Ηταν κάποτε ένα άθλημα… μπάσκετ!

Λένε πως δεν υπάρχει κανένα κακό, που δεν μπορεί να γίνει χειρότερο και τούτη η πεσιμιστική άποψη επιβεβαιώθηκε με τον πιο τρανό τρόπο προχθές το απόγευμα.

Σκιάζομαι. Στ’ αλήθεια φοβάμαι και τρέμω πως με όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό εντός και εκτός παιδιάς, το μπασκετάκι μας το πήρε ο διάολος και το σήκωσε…

Ηταν, λοιπόν, κάποτε ένα μπάσκετ, που βάλαμε τα χεράκια μας (απαξάπαντες, μηδενός εξαιρουμένου) και βγάλαμε τα ματάκια μας: ένα άθλημα που από μοντέλο το καταντήσαμε μπουρδέλο!

Ζητώ συγγνώμη για το αγοραίον ύφος μου, αλλά θαρρώ πως με αυτό τον χαρακτηρισμό αδικούνται οι οίκοι ανοχής, που είναι νοικοκυρεμένα μαγαζιά, χώρια που προσφέρουν κιόλας και περιποίηση!

Ο Παναθηναϊκός δίκην αντιποίνων προς τον Ολυμπιακό δεν κατέβηκε να παίξει με την Κύμη και το γενικότερο μπάχαλο προκάλεσε σημεία και τέρατα…

Αίφνης το Ρέθυμνο χρειάστηκε να σωθεί δυο φορές: προσωρινώς όταν νίκησε το Περιστέρι και τελεσιδίκως με την απόδρασή του από το Αλεξάνδρειο!

Αίφνης το Λαύριο σωζόταν με τη νίκη επί του Ηφαίστου, αλλά έπεσε στην κέντα της Κύμης και υποβιβάσθηκε.

Αίφνης η Κύμη που έμοιαζε καταδικασμένη στην πιθανότατη τριπλή ισοβαθμία με το Λαύριο και το Ρέθυμνο, έπεσε από τη… στέγη του Καλατράβα και όχι μόνο δεν έπαθε ούτε αμυχή, αλλά βρήκε και φουσκωμένο πορτοφόλι!

Την αθωότητά του το ευγενές άθλημα της καλαθοσφαιρίσεως την είχε απολέσει προ καιρού. Τώρα όμως έχασε και την όποια έξωθεν καλή μαρτυρία τού είχε απομείνει και τα σπαραξικάρδια δάκρυα που εκχύθηκαν προχθές, είτε είναι αληθινά είτε κροκοδείλια, δεν φτάνουν για να πνίξουμε τον πόνο μας.

Κανονικά από προχθές κιόλας, η κυβέρνηση που καταλαμβάνεται κιόλας από την πιλάλα των προεκλογικών παροχών θα έπρεπε να προσφέρει άλλη μια υπηρεσία: να κατεβάσει ακαριαία τα ρολά, να ματαιώσει τα πλέι οφς και ό,τι ήθελε προκύψει!

Διάβολε, δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι και σε τελική ανάλυση τι αξίζει ένα πρωτάθλημα μπροστά στη σωτηρία της ψυχής…