Η αυτοπαγίδευση του Τσίπρα στο Σκοπιανό

Με την ολοκλήρωση της παρουσίας και του Μητσοτάκη στην Θεσσαλονίκη, ουσιαστικά ξεκινά η προεκλογική περίοδος.

Οι δύο υποψήφιοι πρωθυπουργοί είπαν όσα είχαν να πουν, οι πολίτες (όσοι εν πάση περιπτώσει έχουν ακόμη όρεξη να ακούν και δεν έχουν λάβει τις αποφάσεις τους), έχουν μία βάση ώστε να κρίνουν και η μόνη εκκρεμότητα που απομένει είναι ο χρόνος των εκλογών.

Αυτός θα κριθεί εν πολλοίς από το αν θα κοπούν τελικά οι συντάξεις ή όχι, ώστε ο Αλέξης Τσίπρας να αποφασίσει πώς θα προσέλθει στις κάλπες: ως τάχα Ρομπέν των Δασών, που έσωσε τους εξαθλιωμένους συνταξιούχους ή ως λαϊκός επαναστάτης που θα δώσει την μάχη κατά του ευρωπαϊκού κατεστημένου, το οποίο κατά τα άλλα εξυπηρέτησε χωρίς προβλήματα όσο ήταν στην Πρωθυπουργία.

Στη  πορεία αυτοί, πολλοί είναι εκείνοι που βλέπουν τεχνάσματα, κόλπα και ελιγμούς του κ. Τσίπρα, προκειμένου να υπονομεύσει τις προοπτικές μίας ομαλής διακυβέρνησης της χώρας έπειτα από τις εκλογές.

Ως ένα πιθανό τέχνασμα βλέπουν μερικοί και το να μην φέρει ο Αλέξης Τσίπρας καν προς ψήφιση στην Βουλή την συμφωνία των Πρεσπών.

Κατά την σεναριολογία αυτή, έτσι θα πετάξει ο Πρωθυπουργός άλλη μία καυτή πατάτα στον Μητσοτάκη, θα τον εγκαλεί για τζάμπα μαγκιές και όλα αυτά τα ωραία που έχουμε δει και ακούσει τις τελευταίες εβδομάδες.

Πλην όμως, το σχέδιο αυτό πάσχει σοβαρά.

Αν αποφάσιζε κάτι τέτοιο ο Πρωθυπουργός θα πήγαινε σε εκλογές με το Σκοπιανό ανοιχτό και το μόνο που θα κατόρθωνε θα ήταν η μετατροπή της κάλπης σε ένα άτυπο δημοψήφισμα.

Από το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά θα έβγαινε κατακρεουργημένος. Και όλα τα όνειρα για την επιρροή και την ηγεμονία του στο πολιτικό σκηνικό θα πήγαιναν περίπατο μακρινό και χωρίς πιθανότητες επιστροφής.

Συνεπώς, το παιχνίδι με το Σκοπιανό φαίνεται πώς δεν έχει πολλές δυνατότητες διαφυγής για τον Πρωθυπουργό.

Είναι αναγκασμένος να το προχωρήσει. Και στην συνέχεια να προσεύχεται.