Το savoir vivre των social media

Το λάθος που κάνουμε με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι πως αναρτούμε δημοσίως αυτό που θα λέγαμε σε στενούς φίλους, στην παρέα μας που μας γνωρίζει καλά και δεν μας παρεξηγεί. Ξεχνώντας πως η διαδικτυακή παρέα μας στην πραγματικότητα και δεν μας γνωρίζει, και εύκολα, πολύ εύκολα, μας παρεξηγεί.

Δημοσιοποιώντας αφιλτράριστες τις σκέψεις μας, βγαίνοντας μπροστά με δηλώσεις, κρίσεις και χαρακτηρισμούς ενώ βρισκόμαστε εν βρασμώ, δίχως την απαραίτητη ψυχραιμία που θα μας προφυλάξει από τις κακοτοπιές, γράφοντας βιαστικά χωρίς να προσέχουμε τις λέξεις που χρησιμοποιούμε, εκτιθέμεθα και χάνουμε το δίκιο μας _ όταν έχουμε δίκιο.

Το αποτέλεσμα αυτής της επιπόλαιης και αφελούς χρήσης του Facebook και του Twitter (σχεδόν όλοι την έχουμε κάποια στιγμή πατήσει) το βλέπουμε καθημερινά, με τους χρήστες τους να δημιουργούν εντάσεις, να τσακώνονται, να αλληλομπλοκάρονται. Η Διαδικτυακή κοινωνία αντί να γίνεται πεδίο ανταλλαγής απόψεων, έστω πολιτισμένων διαφωνιών, γίνεται ριγκ.

Το επιβεβαιώσαμε αυτό πρόσφατα και με τον «καβγά» που στήθηκε με αφορμή το θάνατο του Θέμου Αναστασιάδη. Το παρατηρούμε με τον σπασμωδικό τρόπο με τον οποίο αντιδρούμε απέναντι σε σημαντικά πολιτικά γεγονότα _ ακόμα και οι αναρτήσεις των πολιτικών μας που όλο και περισσότερo χρησιμοποιούν τα social media είναι συχνά γεμάτες αγένεια. Το παρατηρούμε στην ευκολία με την οποία γινόμαστε επιθετικοί στον «τοίχο» μας ή στον «τοίχο» των άλλων.

Ισως, την εποχή που τα εγχειρίδια savoir vivre, τα οποία μας μάθαιναν τους καλούς τρόπους και μας καλούσαν να τους τηρούμε ευλαβικά, θεωρούνται από πολλούς ξεπερασμένα, ένα savoir vivre για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται και να εκφράζεται ο χρήστης του Internet, ποιες παγίδες πρέπει να προσέχει, ποια όρια δεν πρέπει να ξεπερνά, τι πρέπει να κάνει και τι να αποφεύγει, να είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο. Για να μην χάνουμε την ψυχραιμία μας, την ευγένεια και τον πολιτισμό μας.

Γιατί πρέπει με κάποιο τρόπο να διαφυλαχτεί η ποιότητα του δημοσίου διαλόγου και την εποχή του Διαδικτύο