Μια εμπειρία ακόμα λοιπόν

Πώς το έχει πει ο Λευτέρης Πανταζής; «Μια εμπειρία ακόμα λοιπόν…». Δεν έκατσε ο Κλάουντιο Ρανιέρι. Δεν έκατσε ο Σέρχιο Μαρκαριάν (αφού είχε μεσολαβήσει ο Κώστας Τσάνας). Δεν έκατσε ο Μίχαελ Σκίμπε. Η Παναγιά δεν στάθηκε γενναιόδωρη απέναντι στον Αγγελο Αναστασιάδη κι έτσι φτάσαμε στον Τζον Φαν Σιπ. Πέντε στον αριθμό ομοσπονδιακοί, τα τελευταία πέντε χρόνια. Ο κύκλος των χαμένων προπονητών. Και των τεχνικών διευθυντών. Και μαζί με τους προπονητές να καίγονται τεχνικοί διευθυντές και βοηθοί. Τσάνας, Βρύζας, Καραγκούνης, Μπασινάς, Γιαννακόπουλος. Για να περάσουν οι επόμενοι. Φύσσας – Κωνσταντινίδης. Και την εθνική ομάδα να κάνει σταθερά βήματα προς τα πίσω. Να είναι κοντά, μια ανάσα μπορείς να πεις, να ξαναφτάσει στο ιστορικό της χαμηλό. Η πλέον χειρότερη θέση στην κατάταξη της FIFA ήταν η 57η. Το μακρινό 2001. Σήμερα, 18 χρόνια μετά, έχει καταφέρει να κατρακυλήσει στο Νο 54.

Κατρακύλα

Τέσσερις θέσεις παρακάτω ακόμα και θα κάνει ατομικό ρεκόρ. Η ομάδα που το 2004 κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Και στη συνέχεια πήρε μέρος σε δύο Μουντιάλ και τρία Γιούρο. Για ν’ ακολουθήσει η κατρακύλα. Ο κατήφορος. ΟΚ, δεν υπάρχουν πια οι ποδοσφαιρικές προσωπικότητες. Το ταλέντο για τον έλληνα ποδοσφαιριστή τείνει να μετατραπεί σε άγνωστη λέξη. Μια πραγματικότητα που κάνει ακόμα πιο επιβεβλημένη την ορθή διαχείριση. Ποια ήταν η επιλογή της ΕΠΟ; Ο Αγγελος Αναστασιάδης, που δήλωνε «όταν μας βρίζουνε είμαι χαρούμενος». Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο σίγουρα προεξοφλημένη η αποτυχία. Και πολύ κράτησε για εννιά μήνες. Κι αφού ξεκινήσαμε με Λευτέρη Πανταζή, συνεχίζουμε με Αλέκο Ζαζόπουλο. «Στην υγειά της επόμενης…». Του επόμενου δηλαδή που ακούει στο όνομα Τζον Φαν Σιπ. Που πάει να πει, πιάσε το αβγό και κούρευ’ το. Τελευταία του δουλειά η Τσβόλε.

Καμικάζι

Κάτι μεταξύ Λεβαδειακού και Παναιτωλικού της Ολλανδίας. Κάποια στιγμή ο Γιόχαν Κρόιφ τον είχε πάρει μαζί του στη Γκουανταλαχάρα. Δεν κράτησε παραπάνω από κάτι μήνες. Επόμενος σταθμός μετά το Μεξικό η Αυστραλία. Πάλι μέσω Κρόιφ. Ο Ρανιέρι πράγματι απέτυχε. Παταγωδώς. Οταν όμως μετά τον προπονητή που έχει κάτσει στον πάγκο της Γιουβέντους, της Βαλένθια και της Τσέλσι ξεπέφτεις σε κάποιον απίθανο, που έχει θητεύσει στη Μέλμπουρν Σίτι, είναι κατάντημα. Με ποια κριτήρια τον πήρανε; Ποιος μίλησε μαζί του; Εναντι ποιων άλλων προτιμήθηκε; Η απάντηση είναι απλή. Η εθνική ομάδα σε νέες περιπέτειες. Οι μαθητευόμενοι μάγοι που έχουν στα χέρια τους τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου και της εθνικής ομάδας βρήκαν έναν προπονητή-καμικάζι. Και τον στέλνουν σε αποστολή αυτοκτονίας στα εναπομείναντα παιχνίδια για τα προκριματικά του Γιούρο 2020.

Ναυαγοσώστης

Σε περίπου έναν μήνα, στις 5 Σεπτεμβρίου, η Εθνική παίζει στη Φινλανδία (το πρώτο από τα έξι εναπομείναντα παιχνίδια). Οπου και θα προσπαθήσει να εξαντλήσει τις οποίες μαθηματικές ελπίδες της για πρόκριση. Με μόλις 4 βαθμούς (όσους και η Βοσνία) έναντι 6 της Αρμενίας, 9 της Φινλανδίας και 12 των Ιταλών. Με στραπατσαρισμένο ηθικό, διαλυμένη από τις αλχημείες και τη συμπεριφορά του αναχρονιστικού Αναστασιάδη, χωρίς τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της Κώστα Φορτούνη. Τι να προλάβει να συμμαζέψει αυτός ο άνθρωπος; Που καλείται να ανταποκριθεί σε ρόλο ναυαγοσώστη παρά προπονητή. Και με ποιες δυνατότητες και περγαμηνές να επωμιστεί αυτό το βαρύ φορτίο. Μπάλα είναι βέβαια. Πολλά έχουνε δει τα μάτια μας. Ολα γίνονται. Μετά την καταιγίδα Αναστασιάδη, άλλωστε, δύσκολο να βρεις τον ακόμα χειρότερο. Ακατόρθωτο. Μια εμπειρία ακόμα λοιπόν.