Ο σουλτάνος και τα κουτσαβάκια

Καθημερινά λάθη. Καθημερινές παραλείψεις. Καθημερινές διολισθήσεις σε άκριτες και επιβλαβείς διατυπώσεις. Αδράνεια. Πολιτικός κουτσαβακισμός. Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί σχετικά ηπίως η στάση της κυβέρνησης απέναντι στα όσα σοβαρά και απειλητικά συμβαίνουν.

Όσο ο Ερντογάν περιφέρεται και εκτοξεύει απειλές και κατηγορίες, οι εγκέφαλοι στον στρατηγικό και επικοινωνιακό σχεδιασμό του Μεγάρου Μαξίμου ξεπερνούν τον εαυτό τους σε επιπολαιότητα και αδεξιότητα.

Πλέον χαρακτηριστικό δείγμα η ανακοίνωση της Κυριακής, εν είδει απάντησης στα όσα είπε ο Ερντογάν συνδέοντας την υπόθεση των Ελλήνων στρατιωτικών που κρατούνται στην Τουρκία με εκείνην των οκτώ Τούρκων που έχουν ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας είπε για μία ακόμη φορά ότι ο Πρωθυπουργός του είχε υποσχεθεί την έκδοση των οκτώ, αλλά δεν έκανε τίποτε.

Το Μέγαρο Μαξίμου και πάλι δεν το διέψευσε. Απάντησε απλώς αμήχανα: «Ο Τούρκος Πρόεδρος αν είχε να πει κάτι σε σχέση με την υπόθεση των 8 είχε την ευκαιρία να το πει τόσο κατ/ ίδιαν στον Έλληνα Πρωθυπουργό ή και δημόσια κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα».

Σαν να του λένε: «Ελα τώρα, δεν είναι σωστό να λες δημοσίως αυτά που έχουμε συζητήσει μεταξύ μας»…

Στην συνέχεια της ίδιας απάντησης αναφερόταν κάτι για «ολισθηρό δρόμο προκλητικών επιθέσεων», έτσι για να γεμίσει με αράδες το χαρτί και το κείμενο περιελάμβανε την εξής, αδιανόητη φράση: «Του ξεκαθαρίζουμε λοιπόν ότι η Ελλάδα είναι κράτος Δικαίου και έχει Πρωθυπουργό που σέβεται και γνωρίζει τις διαδικασίες τις ελληνικής δικαιοσύνης και όχι Σουλτάνο ώστε να μπορεί να υπόσχεται για τις αποφάσεις της».

Ό,τι και αν είναι ο Ερντογάν, ποιος από όλους αυτούς στο Μέγαρο Μαξίμου θεωρεί ότι δικαιούται να αποκαλεί τον Τούρκο Πρόεδρο «Σουλτάνο» και μάλιστα σε επίσημη ανακοίνωση; Σε τι μπορεί να βοηθήσει κάτι τέτοιο, ειδικώς την υπόθεση των «δύο»;

Αναλογίζονται τις επιπτώσεις μίας τέτοιας ελαφρόμυαλης επιλογής; Εν τέλει, πριν από τέσσερις μήνες που τον καλούσαν στην Αθήνα, δεν ήταν αυτό που τον αποκαλούν σήμερα; Ήταν μήπως κάποιος μεταρρυθμιστής, ή το περιστέρι της ειρήνης;

Και πάντως, μπορούν άραγε να διανοηθούν πώς θα μπορούσε να αποκαλέσει ο «Σουλτάνος» τον Αλέξη Τσίπρα, αν διακατέχεται από ανάλογη διάθεση με εκείνη των «στρατηγών» της Ηρώδου Αττικού;

Μάλλον δεν θα ήταν και τόσο χαριτωμένος ο χαρακτηρισμός…