Ενα κόμμα χωρίς άμυνες

Ηταν εκεί τη νύχτα της Κυριακής. Τη νύχτα της μεγάλης ήττας στήθηκαν υπομονετικά στην είσοδο των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ περιμένοντας τον Αλέξη Τσίπρα. Και δικαιώθηκαν. Η φωτογραφία τους δίπλα στον αρχηγό, ή κάπου πιο πίσω, πέρασε στην αιωνιότητα. Ως τι πήγαν όμως στα κομματικά γραφεία όλοι εκείνοι των διάφορων εκδοχών του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που χαρακτηρίστηκαν χονδροειδώς «ρετάλια», «αζήτητα», «γυρολόγοι», «κυνηγοί καρέκλας», «μισθοφόροι», «ορφανά» και «πρόθυμοι», αλλά πιο κομψά και ευσύνοπτα μπορεί να περιγράψει κανείς ως «είδος Τζουμάκα»; Τι έκανε στην Κουμουνδούρου το είδος Τζουμάκα;

Αν πιστέψει κανείς τους γνήσιους κομματικούς του ΣΥΡΙΖΑ, το κίνητρο δεν ήταν ο κομματικός πατριωτισμός. Οι εκπρόσωποί του είδους, λένε οι κομματικοί, δεν πήγαν εκεί για το κόμμα, αλλά για τον εαυτό τους. Η φιλοδοξία είναι προσωπική. Με το κόμμα εξάλλου δεν είχαν ποτέ την παραμικρή σχέση και επειδή δεν είχαν καμία σχέση η παρουσία τους αλλοιώνει τη φυσιογνωμία του κόμματος. Πιστοποιεί ότι με το άνοιγμα του Αλέξη Τσίπρα στην Κεντροαριστερά, με αυτό που ο ίδιος ονόμασε πλατιά απεύθυνση, δεν συριζοποιήθηκε η Κεντροαριστερά αλλά πασοκοποιήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τη νύχτα της Κυριακής το είδος Τζουμάκα καταγράφηκε πια ως μία από τις αιτίες της ήττας. Ως ο λόγος για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το νεανικό του σφρίγος για να αποκτήσει ρυτίδες πριν από την ώρα του. Η πασοκοποίηση δεν είναι παρά μια διαδικασία ταχείας γήρανσης και το είδος Τζουμάκα παθογόνοι οργανισμοί που επιμολύνουν τα συριζαϊκά κύτταρα.

Η οργή των κομματικών για την παρουσία του είδους Τζουμάκα στην Κουμουνδούρου δεν εξηγείται όμως μόνο πολιτικά. Δεν είναι μόνο ως πρόσωπα του παλαιού πολιτικού συστήματος που ενοχλούν. Τη νύχτα της Κυριακής αποδείχθηκε πως το είδος ξέρει να πλασάρεται και αυτός από μόνος του είναι ένας λόγος ενόχλησης. Οι εκπρόσωποι του είδους ξέρουν να στήνονται τη σωστή ώρα στο σωστό σημείο και να τραβούν την προσοχή του αρχηγού όχι ως γυρολόγοι, κυνηγοί καρέκλας και μισθοφόροι, αλλά απλώς σαν Μητσάρες της πολιτικής.

Πώς μπορεί να ερμηνευτεί όμως το γεγονός ότι ένας τέτοιος Μητσάρας βρέθηκε στο γραφείο του Τσίπρα την ώρα της σύσκεψης για την αποτίμηση της ήττας στις ευρωεκλογές; Το γεγονός μπορεί να λέει πολλά για την ικανότητα του ίδιου του Μητσάρα να παρεισφρέει στα άδυτα της κομματικής εξουσίας. Λέει όμως και για την ανικανότητα του κόμματος να περιφρουρήσει την πολιτική του φυσιογνωμία. Ο κίνδυνος δεν είναι αμελητέος. Αν ισχύει η πληροφορία της παρείσφρησης στη σύσκεψη κορυφής, οι Μητσάρες δεν στήθηκαν απλώς στην είσοδο. Είδαν φως στο κόμμα και μπήκαν. Σε ένα κόμμα που δεν έχει πια καμία άμυνα.

Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ

Είναι υπερβολική η γκρίνια των στελεχών του κόμματος; Είναι το είδος Τζουμάκα το πρόβλημα όταν το ηθικό πλεονέκτημα έχει επιμολυνθεί προηγουμένως και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το είδος Πολάκη; Εντάξει, οι κομματικοί δεν ξεχνούν πως το τελευταίο διάστημα ο Πολάκης εξαφανίστηκε. Θα ζητούσαν πολλά όμως εάν περίμεναν να εξαφανιστεί έτσι απλά και το είδος Τζουμάκα. Εάν δεν λάμβαναν υπόψη τους πως ακόμη και αν ο αρχηγός ταξιδέψει στη μακρινή Αλάσκα, είναι βέβαιο που κάποια στιγμή πίσω του θα εμφανιστεί ο Μητσάρας.