Η ευθύνη των «έξι»

Όσο ο Πάνος Καμμένος και ο Αλέξης Τσίπρας τραβούν στα άκρα το παιχνίδι της πολιτικής ανευθυνότητας, αποκαλύπτεται καθημερινώς μία επικίνδυνη θεσμική ακροβασία, σε πολλά επίπεδα.

Ο Πάνος Καμμένος τυγχάνει, π.χ., να είναι υπουργός Αμυνας. Και να έχει την ευθύνη ενός νευραλγικού τομέα, σε περίοδο μάλιστα μεγάλης έντασης με την Τουρκία. Παρά ταύτα, εδώ και καιρό δεν ασχολείται με τα θέματα της αρμοδιότητάς του, αλλά με τα πολιτικά του παιχνίδια με τον Πρωθυπουργό.

Πρόκειται για εκκρεμότητα επικίνδυνη, μια χώρα με την ιδιομορφία της Ελλάδας να έχει έναν υπουργό Αμυνας πολιτικά απονομιμοποιημένο και θεωρητικά – και μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου – υπό αναχώρηση.

Την ίδια στιγμή, ένα κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ συνεδριάζει, αποφασίζει και περίπου ανακοινώνει ότι υπάρχει πλειοψηφία 151 βουλετών στην Βουλή δια πάσαν χρήσιν, ενώ ο κυβερνητικός εταίρος περίπου ανακοινώνει ότι αποχωρεί από την κυβέρνηση.

Πού τους βρήκε τους έξι επιπλέον βουλευτές από τους 145 του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας;

Με τι διαδικασίες τεκμαίρεται αυτό; Ως γνωστόν ψήφο εμπιστοσύνης δεν έχει ζητήσει και κατά τα φαινόμενα ούτε και πρόκειται να το κάνει.

Είναι η διαπίστωση προϊόν παρασκηνιακών διεργασιών και επαφών; Και πάντως, αν έχει την στήριξη έξι βουλευτών, λογικά θα επικαλείται τις δικές τους διαβεβαιώσεις για κάτι τέτοιο. Όμως πλην δύο-τριών εξ αυτών (Παπακώστα, Παπαχριστόπουλος και Δανέλλης), κανένας άλλος δεν έχει μιλήσει ανοιχτά για τις διαθέσεις του υπέρ της κυβέρνησης.

Συνεπώς, κάθε συμπέρασμα για άλλη μία απόπειρα θεσμικής εκτροπής είναι δικαιολογημένο. Και είναι δικαιολογημένοι όσοι μιλούν για αποστασίες και ανταλλάγματα. Ας μην λησμονούμε δε πως στελέχη της σημερινής κυβέρνησης μιλούσαν για αργυρώνητους βουλευτές το 2014 εν όψει της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, ασκώντας πιέσεις σε όσους εκτός ΝΔ ενδεχομένως σκέφτονταν να ψηφίσουν υπέρ του Σταύρου Δήμα.

Υπό αυτές τις συνθήκες και αφού αυτό το παιχνίδι έχει επιλέξει να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ, η ευθύνη βαρύνει τα υποκείμενα της πίεσης που επιχειρεί να ασκήσει.

Οι βουλευτές τους οποίους θεωρεί δεδομένους και σίγουρους, οφείλουν να συναισθανθούν το βάρος αποφάσεών τους και εν προκειμένω το μείζον αγαθό.

Να αποφασίσουν αν κρίνουν ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι σημαντικότερη από την θεσμική θωράκιση της χώρας ή αν προτιμούν να περιφέρονται στην συνέχεια, προσπαθώντας να αποσείσουν κάθε υπόνοια περί συναλλαγής τους – για οποιονδήποτε λόγο και με οποιονδήποτε τρόπο – με την ηγετική ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου.

Όσοι δε προσδοκούν όντως πολιτικά ανταλλάγματα, θα πρέπει να αναρωτηθούν σοβαρά και εγκαίρως ως προς την βεβαιότητά τους ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα τηρήσει τις υποσχέσεις του…