Οι λογοτέχνες που μας έμαθαν να ονειρευόμαστε

Η Μυρτώ και η Μέλια λατρεύουν να ακούν ιστορίες για το Καπλάνι. Και μαζί τους ανυπομονούσαμε και εμείς να μάθουμε όλα αυτά που τους εξιστορούσε ο ξάδερφός τους αλλά και ο αγαπημένος τους παππούς. Το «Καπλάνι της βιτρίνας» ήταν ένα από τα βιβλία που στην παιδική μας ηλικία δεν χορταίναμε να διαβάζουμε ξανά και ξανά. Και μαζί με το αυτοβιογραφικό αριστούργημα της Άλκης Ζέη, αντίστοιχα της Πηνελόπης Δέλτα, της Ζωρζ Σαρρή, του Ευγένιου Τριβιζά και τόσων άλλων ελλήνων συγγραφέων.

Ονόματα που τώρα είναι θρύλοι για την ελληνική λογοτεχνία τότε ήταν οι δικοί μας άνθρωποι, μέσα από τους ήρωες των ιστοριών τους. Ήταν οι πρώτοι που μας έκαναν να αγαπήσουμε τα βιβλία αλλά και να πλάσουμε με το μυαλό μας εικόνες ενός –τις περισσότερες φορές- ονειρεμένου κόσμου.

Εικόνες της Ελλάδας, εικόνες όχι πια με πριγκίπισσες και νεράιδες αλλά με παιδιά που ονειρεύονται να γίνουν περιπετειώδεις ενήλικες, ερευνητές, δημοσιογράφοι, μουσικοί, ιστορικοί.

Ο Λουντέμης, ο Καρκαβίτσας, ο Παπαντωνίου μας έμαθαν να ονειρευόμαστε πολύ πριν μάθουμε τον κόσμο μέσα από οθόνες.

Το «Ένα παιδί μετράει τα άστρα», τα «Ψηλά βουνά», το «Για την πατρίδα» μας έδειξαν τον δρόμο για μια ζωή που γνωρίζαμε πια ότι δεν θα ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Μάθαμε για τον πόλεμο, την κατοχή, την πείνα, τον θάνατο. Αλλά μέσα από όμορφα λόγια και μια ειλικρίνεια που σπανίζει.

Οι αγαπημένοι έλληνες συγγραφείς των παιδικών μας χρόνων, δεν φοβήθηκαν να μας δείξουν την αλήθεια, αλλά το έκαναν με έναν τρόπο που δημιούργησε μέσα μας την ανάγκη να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και δεν μας στέρησαν ποτέ την ανάγκη για λίγο παραμύθι.