Ο Μίμης, ο Αλέξης και ο Καραγκούνης

Τουλάχιστον δεν ποδοσφαιροποίησε την πολιτική με τη βία του φανατικού οπαδού, αλλά με τον ρομαντισμό του αγνού φιλάθλου: «Είναι σαν τον ποδοσφαιριστή», είπε ο Μίμης Ανδρουλάκης για τον Αλέξη Τσίπρα, «που κρατάει την μπάλα στα πόδια του και όταν κάνει ένα λάθος σπεύδει να το διορθώσει άλλοτε σωστά και άλλοτε με λάθος τρόπο».
Περισσότερο από τον Τσίπρα, η περιγραφή ταιριάζει στον Γιώργο Καραγκούνη, έναν ποδοσφαιριστή που δεν έχασε ποτέ την παιδική του μαχητικότητα και την ικανότητά του να σηκώνεται από κάτω τόσο εύκολα και με τέτοια ποδοσφαιρική υγεία όσο εύκολα έπεφτε κάτω και με μια έκφραση στο πρόσωπο που μαρτυρούσε ότι σφάδαζε από τον πόνο.
Αυτός ήταν ο Καραγκούνης. Αλλά αυτός δεν είναι ο Τσίπρας, όπως δεν είναι και κανένας πολιτικός αρχηγός με αναγνωρισμένο από τον Ανδρουλάκη «αρχηγικό ταλέντο». Δεν έχει και τόση σημασία. Σαν τον αγνό φίλαθλο που είναι, ο Ανδρουλάκης βλέπει στο γήπεδο αυτό που θέλει να δει. Βλέπει το ίνδαλμά του με την μπάλα στα πόδια και η μόνη του αγωνία είναι εάν θα βρει δίχτυα στο τέλος. Ούτως ή άλλως το ίνδαλμα «παίζει χωρίς αντίπαλο».

Ο Ανδρουλάκης δεν είναι ο μόνος που γοητεύεται τόσο από τον Τσίπρα ώστε να επιμείνει σε μια διαφορετική ανάγνωση, ή μάλλον θέαση του αγώνα. Κι άλλοι βλέπουν άλλο ματς – και πάντως όχι το ματς που περιγράφουν οι δημοσκοπήσεις, απ» όπου προκύπτει ότι ο Μητσοτάκης είναι πιο δημοφιλής στην κοινή γνώμη από τον Τσίπρα, ενώ θεωρείται σταθερά καταλληλότερος πρωθυπουργός.

Είναι όλοι αυτοί που συγχωρούν τον πρώιμο Τσίπρα, από τον αντιμνημονιακό λαϊκισμό του και τις αυταπάτες ώς τα κάπιταλ κοντρόλ και τις κωλοτούμπες, όπως θα συγχωρούσαν σε κάποιον που ωρίμασε τις νεανικές του αμαρτίες. Και είναι αυτοί που δικαιολογούν τον ύστερο Τσίπρα, τους διορισμούς φίλων και συγγενών, τις στρατιές των μετακλητών, την παροχολογία, με το επιχείρημα ότι τα ίδια έκαναν και οι άλλοι.

Ποδοσφαιρικά μιλώντας, δεν βούταγε μόνο ο Καραγκούνης για να πάρει το πέναλτι, βούταγαν κι άλλοι. Και ακόμη και για έναν αγνό φίλαθλο σαν τον Μίμη Ανδρουλάκη, σημασία δεν έχει να δει ωραία μπάλα. Σημασία έχει να κερδίσει το ίνδαλμά του το ματς.