Ενας ταξιτζής, ένας δικαστής, το σεξ και η πόλη

Ο οδηγός που με έφερε στην εφημερίδα σήμερα είναι ένας φαινομενικά πολύ ήσυχος κύριος. Καθαρό ταξί, απαλή μουσική, γλυκός τόνος φωνής. Σε ένα στενάκι των Πετραλώνων κολλήσαμε πίσω από ένα φορτηγό μεγαλούτσικο, τύπου μετακόμισης. Ο οδηγός μπορούσε κάλλιστα να κάνει όπισθεν, να βγει στην κεντρικότερη οδό και να στρίψουμε από αλλού.

Αντιθέτως έμεινε κολλημένος από πίσω και περίμενε. Και κοκκίνιζε. Και λίγο ίδρωνε. Ξαφνικά, ο γλυκομίλητος κυριούλης, με μια αποφασιστική κίνηση, βγήκε από το ταξί και πήγε προς τον οδηγό για να τσαμπουκαλευτεί. Δεν άκουσα τι ειπώθηκε και ίσως δεν έχει και σημασία αφού, σε δευτερόλεπτα, βγήκε από το όχημά του και ο φορτηγατζής, ο οποίος ήταν μια ντουλάπα γύρω στα 1,90 που βλέπει τριψήφιο αριθμό στη ζυγαριά.

Ο ταξιτζής κάνει μεταβολή, γυρνάει στο ταξί, ακόμη πιο κόκκινος και ιδρωμένος, του φωνάζει από το παράθυρο «είσαι απαράδεκτος να ξέρεις όμως», βάζει μπρος και κάνει αυτό που έπρεπε να είχε κάνει εξαρχής, δηλαδή να ξεκουμπιστούμε από το στενό γιατί έχουμε και δουλειές.

«Γομάρι έπρεπε να τον πω, αλλά σεβάστηκα ότι έχω πελάτισσα» μου είπε και είχε κι ελαφρύ κεκέδισμα στη φωνή. Και εκεί ξεκίνησε ένας παραληρηματικός μονόλογος, σε έξαλλη κατάσταση, για αυτούς που κάνουν ό,τι θέλουν λόγω «του μεγέθους τους» και πως η ζωή «είναι πιο εύκολη» γι’ αυτούς κι ενώ πια η κοκκινίλα στο πρόσωπό του έχει αρχίσει να σκουραίνει προς το μοβ και βαράει τα δάχτυλά του δυνατά στο τιμόνι, πετάγομαι εγώ η πανηλίθια μες στην αμηχανία μου, πιάνω τη λέξη «μέγεθος» που επαναλάμβανε συνέχεια και του λέω για να τον παρηγορήσω την καταπληκτική ατάκα «ε, εντάξει, δεν έχει σημασία το μέγεθος».

Ντρέπομαι, ναι, αλλά προς υπεράσπισή μου δεν εννοούσα καθόλου αυτό που ακούστηκε, εννοούσα αυτό που εννοούσε και αυτός, δηλαδή τη σωματική διάπλαση, εκτός αν εννοούσε το συγκεκριμένο μέγεθος κι αυτός και δεν το κατάλαβα κι άρα η διαδρομή ήταν ακόμη πιο σουρεαλιστική από όσο θέλω να πιστέψω. Τον εξόργισα χειρότερα. «ΔΕΝ ΤΟ ΕΝΝΟΩ ΠΟΝΗΡΑ» τον διαβεβαίωσα, αυτός δεν ξέρω τι κατάλαβε, μου έβαλε τις φωνές και κατέβηκα πριν φτάσουμε στον προορισμό μου, με αυτόν να μου απολογείται κι εμένα να τον διαβεβαιώνω με το ένα πόδι έξω από την πόρτα ότι όλα θα πάνε καλά. Δεν ήθελα να τον ταράξω χειρότερα, σας βεβαιώ, εγώ έχω κι αυτό το σύνδρομο του ανθρώπου που δεν μπορεί να αδιαφορήσει, θα ήθελα ειλικρινά να του πάρω αυτό που τον πλήγωσε και τον γέμισε τόση οργή.

Καταπιεσμένος θυμός

Σκεφτόμουν ότι παίζει πολύς καταπιεσμένος θυμός εκεί έξω και πολλή ανηδονία και αυτό δεν το λέω ως ψόγο, αντιθέτως, ως ανησυχία γνήσια το λέω, αυτό σκεφτόμουν δηλαδή μετά τη διαδρομή. Το βλέπεις στις αντιδράσεις σε καθετί που αφορά το ανθρώπινο σώμα και τη σεξουαλικότητα. Το σκέφτηκα πολλές φορές το τελευταίο εικοσαήμερο με τα κάθε λογής σχόλια που γράφτηκαν για τον Ζακ Κωστόπουλο και για τον νέο ανώτερο δικαστή των ΗΠΑ, τον Κάβανο.

Με αυτόν μου έκανε εντύπωση πως κατηγορείται ότι βίασε μια γυναίκα και ενώ αράδιασε καμιά εικοσαριά απίθανα «επιχειρήματα», δεν του πέρασε ούτε μία φορά από το μυαλό να πει το αυτονόητο, πως η κατηγορία δεν τον αφορά γιατί σέβεται τις γυναίκες. Εξάλλου ο Τραμπ έλεγε πως του αρέσει να τις χουφτώνει και τον επιβράβευσαν με κοτζάμ Λευκό Οίκο. O Κάβανο που δεν σκέφτηκε να πει ότι σέβεται τις γυναίκες δεν σκέφτηκε επίσης να μιλήσει καθαρά για τις εκτρώσεις, δεν βλέπει άσχημα να ανακατεύονται οι θρησκείες με τους νόμους για τα δικαιώματα και είπε ότι τα αντισυλληπτικά κάνουν έκτρωση. Ο Μισέλ Φουκό θα γελάει σαρδόνια από κάπου ψηλά.

Αποκαλύψεις

«Τι σχέση έχει ο Κάβανο με τον ταξιτζή, μωρή μουρλοκακόμοιρη» λέτε τώρα από μέσα σας, αλλά μια χαρά έχει. Αυτά που λέμε κι αυτά που δεν λέμε όταν σχολιάζουμε και απαντάμε σε οτιδήποτε αφορά το σώμα και τη σεξουαλικότητα δείχνουν περισσότερα για εμάς από όσα υπολογίζουμε.

Είτε είναι τραύλισμα μπροστά στον ψηλό με τα μπράτσα είτε κάτι σεξοεξουσιαστικά ομοφοβικά, ακόμη κι η πεποίθηση ότι πρέπει κάποιος να κρύβει τη σεξουαλικότητά του, να είναι δυστυχισμένος, να ζει στη ζούλα για να μη «μας προκαλεί». Κάπως έτσι αποκαλύπτει άθελά του ο καθένας μας αυτό που θέλει πολύ και αυτό που φοβάται πολύ. Στη ζωή συνήθως αυτό που θες πολύ και αυτό που φοβάσαι θα τα πάθεις. Αν το ένα με το άλλο ταυτίζονται, περαστικά σου. Με αγάπη σ’ το γράφω.