Πάρ’ τα και μη μιλάς

«Και μου λέει Κουκάκι. «Κουκάκι;» της λέω κι εγώ! Την είχα, βλέπεις, δει καλοντυμένη και είπα, ε, θα «χτυπήσω» καμιά Βούλα… καμιά Βουλιαγμένη…». Ο ταξιτζής κουνούσε το κεφάλι του απογοητευμένος. «Τι να πεις…» συνέχισε λες και έφταιγε η κυρία που πήγαινε σπίτι της. Μα τι είχε γίνει; Ο ταξιτζής είχε πάρει την κούρσα που μου περιέγραφε από το Σύνταγμα και επειδή η πελάτισσα φορούσε «καλά ρούχα», γούνα, μπότες, καπέλο, ποιος ξέρει τι άλλο, θεώρησε ο «καψερός» ότι θα ‘βγαζε καλό μεροκάματο. Αλλά η κυρία είχε ζητήσει Κουκάκι, μια ανάσα από το Σύνταγμα. Η μίνιμουμ κούρσα. Μάπα το καρπούζι.

Ακουγα την ιστορία και δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να στενοχωρηθώ, όχι βέβαια με την πελάτισσα, αλλά με τον ταξιτζή. Μπορείς ίσως να χαμογελάσεις με το παράπονο της αναδουλειάς, ως εκεί εντάξει. Αλλά για βάστα, ρε φίλε. Να το εκφράσει στην ίδια την πελάτισσα; Ετσι κατάμουτρα, χύμα και τσουβαλάτα; Και να το λέει κιόλας στους άλλους; Ε, όχι, αυτό είναι τόσο θλιβερά αντιεπαγγελματικό που σε βγάζει απ’ τα ρούχα σου. Γιατί ο ταξιτζής δεν προσβάλλει μόνο τη γυναίκα, αλλά άθελά του ή μη προσβάλλει την ευρύτερη περιοχή του προορισμού της, εν προκειμένω το Κουκάκι. Δηλαδή τι; Στο Κουκάκι δεν πάνε καλοβαλμένοι και καλοντυμένοι άνθρωποι;

Σε μια άλλη περίπτωση που μου έχουν περιγράψει, ο ταξιτζής πήρε κούρσα με ξένους από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου για το Intercontinental στη Συγγρού, υπόθεση ολίγων λεπτών και εξίσου ολίγων ευρώ. Η παρέα όμως ήταν μεγάλη, επομένως ο ταξιτζής ζήτησε από έναν συνάδελφό του να πάρει τους μισούς. Οταν έφτασαν στο ξενοδοχείο, ο πρώτος βγήκε γρήγορα από το ταξί και έδωσε 30 ευρώ στον δεύτερο. «Πάρ’ τα και μη μιλάς» του είπε, οπότε ο δεύτερος (που μου είπε την ιστορία) «αναγκάστηκε» να μην πει τίποτε, ενώ πρόθεσή του ήταν να ζητήσει ό,τι έγραφε το ταξίμετρο. Ποιος ξέρει πόσα είχε χρεώσει ο πρώτος στους ξένους; Κι όταν ο δεύτερος ταξιτζής είπε στον πρώτο ότι σκόπευε να χρεώσει ό,τι έλεγε το ταξίμετρο, εκείνος του απάντησε: «Μα καλά, μαλ… είσαι;».

Σε ορισμένες περιπτώσεις κάποιοι ταξιτζήδες αγγίζουν τα όρια της απανθρωπιάς. Εχω δει με τα μάτια μου να μην παίρνουν τυφλούς, ηλικιωμένους ή ανθρώπους με κάποιου είδους παραλυσία. Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά αν κάτι τέτοιο συμβεί σε χώρα της Ευρώπης (στην οποία θέλουμε να λέμε ότι ανήκουμε), ο ταξιτζής θα ανήκε στο παρελθόν (ως ταξιτζής).

Ομως δεν μου αρέσει να γενικολογώ και να βάζω τα πάντα στο ίδιο τσουβάλι, αυτό και αν το θεωρώ λάθος. Φυσικά και όλα τα παραπάνω δεν είναι φαινόμενα που συμβαίνουν σε όλα τα ελληνικά ταξί. Ωστόσο δεν παύει να είναι πολύ άσχημο το ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις ταξιτζήδων, οι οποίες εύχομαι να είναι οι εξαιρέσεις (κάτι που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω απολύτως διότι το ταξί το έχω κόψει εδώ και χρόνια – παίρνω μόνο σε περιπτώσεις ανάγκης). Αλλά ναι, υπάρχουν ακόμα αγενείς οδηγοί, οι οποίοι είτε ενσυνείδητα είτε χωρίς να το καταλαβαίνουν ξεπερνούν τα όρια και μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα προσβλητικοί απέναντι στους ανθρώπους που στο κάτω κάτω τους πληρώνουν. Αυτούς βέβαια δεν θα τους βρεις σε εταιρείες ταξί (ποιος τολμά εκεί να το παίξει μάγκας, όταν όλα είναι καταγεγραμμένα και υπάρχει ο φόβος της καταγγελίας;), αλλά θα τους βρεις. Και το αποτέλεσμα είναι η εικόνα τους να μολύνει την υπόλοιπη επαγγελματική κοινότητα, όπως περίπου συμβαίνει με το σάπιο μήλο στο καλάθι με τα υπόλοιπα.

Στη νέα Ελλάδα που, απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι (και θέλω να ελπίζω), χτίζεται στις μέρες μας, όλα αυτά τα παράσιτα θα πρέπει να ξεχαρβαλωθούν. Ή βάζεις μυαλό και συμμορφώνεσαι ή goodbye, my love, goodbye. Ο έλληνας πολίτης δεν μασά πλέον κουτόχορτο και όσο για τις μικροκομπίνες για να τ’ αρπάξουμε απ’ τους τουρίστες, αυτές κι αν δείχνουν πια passé. Αφού έχουν φτάσει οι τουρίστες να κάνουν πια πρώτοι τα παζάρια με τους έλληνες ταξιτζήδες, μπορείτε να καταλάβετε σε ποιο σημείο βρίσκεται η φήμη μας.