Πώς η «αριστερά» λάτρεψε ξαφνικά τις ΗΠΑ

Πώς τα φέρνει η ζωή: να έχεις μία κυβέρνηση της εξουσιαστικής Αριστεράς, που πλήθος μεγάλα στελέχη της ξεκίνησαν την καριέρα τους από τις διαδηλώσεις στην Αμερικανική πρεσβεία και από το ΚΚΕ και, σήμερα, να έχουν εξελιχθεί στη μακράν πιο ενεργά φιλοαμερικανική κυβέρνηση που γνώρισε η Ελλάδα από την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου – ακόμα και ο Παπάγος στη συνέχεια, ως πρωθυπουργός, ήταν πιο απόμακρος από την Ουάσιγκτον από ότι σήμερα ο Τσίπρας.

Αλλωστε, ο άνευ εθνικής λογικής αντιαμερικανισμός του παρελθόντος απλώθηκε σαν δηλητηριώδης αράχνη στις «αστικές» κυβερνήσεις που διαχρονικά, ιδίως στη Μεταπολίτευση, έτρεμαν μην τους «μαλώσουν» οι άτεγκτοι φορείς του πάλαι ποτέ αριστερού «ηθικού πλεονεκτήματος»… Που τώρα, και οι ίδιοι και οι εκφραστές τους, έχουν φυσικά ξεχάσει δια μιας όλο τους το παρελθόν. Τον εξαιρετικά επιβλαβή για την Ελλάδα αντιαμερικανισμό η αριστερά τον επέβαλε ως δύναμη διαμαρτυρίας και η ίδια τον τελείωσε ως εξουσία. Κάτι είναι και αυτό…

Ομως, από όλες τις ατελείωτες πολιτικές τούμπες της εξουσιαστικής αριστεράς και από όλα όσα πούλησε στη διάρκεια της πορείας της στην εξουσία, αυτό είναι το μόνο πραγματικά θετικό, εξαιρετικά σημαντικό για την Ελλάδα.

O αντιαμερικανισμός

Εν προκειμένω, ευτυχώς που το έπραξε. Δεν είναι μόνον, το ασφαλώς πιο σημαντικό, ότι αυτό επιτρέπει στην Ελλάδα να ξανατοποθετηθεί στο διεθνές όλο και πιο επικίνδυνα μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Κάτι που αν δεν το είχε πράξει, οι κίνδυνοι για τη χώρα θα ήταν πολύ μεγαλύτεροι και αμεσότεροι από ότι είναι σήμερα.

Είναι και ότι με αυτό τον τρόπο η ίδια η εξουσιαστική αριστερά ξεπατώνει πλέον οριστικά και αμετάκλητα ένα από τα μεγαλύτερα όπλα που την έθρεψαν επί δεκαετίες: τον άκριτο και άκρατο αντιαμερικανισμό. Και έχει πάει, η ελληνική «αριστερά», ακόμα ένα βήμα παραπέρα: δεν βρίζει, ευτυχώς, (πια) τον Αμερικανό πρόεδρο, κάτι που πολύ συνηθίζεται σήμερα στας Ευρώπας.

Ο τυφλός αυτός αντιαμερικανισμός που κυριάρχησε επί δεκαετίες στη χώρα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας μηχανισμός μέσα από τον οποίο οι εμπνευστές του, πολιτικοί και όχι μόνον, προσπάθησαν – και πέτυχαν – να αποκτήσουν δύναμη.

Το γεγονός ότι έβλαπταν συστηματικά τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας ουδέποτε φυσικά τους απασχόλησε προκειμένου να αποκομίσουν τα δικά τους οφέλη. Οπως δεν τους απασχόλησε και το γεγονός ότι εκπαίδευσαν δύο γενιές Ελλήνων σε μια επιβλαβή για τη χώρα αντίληψη του κόσμου και της θέσης της Ελλάδας σε αυτόν.

Τώρα, όλα αυτά, ανήκουν, ευτυχώς πλέον στο παρελθόν. Φυσικά, δεν είναι μόνον, ούτε καν κυρίως, δικό τους έργο το ότι η Ελλάδα κατανόησε επιτέλους το πώς πρέπει να λειτουργεί στη σχέση της με τις ΗΠΑ: πιο πολύ απ’ όλους βοήθησε – και συνεχίζει ευτυχώς να βοηθά – ο ίδιος ο Ερντογάν, ο οποίος έπεισε πλέον τους Αμερικανούς για την απόλυτη μεγαλομανή αναξιοπιστία του και συνέβαλε τα μέγιστα στη μετακίνηση του γεωπολιτικού κέντρου βάρους από την Τουρκία εκ νέου στην Ελλάδα, όπως αυτό ήταν πριν από τον Ψυχρό Πόλεμο. Χρωστάμε πολλά στον Ερντογάν και στην παράνοιά του γι αυτό.

Στενή σχέση

Η Ουάσιγκτον εκφράζει πλέον την πρόθεση της για πιο ισχυρή και στενή συμμαχική σχέση με την Ελλάδα διαρκώς και σε όλα τα επίπεδα: διπλωματικά και στρατιωτικά, όπως και οικονομικά. Θέλει περισσότερη και εκτενέστερη στρατιωτική παρουσία στο ελληνικό έδαφος, όπως και στενότερη συνεργασία στις ελληνικές θάλασσες.

Η Ελλάδα δεν πρέπει να χάσει αυτή την ιστορική ευκαιρία: είναι η στιγμή που ξαναγίνεται το σύνορο της Δύσης, στο ρόλο που πάντοτε όταν τον ενστερνίστηκε, απεκόμισε πολύ μεγάλα οφέλη και πάντοτε όταν τον αρνήθηκε οδηγήθηκε σε καταστροφές.

Είναι καθοριστικής σημασίας για τη χώρα να προχωρήσει όσο πιο βαθιά και γρήγορα μπορεί σε αυτές τις στρατηγικές σχέσεις με τις ΗΠΑ, όσο, επίσης και με το Ισραήλ – μία άλλη κομβικής σημασίας χώρα σύμμαχο της Ελλάδας, η σχέση με την οποία πέρασε επίσης τα μύρια όσα για πολύ καιρό μέχρι επιτέλους να καταλάβουμε τη σημασία της και να κάνουμε την ορθή στρατηγική επιλογή.

Ολα αυτά είναι πολύ καλά νέα για την Ελλάδα, σε μία στιγμή που τα χρειάζεται όσο ποτέ.

Είναι όμως και πολύ καλά νέα για την κυβέρνηση και προσωπικά για τον πρωθυπουργό: διότι, όταν σε λίγο αφυπηρετήσει εν μέσω γενικευμένης απαξίωσης, τουλάχιστον θα μπορεί να λέει ότι, επί των ημερών του, έγινε και κάτι καλό σε αυτή τη χώρα.

Εστω κι αν ήταν στον απόλυτο αντίποδα όλων όσων πρέσβευαν τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του σε όλη τους τη ζωή…