«Παρ’ την γραβάτα σου γιατί με πνίγει…»

Η απόφαση του Eurogroup έχει ένα, τουλάχιστον, πρόβλημα: δεν «πουλιέται». Ούτε και τρώγεται.

Είναι η ουσία της τέτοια και η τεχνική της διάρθρωση σύνθετη, που καθιστά εξαιρετικά δύσκολο για τον Αλέξη Τσίπρα και τους παπαγαλίζοντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να την «πουλήσουν» και να την περιγράψουν στους πολίτες, να εξηγήσουν τι (δεν) θα αλλάξει στην ζωή τους, επειδή παρατάθηκαν κάποιες αποπληρωμές χρέους για δέκα χρόνια, ενώ οι συντάξεις τους θα συνεχίσουν να μειώνονται, οι φόροι που θα πληρώνουν θα είναι περισσότεροι και ο Πρωθυπουργος θα συνεχίσει, για όσο συνεχίσει, να συμπλέει με τον Πάνο Καμμένο, αφού αλλιώς δεν μπορεί ούτε ο ένας ούτε ο άλλος.

Για να «πουλήσει» την απόφαση του Eurogroup ο Πρωθυπουργός ήταν αναγκασμένος να υποβάλλει τον εαυτό του σε ένα διπλό αυτοεξευτελισμό την Παρασκευή.

Αρχικώς, στην συνομιλία του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν ελαφρά τη καρδία αναφέρθηκε στις δραματικές ημέρες του δημοψηφίσματος του 2015, τις οποίες φάνηκε να αντιμετωπίζει ως μία ενδιαφέρουσα… εμπειρία: «Ήσασταν αταλάντευτα προσανατολισμένος στην άποψη να παραμείνει η Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης και κάποτε θα έρθει η ανταμοιβή.

Ομολογώ ότι είχατε δίκιο», είπε ο κ. Τσίπρας στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σαν να ήθελε να πει «περασμένα, ξεχασμένα και δεν έγινε και τίποτε»… Όλοι ξέρουν τι έγινε και η καθυστερημένη δήθεν μεταμέλεια φτάνει στα όρια της προσβολής.

Η δεύτερη φάση του αυτεξευτελισμού ήταν το βράδυ της Παρασκευής στο Ζάππειο.

Ο κ. Τσίπρας εμφανίστηκε με μία γραβάτα (όμοια ή ακριβώς εκείνη που του χάρισε ο Ζάιραν Ζάεφ στις Πρέσπες), ως πρωταγωνιστής σε μία φλύαρη και ενοχλητικά φιγουρατζίδικη φιέστα. Χαριεντιζόμενος με τον Πάνο Καμμένο, που έχει δηλώσει ότι σε λίγους μήνες θα ρίξει την κυβέρνηση αφού δεν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης για το Σκοπιανό, με τους υπουργούς και τις συζύγους ως ακροατήριο και καμωνόμενος ότι η 21 Ιουνίου θα πρέπει να θεωρείται πλέον κάτι σαν εθνική επέτειος.

Δεν αντιλαμβάνεται ο κ. Τσίπρας ότι το θέαμα μπορεί να είναι διασκεδαστικό, αλλά ότι  πλέον είναι αργά για γραβάτες.

Η θητεία του στην κυβέρνηση μπορεί να συμπίπτει με την έξοδο από τα μνημόνια (για την ακρίβεια: με την ημερολογιακή λήξη της τρίτης δανειακής σύμβασης, η οποία θα ήταν αχρείαστη αν ο ίδιος δεν είχε επιλέξει να παρασύρει την χώρα στην περιπέτεια), όμως το »κατόρθωμά» του σε τίποτε δεν βελτιώνει την ζωή των πολιτών.

Θα διαπιστώσει ο ίδιος και το κόμμα του ότι λίγοι είναι αυτοί που τον ευγνωμονούν και ακόμη λιγότεροι εκείνοι που θα τον ψηφίσουν επειδή φόρεσε γραβάτα. Ετσι θα αποδειχθεί ότι η γραβάτα για εκείνον είναι «διπλή θελιά» και τον πνίγει, που έλεγε και ο Καζαντζίδης.