Η αναίτια σπίλωση ενός πρώην πρωθυπουργού

Η παρούσα κυβέρνηση της «δήθεν Αριστεράς» αρχίζει πλέον να χρησιμοποιεί τις πιο συντηρητικές και ηθικά διάτρητες  μεθόδους για να αυξήσει τη χαμένη της εκλογική επιρροή.

Έτσι καταρχήν αρχίζει να μοιράζει «χρήμα» ( λ.χ. με τη μορφή των αναδρομικών ). Ίσως πιστεύει σε αυτό που λέει ο Σαίξπηρ στον Τίμωνα τον Αθηναίο για τον «κίτρινο δούλο».

Με άλλα λόγια, ότι το χρήμα έχει θαυματουργές ιδιότητες και μεταβάλλει το κάθε τι στο ακριβώς αντίθετό του . Έτσι «το μαύρο το κάνει άσπρο , το άσκημο ωραίο, το άδικο δίκαιο, το χυδαίο ευγενικό ..και τη γυναίκα με σπυριά ομπυασμένα..την κάνει ανθό του Απρίλη» .

Ίσως λοιπόν η κυβέρνηση της δήθεν Αριστεράς να πιστεύει απαράδεκτα, ότι δίνοντας 5 ή 10 χιλιάδες ευρώ σε ένα καθηγητή Πανεπιστημίου ή σε ένα γιατρό του ΕΣΥ θα του εξαγοράσει τη συνείδηση και θα τον δελεάσει ενδεχόμενα να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ !

Σε κάθε περίπτωση δεν πιστεύω ειλικρινά, ότι η δόλια επιχείρηση εξαγοράς συνειδήσεων θα πετύχει.

Όμως υπάρχει ατυχώς και ένας άλλος «διαστροφικός» μηχανισμός τον οποίο υιοθετεί η κυβέρνηση για τον εκμαυλισμό της δημόσιας σφαίρας . Και αυτός λέγεται «άκριτη προβολή σκανδάλων» !

Και εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε , δυστυχώς, ότι τα σεξουαλικά σκάνδαλα  των αντιπάλων τους τα είχαν χρησιμοποιήσει κατά κόρο και αηδιαστικά οι Ρεπουμπλικάνοι στην Αμερική, μετατοπίζοντας ανοίκεια τις πολιτικές διαιρέσεις σε αυτή τη χώρα στον άξονα του καλού και του κακού (Chantal Mouffe, Επί του πολιτικού).

Φοβάμαι δε, ότι την παραπάνω ακροδεξιά μεθοδολογία προσπαθεί να υιοθετήσει και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, γιατί δεν έχει άλλα όπλα για την διόγκωση της εκλογικής της επιρροής ( πλην των «χρημάτων» και των «σκανδάλων»)!

Και η περίεργη υπόθεση με το πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη είναι ενδεικτική από αυτήν την άποψη. Τι εννοώ;

Η Αρχή για την «καταπολέμηση του βρώμικου χρήματος»  ζήτησε από τις Τράπεζες την άρση του τραπεζικού απορρήτου των καταθέσεων του πρώην πρωθυπουργού (άρθρο 47 του ν. 4557/2018)

Είχε αυτό το δικαίωμα; Τυπικά το είχε , όπως ορίζει και το άρθρο 49 του ανωτέρω νόμου. Όμως για όσους γνωρίζουν νομικά τίθεται ένα άλλο ουσιαστικό πρόβλημα. Ποιο;

Η άρση του τραπεζικού απορρήτου δεν μπορεί να γίνεται χωρίς τις ουσιαστικές προϋποθέσεις που θέτει ο Δικονομικός νομοθέτης και για τις υπόλοιπες «επαχθείς ανακριτικές πράξεις», όπως είναι η ηλεκτρονική παρακολούθηση προσώπων, η εξέταση DNA, η χρήση πληροφοριοδοτών εκ μέρους της αστυνομίας κλπ  (άρθρα 200 Α και 253  Α του ΚΠΔ).

Με άλλα λόγια είναι αναγκαίο να υφίστανται εναντίον του προσώπου κατά του οποίου λαμβάνονται αυτά τα επώδυνα μέτρα σοβαρές ενδείξεις ενοχής για την τέλεση ενός αδικήματος .

Και το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Υπήρχαν τέτοιες ενδείξεις ενοχής εναντίον του Κώστα Σημίτη; Όπως λ.χ. για την τέλεση μιας δωροληψίας μέσω της οποίας θα γινόταν ενδεχόμενα «το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος»;

Η απάντηση είναι  προφανώς όχι! Και τούτο, γιατί το αίτημα για το άνοιγμα των λογαριασμών του πρώην πρωθυπουργού δεν έγινε με δικονομικά κριτήρια, αλλά υπό την καθοδήγηση  κάποιων κυβερνητικών κύκλων οι οποίοι θέλουν απλώς να δηλητηριάσουν τη δημόσια ζωή με μια ανήθικη σκανδαλολογία, ώστε να αποκρύψουν τις ολέθριες επιπτώσεις της οικονομικής τους πολιτικής!

Όπως το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας βιώνει μια ανυπόφορη καθημερινότητα που θυμίζει την ατμόσφαιρα των μυθιστορημάτων του Κάρολου Ντίκενς.

Και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να κατανοήσει επιτέλους , ότι με τέτοιου είδους μεθοδεύσεις αφενός μεν καταλύεται το κράτος Δικαίου και αφετέρου «αποπολιτικοποείται» επικίνδυνα η δημόσια σφαίρα  (γεγονός που ευνοεί  μόνο την αύξηση της εκλογικής επιρροής των νεοναζιστικών κομμάτων, όπως η Χρυσή Αυγή)!

Το συμπέρασμα; Η σπίλωση ενός πρώην πρωθυπουργού, χωρίς να υπάρχει η ελάχιστη νομιμοποιητική βάση, οδηγεί σίγουρα σε συνθήκες παρακμής ή «στη νύχτα της νύχτας» ( όπως έλεγε ο Νίτσε)!

O Γρηγόρης Καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ (kalfelis@law.auth.gr)