Εθισμένοι στο αποτρόπαιο

Διαβάζω τις πρώτες ειδήσεις στο ειδησεογραφικό δελτίο που έφτασε σήμερα, όπως και κάθε πρωί, στις οκτώ ακριβώς, στο Email μου: «Φρίκη στην Ινδία: Πέντε άτομα βίασαν τετράχρονη σε μονάδα εντατικής θεραπείας», «Μητέρα μάλωσε τον γιο της για τους βαθμούς στο σχολείο και εκείνος τη στραγγάλισε», «Ενδεκάχρονος σκότωσε τη γιαγιά του γιατί του ζήτησε να καθαρίσει το δωμάτιό του και μετά αυτοκτόνησε».

Οι πιο… light ειδήσεις αφορούσαν τη Τζάνετ Τζάκσον που δήλωσε «Κακοποιήθηκα, φιμώθηκα, έζησα μέσα στον φόβο» και ένα στιγμιότυπο από το «Greece’s Next Top Model» όπου μια από τις διαγωνιζόμενες είπε σε κάποια άλλη «θα σε σπάσω στο ξύλο».

Όλα αυτά τα αποτρόπαια (ακόμα και μέσα στη γελοιότητά τους, όπως το μαλλιοτράβηγμα των μοντέλων) συνέβαιναν πάντα; Απλώς παλαιότερα δεν θα μαθαίναμε σε απευθείας μετάδοση; Μπορεί. ΄Η μήπως, όπως μας αρέσει να λέμε όταν φιλοσοφούμε με τους φίλους μας, πράγματι «ο κόσμος πηγαίνει κατά Διαόλου»; Μπορεί να συμβαίνει και αυτό. Το σίγουρο είναι πως ζούμε την αποθέωση της βίας, είτε παρακολουθούμε την ειδησεογραφία, είτε παρατηρούμε συμπεριφορές γύρω μας, από τους καυγάδες των περαστικών ως τις οργανωμένες επιθέσεις σε τράπεζες, πρεσβείες, αστυνομικά τμήματα και οχήματα κλπ..

Τα ειδεχθή εγκλήματα αφθονούν στα δελτία. Ακόμα όμως και όταν ψυχαγωγούμαστε, οι δόσεις βίας που λαμβάνουμε είναι πληθωρικές: Αυτή την περίοδο, σχεδόν όλα τα (υψηλής ποιότητας) σίριαλ που κι εγώ παρακολουθώ, και οι «Walking dead» και το «Fear the walking dead» και το «The haunting of Hill House» και το «American Horror Story», είναι γεμάτα αίμα και τρόμο. Κάτι δείχνει αυτή η υπερπροσφορά τηλεοπτικής βίας. Κυρίως πως η βία πουλάει.

Δεν μπορεί όμως να μην μας ανησυχεί ο εθισμός μας σε αυτήν, ο εθισμός στην επιθετικότητα, στη βαρβαρότητα, στο απεχθές. Δεν μπορεί να μην μας τρομάζει ο απαθής τρόπος με τον οποίο μπορούμε πλέον να στεκόμαστε μπροστά στην κτηνωδία, είτε το αίμα είναι το χρωματισμένο ζουμί που χρησιμοποιούν στα στούντιο, είτε το πραγματικό αίμα των θυμάτων των εγκλημάτων που βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων.

Πριν από λίγες ώρες στο λεωφορείο, άκουγα ένα παιδί να περιγράφει με ενθουσιασμό, γελώντας, στον φίλο του μια σκηνή από ένα νέο σίριαλ, όπου ένα κορίτσι ξεριζώνει τις καρδιές των συμμαθητριών της ενώ είναι ζωντανές και πετάγονται τα αίματα σε όλη την οθόνη και αυτές ουρλιάζουν… Κατάλαβα πως μιλούσε για το «Don’t watch this» με τις δεκάλεπτες ιστορίες τρόμου και βίας, που παρακολουθώ κι εγώ. Την ίδια στιγμή έλαβα στο κινητό μου μια ειδοποίηση: «Δείτε το βίντεο-ντοκουμέντο που καταγράφει καρέ – καρέ τη στιγμή της δολοφονίας του επιχειρηματία στη Βούλα». Αισθάνθηκα πως μπούχτισα!