Οι γενίτσαροι του ΣΥΡΙΖΑ που έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως

Προφανώς και όλες και όλοι έχουν δικαίωμα να αλλάξουν γνώμη. Να μετατοπιστούν πολιτικά και ιδεολογικά. Συνήθως οι μετατοπίσεις που βλέπουμε είναι προς τα δεξιά, καθώς ουκ ολίγες φορές πρώην ριζοσπάστες γίνονται «ρεαλιστές» και χάνουν ένα μέρος από τον «επαναστατικό ενθουσιασμό» της νεότητάς τους. Όμως, δεν αποκλείεται και το αντίθετο ενδεχόμενο, δηλαδή η μετατόπιση σε ριζοσπαστικότερες θέσεις.

Κοινώς πάντως στοιχείο όσων μετατοπίζονται σε άλλες θέσεις από αυτές που πρέσβευαν παλαιότερα είναι συχνά ο ενθουσιασμός, αν και σε κάποιες περιπτώσεις η εμπειρία έχει δείξει ότι αυτός απλώς υπερτονίζεται και για να καθησυχαστεί ο νέος πολιτικός χώρος υποδοχής και για διαλυθούν τυχόν υποψίες ότι έχουμε να κάνουμε με απλό καιροσκοπισμό.

Όταν η Έλενα Κουντουρά ανακαλύπτει την αριστερά

Η κ. Έλενα Κουντουρά έχει μια αρκετά μακρά πολιτική ιστορία. Μόνο που αυτή ήταν πάντα στη δεξιά πλευρά του πολιτικού σκηνικού. Άλλωστε, προέρχεται από πολιτική οικογένεια. Ο πατέρας της, Αλέξανδρος Κουντουράς, ήταν πολύ ενεργός στο κίνημα των βασιλοφρόνων. Η ίδια εξελέγη βουλευτής για πρώτη φορά με τη Νέα Δημοκρατία το 2004, ύστερα από λαμπρή καριέρα στο μόντελινγκ και αργότερα τη δημοσιογραφία. Εντός της Νέας Δημοκρατίας θα υποστηρίξει γενικά παραδοσιακές δεξιές θέσεις, το 2012 θα διαφωνήσει με τα μνημόνια και θα εκλεγεί βουλευτής με του ΑΝΕΛ και στις εκλογές του 2012 και του 2015. Παρότι θα έχει ενεργή παρουσία στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, δεν θα παύει να στηρίζει τις βασικές και αρκετά συντηρητικές απόψεις του κόμματός της, όπως όταν μαζί με τον Πάνο Καμμένο καταψήφισαν την τροπολογία για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου.

Τώρα η κ. Κουντουρά, «ξεχνά» τις δεξιές καταβολές της και αγκαλιάζει την «ριζοσπαστική αριστερά», δείχνοντας ότι οι ιδεολογίες δεν αποτελούν γι’ αυτή εμπόδιο ως προς την πολιτική καριέρα.

Η ΔΗΜΑΡ ξεχνά την πολεμική στον ΣΥΡΙΖΑ

Όταν ιδρύθηκε η ΔΗΜΑΡ, ο βασικός λόγος είναι ότι δεν ήθελε να είναι ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτό εννοούμε ότι ο συγκεκριμένος σχηματισμός αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς επειδή διαφωνούσε με την αντίληψη ότι έπρεπε να υπάρξει μια «ριζοσπαστική αριστερά».

Θυμίζουμε ότι τα στελέχη της μετέπειτα ΔΗΜΑΡ όταν ήταν στον Συνασπισμός και στα πρώτα βήματα του ΣΥΡΙΖΑ διαφωνούσαν με τη κατά τη γνώμη τους άκριτη στήριξη στα «κινήματα» που έδινε η ηγεσία του Συνασπισμού, για την απουσία κριτική σε αυτό που χαρακτήριζαν «βία» στους πανεπιστημιακούς χώρους, για τις «αντικαπιταλιστικές» κορώνες που κατά τη γνώμη τους δεν αναλογούσαν σε μια «μεταρρυθμιστική αριστερά».

Αυτή η απόκλιση επιβεβαιώθηκε και αργότερα όταν η ΔΗΜΑΡ θα θεωρήσει ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστούν τα μνημόνια θα είναι πολεμηθούν «εκ των έσω» και γι’ αυτό θα στηρίξει την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Στελέχη της ΔΗΜΑΡ θα πάρουν θέσεις στα υπουργεία και θα είναι μια δύναμη που θα εμπλακεί ενεργά στο κυβερνητικό έργο.

Η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση ΣΑΜΑΡΑ με αφορμή την ΕΡΤ δεν θα σημάνει και κάποια μετατόπιση προς τα αριστερά. Η ΔΗΜΑΡ θα επιμείνει στη λογική ούτε ΣΥΡΙΖΑ ούτε ΝΔ και γι’ αυτό το λόγο θα επιλέξει εκλογικά να εκφραστεί μέσα από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, δηλαδή τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.

