Μάτι: Οδοιπορικό πέντε μήνες μετά τη φονική πυρκαγιά – Εφιάλτης δίχως τέλος για τους κατοίκους

Πέντε μήνες έχουν περάσει από την φονική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου, όταν σταμάτησε ο χρόνος για τους κατοίκους του Νέου Βουτζά και του Ματιού.

Η ζωή αρχίζει να βρίσκει σιγά σιγά τους ρυθμούς της, με τους κατοίκους της πυρόπληκτης περιοχής μάλιστα να κάνουν τα πρώτα τους Χριστούγεννα, προσπαθώντας να σταθούν στα πόδια τους και να ατενίσουν το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία.

Τα προβλήματα, όμως, για πολλούς εξακολουθούν να υπάρχουν, αναμένοντας να υλοποιηθούν οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για την περιοχή και τους κατοίκους που έχουν απομείνει. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ζουν σε κατασκηνώσεις, ενώ οι κάτοικοι καταγγέλλουν ότι η κυβέρνηση έχει μείνει στα… λόγια, νιώθοντας οργή και προειδοποιώντας πως δεν θα μείνουν για μεγάλο διάστημα με σταυρωμένα τα χέρια.

Παρ’ όλα αυτά, όπως και να έχουν τα τωρινά δεδομένα, ένα πράγμα είναι σίγουρο: ότι οι πληγές δεν έχουν κλείσει και δύσκολα θα κλείσουν, καθώς οι εικόνες και οι μνήμες της τραγωδίας θα στοιχειώνουν τους ανθρώπους που βγήκαν ζωντανοί από τον πύρινο εφιάλτη για πολλά χρόνια.

Η Κάλι Αναγνώστου και ο γιος της είχαν πάει για διακοπές στο σπίτι των παππούδων στο Μάτι από το Ντουμπάι όπου ζούσαν μόνιμα. Βρέθηκαν όμως αντιμέτωποι με ένα τραγικό παιχνίδι της μοίρας. Και οι δύο κατάφεραν να ξεφύγουν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή:

«Είδα από το παράθυρο δίπλα να έχουν πετάξει οι φλόγες και να φεύγουν από μας. Να περνούν ξυστά. Φύγαμε πανικόβλητοι μέσα στους καπνούς, οι οποίοι ήταν πάρα πολύ έντονοι. Δεν έβλεπες σχεδόν τίποτε μπροστά σου. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι μετά ήμασταν στα βράχια και φωνάζαμε όλοι, κλαίγανε. Ούρλιαζε ο κόσμος που πηδούσε μέσα στη θάλασσα, παρότι υπήρχαν τα βράχια εκεί πέρα, μόνο και μόνο για να μην είναι έξω. Άλλοι φώναζαν για το πώς κατάφεραν και έφυγαν, παιδάκια. Ήμασταν όλοι σε μια πάρα πολύ άσχημη κατάσταση εκείνη την στιγμή. Δεν ξέραμε τι θα γίνει» περιγράφει η Κάλι στο οδοιπορικό του Euronews.com στην περιοχή.

Στόχος της είναι πλέον να καταφέρει να φύγει από τη χώρα το συντομότερο δυνατόν: «Με εξοργίζει το γεγονός ότι είμαι αναγκασμένη να ζήσω τουλάχιστον για δύο ακόμη χρόνια εδώ για την αποκατάστασή μου. Με πόνεσε πάρα πολύ αυτός ο τόπος τελικά. Και δεν τον θέλω. Εάν πρόκειται οι άνθρωποι να ζουν με αυτόν τον τρόπο και να μην αλλάζουν τα μυαλά τους, δεν τον θέλω. Έχει περάσει τόσος καιρός και ακόμη ένας άνθρωπος δεν έχει γυρίσει να μας πει, από όσους έχουν θέσεις, μια συγνώμη».

Από την πλευρά του, ο Βασίλης Κανελλόπουλος παρακολούθησε το σπίτι των παιδικών καλοκαιρινών αναμνήσεών του να γκρεμίζεται μαζί με τη μητέρα του που ζούσε εκεί μόνιμα τα τελευταία χρόνια:

«Αυτό που καίει τους περισσότερους κατοίκους είναι η δυνατότητα να ξεκινήσουν να επισκευάζουν αυτά που είναι επισκευάσιμα και να οικοδομούν τα σπίτια που χρειάζονται ανοικοδόμηση. Αυτή τη στιγμή δεν βλέπεις τίποτε. Περιμένεις, περιμένεις και απλά βρίσκεις έναν τρόπο να περνάς την κάθε μέρα. Άλλοι στις κατασκηνώσεις, άλλοι φιλοξενούμενοι. Πολύς κόσμος σε συνθήκες που δεν είναι πολύ ανθρώπινες. Εμείς, τουλάχιστον, δεν αισθανόμαστε το κράτος δίπλα μας σε μια καταστροφή, στην οποία το κράτος ήταν απόν» δηλώνει ο ίδιος στο Euronews, αναμένοντας, όπως και οι περισσότεροι, τί άλλο; Απονομή δικαιοσύνης.