Ξένοι και ανασφαλείς στην πόλη μας

Συναυλία για «την οικονομική ενίσχυση συντρόφων που διώκονται με βάση τον νόμο (sic) 187α – Πλατεία Πρωτομαγιάς», έγραφε η αφίσα. Αρχικά, το επαγγελματικό μικρόβιο με έκανε να σκεφτώ ότι ο «νόμος 187α» δεν είναι νόμος, αλλά άρθρο του ποινικού κώδικα. Αυτό, όμως, μαζί με την παράνομη αφισοκόλληση, ήταν, μάλλον, το λιγότερο.

Οι επόμενες σκέψεις αφορούσαν στο περιεχόμενο της αφίσας και στη σαββατιάτικη πραγματικότητα των κατοίκων του κέντρου. Η «ιερότητα» ή το θεμιτό του σκοπού δεν εξετάζεται εδώ. Τουλάχιστον, δεν είναι παράνομο, με την τυπική έννοια του όρου να θέλεις να ενισχύσεις ποινικούς κρατούμενους.

Οι «παρανομίες» ξεκινούν αλλού: τερατώδη ηχοσυστήματα στήνονται παρατύπως σε έναν δημόσιο χώρο, ποτά πωλούνται παρατύπως ακόμα και σε ανήλικους και το πάρτι συνεχίζεται μέχρι το πρωί. Οι εκατοντάδες κλήσεις των περιοίκων που απλά θέλουν να κοιμηθούν είναι μία ρουτίνα για τους αστυνομικούς που απαντούν. Απλά «δεν μπορούν» να επέμβουν.

Η εικόνα αυτή είναι μονάχα ένα μικρό από τα κομμάτια του παζλ της ανομίας στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί που μάς έγινε συνήθεια το ματς της Παρασκευής μεταξύ αναρχικών και ΜΑΤ στην Τοσίτσα, η πιάτσα του θανάτου των ναρκωτικών στο Πολυτεχνείο, η πιάτσα του παράνομου εμπορίου σάρκας στους δρόμους της Ομόνοιας, οι παράνομες συναυλίες με τα παράνομα ποτά στο Πεδίον του Άρεως. Πόσα «παράνομα» σε μερικά στρέμματα γης;

Μάθαμε να ζούμε με αυτά. Μεγαλώσαμε με αυτά. Και αυτό είναι ίσως το χειρότερο. Συνηθίζουμε να λέμε πως η Πολιτεία δεν μπορεί να κάνει κάτι και πως τα Εξάρχεια είναι κράτος μέσα στο κράτος.

Διαφωνώ με αυτή την προσέγγιση: Δεν είναι ορθό ότι η Πολιτεία δεν μπορεί. Η Πολιτεία δεν θέλει. Κι όσο η Πολιτεία δεν θέλει, οι πολίτες της θα συνεχίζουν να νιώθουν ξένοι και ανασφαλείς στην πόλη τους.
Η Σοφία Νικολάου είναι Δικηγόρος (www.sofianikolaou.com)