Το αδιέξοδο του ψηφοφόρου μπροστά στις κάλπες

Όταν οι δύο αντίθετοι πόλοι έχουν ταυτιστεί και το κέντρο έχει υποχωρήσει τι μπορεί να ψηφίσει κανείς;

Όταν οι πολιτικές που προτείνουν η δεξιά και η αριστερά είναι οι ίδιες, όταν έχουν ουσιαστικά το ίδιο αποτέλεσμα, με ποιο κριτήριο θα επιλέξει κανείς να ρίξει την ψήφο του υπέρ της μίας παράταξης ή της άλλης;

Με το κέντρο να έχει μεταλλαχθεί σε μία κινούμενη άμμο, όπου πολιτικά φαντάσματα αναμασούν αρχαία σλόγκαν και συνθήματα, οι επιλογές όλο και στενεύουν, μέχρι του σημείου να εξαφανιστούν εντελώς.

Με ποιο κριτήριο θα ψηφίσουμε την ερχόμενη Κυριακή;

Ορισμένοι θα ψηφίσουν με κριτήριο το προσωπικό τους συμφέρον, ποντάροντας ότι θα εξασφαλίσουν μια καρέκλα ή κάποιο άλλο προνόμιο. Πρόκειται για τους ψηφοφόρους που βρίσκονται κοντά στους κομματικούς μηχανισμούς και δεν ψηφίζουν με βάση κάποια ιδεολογία, αλλά με βάση το βόλεμα.

Ορισμένοι, πολύ περισσότεροι, θα ψηφίσουν με βάση μια πεισματική παραμονή σε ένα «στρατόπεδο», σε μια ομάδα, σε μια παράταξη, ακόμα και αν έχουν με πίκρα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές με τους αντίπαλους, οπότε μιλάμε για ένα σικέ παιχνίδι σε ένα fake γήπεδο.

Ορισμένοι, ακόμα περισσότεροι, θα ρίξουν την ψήφο τους με κριτήριο την οργή, απέναντι σε μια εξουσία που κάθε τόσο αλλάζει πρόσωπα, αλλά παραμένει ίδια και απαράλλαχτη.

Θα ψηφίσουν με σκοπό να τιμωρήσουν αυτούς που νοιώθουν ότι τους πρόδωσαν, ότι τους πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ότι τους εξαπάτησαν με υποσχέσεις που δεν είχαν σκοπό να κρατήσουν και ότι οι ελπίδες τους για μια εναλλακτική λύση αποδείχτηκαν φρούδες, κενές νοήματος.

Πολλοί από αυτούς δεν τρέφουν αυταπάτες. Γνωρίζουν καλά ότι η επόμενη μέρα θα είναι απλά λίγο χειρότερη, όποιο κόμμα ή κομματικός συνασπισμός και αν ανέλθει στην εξουσία.

Είναι έτοιμοι, σαν από καιρό, να υποστούν τις ίδιες ήττες, τις ίδιες ανάλγητες πολιτικές, τις ίδιες και ίσως και χειρότερες επιπτώσεις στο παρόν και το μέλλον τους.

Η ψήφος οργής είναι μια επικίνδυνη ψήφος γιατί δεν στηρίζεται στην ελπίδα, αλλά στην απελπισία.

Είναι μια ψήφος – τιμωρία, που δεν αποκλείει ακόμα και την αυτοτιμωρία.

Είναι σαν δίκοπο μαχαίρι και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα χέρια πολιτών, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν απομυθοποιήσει το πολιτικό προτσές.

Είναι μια εκδίκηση που πολλοί ψηφοφόροι είναι αποφασισμένοι να πάρουν, ακόμα και αν γνωρίζουν ότι αυτό το πιάτο δεν θα το φάνε ούτε κρύο.

Η συνέχεια στις κάλπες …