Γκουαρντιόλα, Κλοπ, Ποκετίνο. Στην Αγγλία είναι οι πλέον ακριβοπληρωμένοι ποδοσφαιριστές. Στην Αγγλία και στην Τσέλσι επένδυσε ο Αμπράμοβιτς. Στη Σίτι οι Αραβες. Στη Λίβερπουλ οι Αμερικανοί. Δεν έχουν Μέσι, δεν έχουν Ρονάλντο, αλλά έχουν ποδόσφαιρο. Εχουν πρωτάθλημα. Δεν είναι μόνο η Σίτι που έβαλε πέντε γκολ στην πρεμιέρα. Και η Λίβερπουλ τέσσερα στη Νόριτς. Η Γιουνάιτεντ που σκόρπισε 4-0 την Τσέλσι. Εβλεπες το Αστον Βίλα-Τότεναμ και έγλειφες τα δάχτυλά σου. Οκ, η Πρέμιερσιπ δεν είναι όπως ήταν τον προηγούμενο αιώνα. Οταν έπαιρναν πρωτάθλημα η Ντέρμπι Κάουντι, η Νότιγχαμ, η Εβερτον, η Λιντς, η Μπλάκμπερν. Φτωχοί δεν υπάρχουν. Είναι οι πλούσιοι που έγιναν πλουσιότεροι. Κάπως έτσι το τελευταίο πρωτάθλημα της Λίβερπουλ ανατρέχει στο 1990. Το πήρε όμως η Λέστερ. Το κύρος του πρωταθλήματος παραμένει ψηλά. Δεν μπαίνει σε σύγκριση.

Θέαμα

ΔΕΝ ήταν όλα εύκολα στο εγγλέζικο ποδόσφαιρο. Οι 39 νεκροί στο Χέιζελ, οι 96 νεκροί στο Χίλσμπορο. Βάλανε τον κώλο τους κάτω και δουλέψανε.

Εξολοθρεύσανε τους χούλιγκαν. Κατά εκατοντάδες τούς κλείνανε φυλακή. Φτιάξανε, εκσυγχρονίσανε τα γήπεδά τους. Αναβαθμίσανε το προϊόν. Οι οπαδοί μπορεί να διαμαρτύρονται για τις πανάκριβες τιμές των εισιτηρίων (οι πιο υψηλές στην Ευρώπη), αλλά η ποιότητα του θεάματος είναι μοναδική. Γουότφορντ-Μπράιτον να κάτσεις να δεις δεν θα βαρεθείς. Δεν έχει σημασία ποιος παίζει. Με ποιον παίζει. Το γήπεδο θα είναι γεμάτο. Η μπάλα θα πηγαίνει πάνω-κάτω. Καθαρό παιχνίδι. Τίμιο. Δεν κλέβουν (τον θεατή). Δεν κάνουν καθυστερήσεις. Δεν πέφτουν για να κερδίσουν φάουλ. Πέναλτι. Σέβονται την παράδοση. Αυτό που βρήκαν εκεί που πήγαν. Οι Αγγλοι, είτε πρόκειται για προπονητές είτε για ποδοσφαιριστές, είναι μειοψηφία. Το ποδόσφαιρο όμως είναι εγγλέζικο.

Ποιότητα

ΚΙ ας μη σηκώνεται πλέον η μπάλα στον αέρα. Μάθανε (με πρώτο και καλύτερο δάσκαλο τον Βενγκέρ) να βάζουν την μπάλα κάτω. Δεν το αλλάξανε. Το βελτίωσαν. Το ποδόσφαιρο παραμένει εγγλέζικο. Καθαρό ποδόσφαιρο. Γεμάτο. Διατηρεί το μοναδικότητά του. Και γι’ αυτό είναι το πιο ακριβό. Τα νούμερα για τα τηλεοπτικά δικαιώματα των ομάδων της Πρέμιερσιπ είναι ιλιγγιώδη. Το Νο 1 ποδοσφαιρικό brand name του πλανήτη. Με τα λεφτά να «επιστρέφουν» στον θεατή. Σε γηπεδικές εγκαταστάσεις. Σε ποιότητα θεάματος. Η εθνική τους ομάδα μετράει τον πρώτο και τελευταίο της τίτλο το 1996. Δεν βγάζουν ποδοσφαιριστές σταρ. Οι δύο τελευταίοι είναι ο Ρούνεϊ και ο Μπέκαμ. Το εγγλέζικο πρωτάθλημα όμως παραμένει μοναδικό. Η πρώτη φορά που τέσσερις ομάδες από το ίδιο πρωτάθλημα έπαιξαν στους ευρωπαϊκούς τελικούς ήταν πέρυσι. Και οι τέσσερις της Πρέμιερσιπ. Για τους μερακλήδες, ποδόσφαιρο είναι το εγγλέζικο.