Μπορεί αλήθεια να γίνει της… Κορέας ή υπάρχει πιο έξυπνη προσέγγιση;

H ανάληψη στρατιωτικής δράσης στην περίπτωση της Β.Κορέας ήρθε και πάλι στο προσκήνιο. Την έφερε η δοκιμή διηπειρωτικού πυραύλου και η εκτίμηση των ΗΠΑ ότι η Πιονγιάνγκ θα μπορούσε να χτυπήσει και την Αλάσκα.

Πριν από λίγες ώρες, η πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Νίκι Χέιλι δήλωσε ότι οι ενέργειες της Β.Κορέας «εξαλείφουν την πιθανότητα εξεύρεσης διπλωματικής λύσης» και ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι έτοιμες να υπερασπιστούν την χώρα και τους συμμάχους τους.

Ήδη από τις πρώτες σχεδόν μέρες της προεδρίας Τραμπ η φρασεολογία για την Βόρειο Κορέα άλλαξε. Στο ταξίδι του επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Ρεξ Τίλερσον, σε Ιαπωνία και Νότιο Κορέα τονίστηκε ότι η πολιτική της «στρατηγικής υπομονής» έναντι του καθεστώτος έληξε.

Μάλιστα, η αποφασιστικότητα που επέδειξε ο Τραμπ στην περίπτωση της Συρίας, όταν έστειλε 57 πυραύλους Κρουζ να καταστρέψουν τις εγκαταστάσεις από τις οποίες -σύμφωνα με την Ουάσινγκτον- είχε γίνει επίθεση με χημικά, δημιούργησαν την αίσθηση ότι όλα είναι πιθανά.

Το πρόβλημα όμως με τα «τελεσίγραφα» είναι ότι, όταν η άλλη πλευρά τα αγνοεί, εκθέτει αυτόν που τα έστειλε. Και κυρίως πλήττει την αξιοπιστία του.

Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση της Βορείου Κορέας: κάθε φορά που οι ΗΠΑ προειδοποιούν ότι «όλα είναι στο τραπέζι», ο νεαρός Κιμ Γιονγκ Ουν κάνει μια ακόμα δοκιμή βαλλιστικού πυραύλου. Ενίοτε επιλέγοντας συμβολικές ημερομηνίες, όπως η 4η Ιουλίου.

Έτσι ο Τραμπ επιστρέφει στη «στρατηγική υπομονή». Με βολές προς την Κίνα, τη μόνη χώρα που διατηρεί επικοινωνία με τη Βόρειο Κορέα.

Η Ουάσινγκτον δεν κρύβει την ενόχλησή της -το είπε ο ίδιος ο Τραμπ στο Twitter- για τις εμπορικές συναλλαγές του Πεκίνου με το καθεστώς. Θα έχει την ευκαιρία να το πει προσωπικά στον Κινέζο ομόλογό του στο περιθώριο της G20 στο Αμβούργο.

Θα μπορούσε πραγματικά να υπάρξει στρατιωτικό χτύπημα στην Βόρειο Κορέα; Αρκετοί εκτιμούν ότι ακόμα και ένα «χειρουργικό χτύπημα» (πχ σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις) θα προκαλούσε θύματα κυρίως στη Νότιο Κορέα.
{{{ map }}}
Όπως υπενθυμίζουν οι Times της Νέας Υόρκης, ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ν.Κορέας ζει σε ακτίνα 90χλμ από την Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη. Η Σεούλ είναι κοντά στα σύνορα.

Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα, αναφέρουν οι ειδικοί, για την Β.Κορέα είναι το πόσο απρόβλεπτη είναι. Αλλά και η απομόνωσή της από τον υπόλοιπο κόσμο, που περιορίζει σημαντικά τη δυνατότητα άντλησης αξιόπιστων πληροφοριών για τι ακριβώς συμβαίνει και –κυρίως- πόσο αποτελεσματικό είναι το πυραυλικό της απόθεμα.

Ένα παράδειγμα: το 2008 είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν φήμες για την κατάσταση της υγείας του Κιμ Γιονγκ Ιλ, πατέρα του νυν ηγέτη. Στα τέλη εκείνης της χρονιάς έγινε γνωστό ότι υπέστη εγκεφαλικό τον… Αύγουστο. Τόσο καθυστέρησε η διασταύρωση της πληροφορίας.

Ο αρθρογράφος του Guardian Σάιμον Τζένκινς σημειώνει ότι Κίνα και Ρωσία είναι οι μόνες χώρες που αντιμετωπίζουν με σύνεση την κατάσταση. Μοιάζουν, λέει, με ώριμους ενήλικες που παρακολουθούν δύο παιδιά να ουρλιάζουν το ένα στο άλλο σε παιδότοπο (τα «παιδιά» προφανώς είναι ο Τραμπ και ο Κιμ Γιονγκ Ουν).

Για τον Τζένκινς, η Βόρειος Κορέα απειλεί κυρίως τη Νότιο Κορέα, η οποία -με νέο πρόεδρο- επιθυμεί προσέγγιση.

Πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί ότι η Μόσχα και το Πεκίνο θα ήθελαν έναν πόλεμο στον Ειρηνικό, όπου έχουν τα δικά τους συμφέροντα.

Oι εμπορικές κυρώσεις σε βάρος μιας χώρας σπάνια πετυχαίνουν το στόχο τους. Συνήθως -όπως φάνηκε και στην περίπτωση της Κούβας ή πιο πρόσφατα της Ρωσίας με την Κριμαία- φέρνουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

Ίσως η πλέον αποτελεσματική «επιβολή κυρώσεων» στην Βόρειο Κορέα, λέει ο αρθρογράφος του Guardian, να είναι οι οικονομικές κυρώσεις, αλλά από την ανάποδη: η ευημερία.

Αν η καπιταλιστική Νότιος Κορέα και η Κίνα «βοηθήσουν» οικονομικά την Πιονγιάνγκ, οι πρώτοι που θα σπεύσουν θα είναι ο Κιμ, η οικογένειά του και οι στρατηγοί του. «Ίσως δεν αντέξει ούτε ένα χρόνο παραπάνω. Αυτό δεν θα το πετύχουν ποτέ οι πύραυλοι» εκτιμά.

Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται άλλη γλώσσα. Και αν οι δυτικές κυβερνήσεις δεν το έχουν καταλάβει, μοιάζει να το έχει καταλάβει η Κίνα.

Απόστολος Ρουμπάνης

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