Τα Πάθη του Χριστού και του… Μελ Γκίμπσον

Αντισημιτικό. Βλάσφημο. Σπλάτερ. Τρομολαγνικό. Σαδομαζοχιστικό (αυτό το τελευταίο από τον Κρίστοφερ Χίτσενς). Και τι δεν είχε ακούσει ο Μελ Γκίμπσον το 2004 για τα «Πάθη του Χριστού», ταινία που έκτοτε καταχωρήθηκε στις αμφιλεγόμενες και «καταραμένες», παρόλο που τέτοιες μέρες θα έπρεπε να ανακινεί το ενδιαφέρον της κινηματογραφικής φυλής, μαζί με τον υπνωτιστικό πλέον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» και τον οικογενειακό «Μπεν Χουρ».

Η επίθεση που υπέστη ο Γκίμπσον αφορούσε την οπτική του απέναντι στον εβραίο Καϊάφα και τους Σανχέντριν, την απεικόνιση της βίας σε βάρος του Ιησού και τις σκηνοθετικές «αυθαιρεσίες» κατά την ανάγνωση των ευαγγελίων (ναι, εντάξει, πουθενά δεν αναφέρουν ότι ο Χριστός συντρίβει με το πόδι του ένα φίδι ή ότι ο σατανάς αφήνει κραυγή μεγάλη την ώρα της Σταύρωσης). Ούτε για το δάκρυ του ουρανού που κάποια στιγμή πέφτει στη Γη την ώρα του Πάθους άκουσε τα καλύτερα.

Βλέποντας πάντως ξανά, ύστερα από χρόνια, την ταινία θυμάται κανείς πόσο εμμονική έμοιαζε από τότε η κριτική. Ο Γκίμπσον παρέδωσε στο κοινό το πιο προσωπικό του «σεμινάριο», ένα μανιφέστο για το δικό του πάθος εντός της κινηματογραφικής βιομηχανίας, που τον ανέβαζε σαν τυποποιημένο μάτσο σταρ και τον κατέβαζε σαν αποτυχημένο σκεπτόμενο σκηνοθέτη. Η μαρτυρία του από συνέντευξη της εποχής ότι βούτηξε στον αλκοολισμό από τα 13 και είχε συνέχεια μπροστά του τα Πάθη του Χριστού σαν «καταπραϋντικό» θα αρκούσε από μόνη της, αλλά μαζί με τα ξερά καίγονταν και τα χλωρά.

Η ταινία του ήταν ένα μήνυμα μέσα στο μπουκάλι για τις στιμμένες λεμονόκουπες του Χόλιγουντ και την «κοσμική ουτοπία» που πρέπει να ζήσουν (δικά του λόγια) για να πάρει η καριέρα τους μπροστά. Το υστερόγραφο ενός σταρ που ήθελε να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί και ως αντιήρωας. Διόλου τυχαία η επόμενη δεκαετία θα ήταν η πιο δύσκολη για τον Γκίμπσον, που μπήκε στη μαύρη λίστα του Χόλιγουντ, για ν’ αρχίσει να ξανακούγεται πρόσφατα, όταν ανακοινώθηκε ότι ετοιμάζει το σίκουελ των «Παθών»!