«Να καεί το σπίτι του γείτονα»

Διχασμένη εμφανίστηκε η Ε.Ε. στο μεταναστευτικό-προσφυγικό που συνιστά άλλωστε μια ευρωπαϊκή πρόκληση, κατά την Σύνοδο Κορυφής των αρχηγών των κρατών- μελών.

Κατά τη διάρκεια της Συνόδου, για μια ακόμα φορά αναδείχθηκε η ουσιώδης διαφορά μεταξύ δυο πλευρών: από τη μια των δυνάμεων που επιθυμούν μια Ευρωπαϊκή συλλογική λύση στη βάση της συνευθύνης και της αλληλεγγύης στο μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα και από την άλλη των δυνάμεων που κινούνται με τη λογική της περιχαράκωσης και των μονομερών ενεργειών και όχι στη βάση του συμμερισμού της ευθύνης, η οποία προκύπτει από τη συμμετοχή τους στην Ευρωπαϊκή οικογένεια.

Σε αυτή την κρίσιμη σύνοδο που διήρκεσε περίπου 12 ώρες και ολοκληρώθηκε στις 5 το πρωί της Παρασκευής, καταγράφηκαν τα δυο μέτωπα, το ένα που σχημάτισαν η Ισπανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Σουηδία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Μάλτα και το άλλο που εκφράζεται κυρίως από την Αυστρία και τις χώρες που Βίζεγκραντ και οι οποίες επιθυμούν μια Ευρώπη φρούριο. Επίσης, και η Ιταλία παρά τις αρχικές ενστάσεις της σε μια συλλογική αντιμετώπιση του ζητήματος, εν τέλει προσχώρησε σε αυτή τη λογική.

Η Ελλάδα είναι σαφές ότι δεν μπορεί να σηκώσει άλλο βάρος στο συγκεκριμένο πεδίο. Μέχρι στιγμής τήρησε στάση αρχών και αξιών και ήταν από τις χώρες που έμπρακτα ανέλαβε τις ευθύνες που της αναλογούν – στην πραγματικότητα πολύ περισσότερες από αυτές – και κατόρθωσε μαζί με τις χώρες που τήρησαν ανάλογη συμπεριφορά, να συμβάλλει καθοριστικά ώστε να μπει φρένο σε μια βαθιά συντηρητική στροφή του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.

Το ζήτημα όμως είναι στο μεταναστευτικό –προσφυγικό, η Ευρώπη να κατασταλάξει τι ακριβώς θέλει. Επιθυμεί συλλογικές ή μονομερείς λύσεις;

Η απάντηση είναι μεταξύ άλλων η μεταρρύθμιση του Δουβλίνου, η στήριξη των χωρών πρώτης γραμμής και η αναβάθμιση της δραστηριότητας της Frontex (σ.σ. εξάλλου τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά) και να υπάρξει ένα ολοκληρωμένο και βιώσιμο πρόγραμμα στήριξης των χωρών προέλευσης των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών.
Δυστυχώς όμως η λογική που επικρατεί στους κόλπους της Ε.Ε. είναι «να καεί το σπίτι του γείτονα» και μακριά το πρόβλημα από την αυλή μου.

Μόνο που αυτό δεν είναι ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και δεν είναι λύση. Και το πρόβλημα είναι μπροστά και όχι πίσω…