Οι τέσσερις προειδοποιήσεις

Λίγες ώρες πριν από την εμφάνιση του Πρωθυπουργού στην 83η ΔΕΘ με πλησίασε σε ένα σούπερ μάρκετ μια κυρία, στην ηλικία περίπου των 60 ετών. Μια σοβαρή και αξιοπρεπής κυρία που όμως που είπε εργάστηκε πολύ σκληρά στη ζωή της, πλήρωνε κανονικά τις ασφαλιστικές της εισφορές, την φορολογία της και γενικά ήταν συνεπέστατη, αυτή και ο σύζυγός της σε όλες τις υποχρεώσεις της.

Η συγκεκριμένη κυρία, ήταν απ’ ότι κατάλαβα ήταν και πολιτικοποιημένη, αλλά αρκετά απογοητευμένη. Το συγκεκριμένο ζευγάρι είχε βιοτεχνία, αλλά η οικονομική κρίση τους ισοπέδωσε, η επιχείρηση έκλεισε και έμειναν άνεργοι. Ευτυχώς, όπως μου εξιστόρησε η κυρία, ο σύζυγος βγήκε στη σύνταξη, την οποία βέβαια πήρε πρόσφατα μετά από πάρα πολύ καιρό στην αναμονή.

Η ίδια παραμένει άνεργη και εξέφραζε την απογοήτευσή της για την κατάσταση, ζητώντας από όσους έχουμε δημόσιο λόγο να μιλήσουμε και για τους ανέργους που είναι στη ζώνη 50 ετών και άνω. Η επισήμανσή της είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν και όχι να ζήσουν με επιδόματα. «Δεν θέλουμε να γίνουμε ζητιάνοι. Είμαστε παραγωγικοί και μπορούμε να προσφέρουμε. Μας ζουν, ευτυχώς γιατί έχουν εργασία, τα παιδιά μας. Δεν θέλουμε να νοιώθουμε άχρηστοι» μου είπε με παράπονο, ζητώντας παράλληλα και συγγνώμη για την κατάχρηση του χρόνου μου.

Αυτή είναι μια εικόνα από την Ελλάδα της κρίσης της τελευταίας δεκαετίας, την οποία πρέπει να αφήσουμε πίσω μας και να διορθωθούν αδικίες του παρελθόντος.

Είναι σαφές ότι δεν αρκούν οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ το περασμένο Σάββατο για να αλλάξει το κλίμα. Προφανώς και είναι προς την σωστή κατεύθυνση αρκετές από αυτές, αλλά από εκεί και πέρα πρέπει να εφαρμοστούν και να γίνουν ακόμα πολλά για να αλλάξει η περίφημη καθημερινότητα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει καμία κυβέρνηση.

Π.χ. ανοίξανε τα σχολεία με τον καθιερωμένο αγιασμό και στην Ελλάδα, δυστυχώς κάνουμε είδηση το αυτονόητο, ότι δηλ. ξεκίνησε η σχολική χρονιά χωρίς κενά, με βιβλία και καθηγητές και δασκάλους στην ώρα τους. Αυτό δεν έπρεπε καν να το συζητάμε, αλλά για πολλά χρόνια δεν ήταν αυτονόητο.

Στο γραφείο του Τζέιμς Καρβάιλ, που είχε το γενικό πρόσταγμα στην καμπάνια του Μπιλ Κλίντον για την προεδρία των ΗΠΑ το 1992, υπήρχαν κρεμασμένα τρία μικρά πινακάκια με τις εξής φράσεις-κλειδιά: «Η οικονομία, ηλίθιε» (the economy stupid),

«Μην ξεχνάτε την υγιειονομική περίθαλψη» (Don»t forget health care) και η τρίτη που λέει πολλά ήταν: «Αλλαγή ή μια από τα ίδια».

Θα μπορούσε να υπάρχει και μια τέταρτη προειδοποίηση ουσιαστικά: «Μην ξεχνάς την καθημερινότητα». Και αυτό είναι κρίσιμο, γιατί η καθημερινότητα είναι αμείλικτη για όλες τις κυβερνήσεις, είτε δεξιές, είτε κεντρώες, είτε αριστερές.