Άλλωστε, μέχρι πρότινος θα είναι και τμήμα του Κινήματος Αλλαγής, η ρήξη με το οποίο θα επέλθει πολύ αργά και μόνο μετά τη διαφωνία για τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Χαρακτηριστικό της φυσιογνωμίας το παρακάτω απόσπασμα από μια απόφαση της εκτελεστικής επιτροπής της τον Οκτώβριο του 2017: «Η ΔΗΜΑΡ είναι απόλυτα προσηλωμένη στην προοπτική ενός μεγάλου προοδευτικού κεντροαριστερού φορέα απέναντι τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στη ΝΔ, για να σπάσουμε τους φραγμούς και να εκφράσουμε ευρύτερα πλειοψηφικά ρεύματα δίνοντας προοδευτικές λύσεις στα προβλήματα της χώρας.

Σήμερα, μια σειρά στελέχη της ΔΗΜΑΡ συμμετέχουν ενεργά στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ είναι μια από τις πιο ενθουσιώδεις δυνάμεις που συμμετέχουν στην «Προοδευτική Συμμαχία» που οραματίζεται ο Αλέξης Τσίπρας, ξεχνώντας τις προηγούμενες διαφοροποιήσεις τους.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον ΣΥΡΙΖΑ

Και εάν για κάποιους από τους υποψηφίους της «διεύρυνσης» μέσω της πρωτοβουλίας «Γέφυρα» μπορεί κανείς να πει ότι εδώ χρόνια ήταν υπέρ του διαλόγου με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως για παράδειγμα ο κ. Σωτήρης Βαλντέν, δεν ισχύει το ίδιο για άλλους όπως η κ. Άννα Παπαδημητρίου – Τσάτσου που σταδιοδρόμησε για αρκετά χρόνια στην αυτοδιοίκηση σε αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ εφόσον υπήρξε για αρκετά χρόνια στέλεχος της παράταξης Σγουρού.

Και στον πρώην υπουργό και πρώην πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, μπορεί κανείς να αναγνωρίσει συμπόρευση εδώ και μερικά χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ, ως αποτέλεσμα και των αντιπαραθέσεων επί των ημερών της κυβέρνησης Σαμαρά, εντούτοις δεν είναι κάποιος που ήταν πάντα σε αυτό το χώρο. Άλλωστε, δύσκολα κάποιος προερχόμενος από τη ριζοσπαστική αριστερά θα μπορούσε να σταδιοδρομήσει στην αρκετά συντηρητική Φιλοσοφική Αθηνών στη δεκαετία του 1970 όπου και έκανε τα πρώτα του βήματα.

Ακόμη και ο δημοφιλής ηθοποιός Αλέξης Γεωργούλης, παρότι ως φοιτητής ήταν γνωστός για τις αριστερές τοποθετήσεις του, δεν διεκδίκησε ποτέ τα επόμενα χρόνια να έχει το ρόλο του «πολιτικοποιημένου καλλιτέχνη» παρά το ευρύτερο κλίμα ριζοσπαστικοποίησης.

Η… σηκωμένη γροθιά του Πέτρου Κόκκαλη

Παραδοσιακό σύμβολο αμφισβήτησης, μαχητικότητας και διάθεσης σύγκρουσης με το σύστημα, η σηκωμένη γροθιά του Πέτρου Κόκκαλη φάνταζε κάπως παράταιρη ακόμη και μέσα στο πανηγυρικό κλίμα στο ΣΕΦ.

Γιατί όπως και να το δει κανείς υπάρχει μια απόσταση ανάμεσα στο «γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας με κοινωνικές ευαισθησίες» και το «στρατευμένος αγωνιστής των κινημάτων». Ο κ. Κόκκαλης δεν προέρχεται από κάποιο κοινωνικό κίνημα, ούτε έχει μια ιστορία αγώνων. Η ενασχόλησή του ήταν με την διοίκηση αθλητικών σωματείων και τον κόσμο των επιχειρήσεών του. Η οργάνωσή του «Κόσμος» δεν είχε ιδιαίτερο έργο και ο ίδιος δεν ήταν ένα δημόσιο πρόσωπο.

Καθόλου τυχαία η αρχική προβολή του από τον ίδιο τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυρίως με υπογράμμιση της συγγένειας με τον παππού του Πέτρο Κόκκαλη και την ιστορική του διαδρομή στο αριστερό κίνημα.

Αυτό ως ένα βαθμό έγινε και για να αντιμετωπιστεί και η εύλογη κριτική περί του τι έχει να συνεισφέρει σε ένα αριστερό –κατά τον αυτοπροσδιορισμό του τουλάχιστον– κόμμα κάποιος που εκπροσωπεί τις ανώτερες μερίδες της αστικής τάξης της χώρας μας.

Όψιμη αριστεροσύνη

Από μια πλευρά η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ με ανθρώπους που δεν προέρχονται από την αριστερά ήταν το λογικό επακόλουθο της μετακίνησής του ίδιου του κυβερνώντος σε μια πολιτική που λίγο διαφέρει από αυτή της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς, ενώ διαφέρει πολύ από αυτή που κάποτε πρέσβευε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη, όμως, η προσπάθεια η «δεξιά μετατόπιση» του ΣΥΡΙΖΑ να συνδυαστεί με την επιστροφή σε μια «αριστερή αισθητική», ενέχει τον κίνδυνο όταν γίνεται και «οδηγός πολιτικής» και για τα στελέχη της διεύρυνσης να έχουμε και όλα αυτά τα φαινόμενα όψιμης αριστεροσύνης ή «αριστερού γενιτσαρισμού».