Διαρκές Εγκλημα

Πολλά, σωστά και ενδιαφέροντα, γράφτηκαν για το «ατιμώρητο έγκλημα» της 5ης Μαΐου 2010 όταν αριστεριστές, με την ανοχή αν όχι τις επευφημίες πλήθους που διαδήλωνε κατά των μνημονίων πριν ακόμα υπάρξουν, έκαψαν το κτίριο όπου στεγαζόταν υποκατάστημα της τράπεζας Marfin σκοτώνοντας τρείς υπαλλήλους.  Οι άνθρωποι χάθηκαν για πάντα, το κτίριο όμως αποκαταστάθηκε, επισκευάστηκε, είναι εμπορικό κατάστημα τώρα – όχι σε καλή θέση: δίπλα του ακριβώς βρίσκεται καρβουνιασμένο το μεγάλο, αριστουργηματικό νεοκλασσικό κτίριο, έργο του Τσίλερ,  που στέγαζε για δεκαετίες πολλές τους κινηματογράφους Απόλλων και Αττικόν, το Kosta Boda και το παντοπωλείο«Αδελφοί Βασιλόπουλοι». Το κτίριο είχε καεί από μολότωφ και αυτό, την τρομερή 12η Φεβρουαρίου 2012, όταν πενήντα κτίρια στην Αθήνα παραδόθηκαν στη φωτιά από τον «αγανακτισμένο λαό» και εκατοντάδες άλλα λεηλατήθηκαν από πλιατσικολόγους.

Έκτοτε, έχουμε διαρκές έγκλημα: εφτά  χρόνια τώρα υπάρχει στο κέντρο της Αθήνας μαύρη χαίνουσα πληγή, ψευτομπανταρισμένη με άθλιους τενεκέδες,να μας θυμίζει την καταστροφή, να μας προσβάλλει πολιτικά και αισθητικά,να  απαξιώνει την πόλη – επειδή, μάθαμε,δύο παλαιά ιδρύματα της πόλης έχουν οικονομικές διαφορές μεταξύ τους: το Ιδρυμα Δεκόζη-Βούρου, ιδιοκτήτης του κτιρίου, οφείλει στο Ιδρυμα Βούρου-Ευταξία (που διαχειρίζεται το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, επί της πλατείας Κλαυθμώνος) κάποια εκατομμύρια ευρώ για λόγους που μάλλον δεν μας αφορούν. Αποτελούν ιδιωτικές υποθέσεις των μελών των δύο ιδρυμάτων,  μπορεί όμως και καθαρά ενδοοικογενειακή υπόθεση όπως προκύπτει από τις ονομασίες, που παραπέμπουν σε παλαιές και ισχυρές οικογένειες της Αθήνας.

Η αντιδικία των δύο συγγενών ιδρυμάτων έγινε δημόσια γνωστή μόνο όταν καταστράφηκε το κτίριο και έχει εμποδίσει κάθε προσπάθεια μερικής έστω βελτίωσης της κατάστασης, όπως η κάλυψη της πληγής και η επαναλειτουργία των κινηματογράφων. Υπήρξε σχετική χορηγία του Ιδρύματος Νιάρχου, παρενέβη και ο δήμαρχος  Γιώργος Καμίνης, αλλά τελικά δεν έγινε τίποτα –  για μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ όταν επί 30 χρόνια  σωρεύονταν χρέη δεκάδων εκατομμυρίων χωρίς, από όσο ξέρουμε, οι δύο πλευρές να ενοχλούνται.

Αναρωτιέμαι τι περιμένουν οι κυβερνώντες: να λύσει το πρόβλημα η αγορά; Να αποχαρακτηριστεί δηλαδή από διατηρητέο το κτίριο και στο οικόπεδο-φιλέτο να χτιστεί κάποιο μεγαθήριο; Ακόμα και αν αυτός είναι ο πολιτικός σχεδιασμός, ας τον προχωρήσουν τέλος πάντων – και ας κάνουν το ίδιο και για άλλα ερειπωμένα διατηρητέα που τραυματίζουν το κέντρο της πόλης. Αλλιώς, ας βρουν τρόπους να υποχρεώσουν τους ιδιοκτήτες να επουλώσουν την πληγή. Στο κάτω-κάτω, τα ιδρύματα έχουν φορολογικά προνόμια για να προσφέρουν στα κοινά,  όχι για να αντιδικούν μεταξύ τους σε βάρος του δημοσίου χώρου.