R.I.P. στη λογική και τη Δημοκρατία από τον Νικήτα Κακλαμάνη

Η σιγή του ενός λεπτού (που σε κάποιες χώρες είναι δυο λεπτά) είναι ένα, μάλλον θρησκευτικής προέλευσης, μικρό τελετουργικό που συμβολίζει την αναγνώριση της σημασίας ενός συμβάντος ή κάποιων ανθρώπων στη συλλογική μνήμη και, ως εκ τούτου, μια απόδοση τιμής, ενώ για κάποιους έχει και το στοιχείο της σιωπηλής προσευχής. Ενός λεπτού σιγή κρατάμε για τους νεκρούς των πολέμων, τους επώνυμους κι ανώνυμους ήρωες και λειτουργούς της δημοκρατίας, για τις εθνικές τραγωδίες και τα θύματα τους.

Όταν το τελετουργικό αυτό το κάνει η Βουλή των Ελλήνων, ο αντιπροσωπευτικός θεσμός του πολιτεύματος, τότε το κάνει εξ ονόματος όλων μας. Οι βουλευτές δεν είναι βουλευτές των ψηφοφόρων τους. Αυτοί τους βάζουν στη Βουλή μεν αλλά από τη στιγμή που ορκίζονται λογίζονται ως ένα σώμα, ως εθνική (ή λαική, αν το προτιμάτε) αντιπροσωπεία. Συνεπώς οι αποφάσεις που δεν είναι της τάδε ή της δείνα κοινοβουλευτικής ομάδας αλλά είναι της ολομέλειας, ασχέτως αν αυτή εκείνη την ώρα αποτελείται από 5, 25 ή 125 βουλευτές, είναι αποφάσεις της Βουλής, της εθνικής αντιπροσωπείας.

Ο δε πρόεδρος του σώματος, όπως και όλοι οι αντιπρόεδροι τη στιγμή που ανεβαίνουν στην έδρα δεν ομιλούν πια ως μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας τους αλλά αναλαμβάνουν έναν ανώτερο θεσμικό ρόλο.

Συνεπώς, για την απόφαση του Νικήτα Κακλαμάνη να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για τον Κωνσταντίνο Κατσίφα έχουμε όλοι κάθε λόγο να έχουμε θέση, όχι απλώς άποψη.

Δεν έχει νόημα να αναλύσει κανείς αυτή τη στιγμή την προσωπική εκτίμηση του για το περιστατικό του θανάτου αυτού του νέου ανθρώπου. Κάθε απώλεια ζωής είναι, ούτως ή άλλως, ένα τραγικό γεγονός, και η στοιχειώδης σοβαρότητα επιβάλλει να μην κάνει ο καθένας τον ντετέκτιβ ή τον δικαστή στη δημόσια σφαίρα.

Υπάρχουν όμως μερικά δεδομένα, ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που ήταν ένοπλος, στην επικράτεια μιας ξένης χώρας και για μια υπόθεση που γύρω της απλώνονται ευαίσθητες πτυχές της εξωτερικής πολιτικής της χώρας και πάνω στην οποία γίνεται ακραία πολιτική εκμετάλλευση από την ακροδεξιά και άλλα αντιδραστικά στοιχεία.

Ο Νικήτας Κακλαμάνης λοιπόν, ως αντιπρόεδρος της Βουλής δεν διέπραξε απλώς μια παράβαση του Κανονισμού της Βουλής. Με τη συναίνεση των παριστάμενων βουλευτών που αποτελούσαν, εκείνη την ώρα, το σώμα της ολομέλειας, από την έδρα της Βουλής των Ελλήνων, έκανε λόγο για δολοφονία και απέδωσε εθνική τιμή ήρωα στον νεκρό.

Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε μάλιστα πως η Ελλάδα έχει στο παλμαρέ της και μια καταδίκη από το Ευρωπαικό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για καταπάτηση του τεκμηρίου της αθωότητας (παραβίαση του άρθρου 6 της ΕΣΔΑ) επειδή από το βήμα της Βουλής χαρακτηρίστηκε ένοχος για συγκεκριμένο αδίκημα κάποιος που η υπόθεση του δεν είχε τελεσιδικήσει.

Με τι στοιχεία ακριβώς ο κ. Κακλαμάνης από την προεδρική έδρα της εθνικής αντιπροσωπείας, μιλάει καθαρά για «χωρίς κανένα άλλοθι δολοφονία εκ μέρους της αλβανικής αστυνομίας», δηλαδή για φόνο με δόλο, του Κατσίφα από τις αρχές του γειτονικής χώρας δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Οι λόγοι για τους οποίους αποφάσισε, χωρίς να διαβουλευθεί με τη Διάσκεψη των Προέδρων, την προσωπική του εκτίμηση για τα πράγματα να την κάνει θέση της Βουλής, λίγη σημασία έχουν.

Η Νέα Δημοκρατία όμως, που στήριξε τον βουλευτή της, πρέπει να μας εξηγήσει αν συμφωνεί με την εκτίμηση αυτή. Διότι η στήριξη στην πρωτοβουλία του Κακλαμάνη, άρα στο να καταγγείλει η Βουλή δολοφονία, μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευθεί αν θέλουμε να ακριβολογούμε. Αν η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας θεωρεί ότι όργανα του αλβανικού κράτους δολοφόνησαν έναν ομογενή έχουμε σοβαρό θέμα και πρέπει να το πει.

Ομοίως οφείλουν να τοποθετηθούν όλοι οι βουλευτές της αντιπολίτευσης που ομοφώνως συμφώνησαν με τον κ. Κακλαμάνη, ειδικά αυτοί της αντιπολίτευσης. Γιατί από τη μια να καταγγέλλουμε την επικίνδυνη πολιτικοποίηση του θέματος κι από την άλλη να μετέχουμε στην θεσμική αυτή έκφραση θέσης μπορεί με δυο τρόπους να ερμηνευτεί μόνο: είτε με κοροιδία είτε με ασχετοσύνη για το ρόλο της Βουλής και του δικού τους, των βουλευτών, στο πολίτευμα μας.

Όχι ότι κάτι από τα δυο θα μας σοκάρει δηλαδή.