Υπόθεση Καμμένου: Οταν ο Βενιζέλος προφήτευε το ελληνικό Watergate

Μία προφητική συνέντευξη, στην οποία μεταξύ άλλων προεξοφλούσε για τα του Πάνου Καμμένου είχε παραχωρήσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος το περασμένο καλοκαίρι, στις 5 Ιουλίου, στην εφημερίδα Athens Voice. Την συνέντευξη είχε λάβει η δημοσιογράφος Αγγελική Μπιρμπίλη.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε αναφερθεί σε μια διαδικασία απαξίωσης της κοινωνίας και των θεσμών, ως αποτέλεσμα της διακύβερνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και είχε στηλιτεύσει ως δηλωτική αυτής της απαξίωσης τις συνομιλίες του υπουργού Άμυνας με τον κατάδικο Γιαννουσάκη προκειμένου να κατασκευαστούν μαρτυρικές καταθέσεις. Πρόκειται για ένα ελληνικό Watergate είχε πει ο κ. Ε.Βενιζέλος.

Ακολουθεί το χαρακτηριστικό απόσπασμα της συνέντευξης:

Υπάρχει και μία θεσμική παρακμή με φαινόμενα που σε άλλες εποχές θα είχαν δημιουργήσει πολιτικό σεισμό. Πού οφείλεται κατά την άποψή σας αυτή η κοινωνική ανοχή, να μην πω απάθεια;

Υπάρχει μία κοινωνία η οποία βιώνει καθημερινά εκβιασμούς, απειλές, διάχυτη βία, οργανωμένο έγκλημα, ανασφάλεια και κυρίως έναν ευτελισμό των θεσμών, με κορυφαίο παράδειγμα τη δικαιοσύνη, με χαρακτηριστικότερο ίσως δείγμα την υπόθεση αυτή των συνομιλιών ενός κορυφαίου υπουργού και πολιτικού εταίρου της κυβέρνησης με έναν κατάδικο προκειμένου να κατασκευαστούν μαρτυρικές καταθέσεις, ανεξαρτήτως από την ουσία της υπόθεσης.

Αυτό που γίνεται είναι ένα ελληνικό Watergate, το οποίο δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοιο, λόγω της αλλοίωσης των ανακλαστικών της κοινωνίας, δηλαδή λόγω του μιθριδατισμού, λόγω της στάγδην δηλητηρίασης της κοινωνίας με το δηλητήριο της υπερανεκτικότητας απέναντι σε φαινόμενα, τα οποία μέχρι το 2015 θα είχαν προκαλέσει πολιτική έκρηξη.

Σκεφθείτε να είχε γίνει αυτό επί των ημερών της κυβέρνησης της λεγόμενης Σαμαρά-Βενιζέλου, υπάρχει αυτή η ανισότητα στις αντιδράσεις το οποίο δεν είναι καθόλου θετικό στοιχείο για το μέλλον. Διότι μία κοινωνία και ένας λαός χωρίς ανακλαστικά απέναντι σε ζητήματα θεσμών και αξιών δεν έχει και την αναγκαία, ας το πούμε έτσι, επιθυμία, την αναγκαία διάθεση να αγωνιστεί και στο πεδίο της οικονομίας.

Γι’ αυτό πρέπει να μιλήσουμε και στο δεύτερο ημισφαίριο της κοινωνίας, το ημισφαίριο που νιώθει ότι είναι ηττημένο, που νιώθει ότι βρίσκεται μακριά από τις εξελίξεις αλλά ότι δεν υπάρχει και μέλλον για αυτό. Πρέπει να μιλήσουμε και σε αυτό, λέγοντας ότι όσοι έχουν λίγα, κινδυνεύουν δυστυχώς να χάσουν περισσότερα, να χάσουν δηλαδή τα πάντα.