Οι καρκινοπαθείς τελικού σταδίου ζουν περισσότερο με κατ’ οίκον φροντίδα

Οι καρκινοπαθείς που βρίσκονται στο τελικό στάδιο, ζουν το ίδιο ή και μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, όταν τους επιτρέπεται να «φύγουν» ήρεμα στο σπίτι τους, αντί για το νοσοκομείο, σύμφωνα με ιαπωνική έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Cancer.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου Τσουκούμπα, με επικεφαλής τον Δρ Τζουν Χαμάνο, συνέκριναν στοιχεία που αφορούσαν 1.582 καρκινοπαθείς που απεβίωσαν στο νοσοκομείο, με 487 που απεβίωσαν στο σπίτι τους και διαπίστωσαν ότι η κατ’ οίκον παραμονή κάθε άλλο παρά επιταχύνει τον θάνατο του ασθενούς.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι ασθενείς τείνουν να ζουν πολύ περισσότερο, όταν βρίσκονται στο σπίτι μαζί με τα αγαπημένα πρόσωπά τους. Και συνεπώς, οι ογκολόγοι δεν θα πρέπει να διστάζουν να επιλέγουν τη λύση της κατ’ οίκον παρηγορητικής φροντίδας των ασθενών, φοβούμενοι ότι στο σπίτι δεν θα έχουν την αναγκαία νοσοκομειακή υποστήριξη.

Τα συστατικά ενός «καλού θανάτου»

Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει και μια αμερικανική μελέτη που έγινε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο και δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο American Journal of Geriatric Psychiatry.

Ο καθηγητής Ψυχιατρικής και Νευροεπιστημών Δρ Ντίλιπ Τζέστε αξιολόγησε 32 έως τώρα δημοσιευμένες μελέτες που εστίαζαν στο τί συνιστά έναν «καλό θάνατο», σύμφωνα με τους ασθενείς, τους συγγενείς τους και τους γιατρούς.

Για τους περισσότερους ανθρώπους, ο καλός θάνατος είναι το αποκορύφωμα μιας καλής ζωής.

Τα τρία σημαντικότερα συστατικά ενός καλού θανάτου θεωρούναι κατά σειρά: ο ασθενής να μπορεί να εκφράσει την προτίμησή του για τη διαδικασία (και τον τόπο) του θανάτου του, να μην πονά και να νιώθει καλά συναισθηματικά.

Ακολουθούν σε σπουδαιότητα η θρησκευτικότητα/πνευματικότητα, η αίσθηση μιας πλήρους και όχι ανολοκλήρωτης ζωής, η έκφαση προτίμησης για την ακολουθούμενη θεραπεία, η αξιοπρέπεια τις τελευταίες στιγμές, η παρουσία της οικογένειας, η καλή σχέση με τους θεράποντες γιατρούς και νοσοκόμους κ.α.

Όπως εξηγεί ο Δρ Τζέστε, «τελικά το ‘κλειδί’ για έναν καλό θάνατο είναι να ρωτήσετε τον ίδιο τον ασθενή. Συνήθως ξέρει τι θέλει ή τι χρειάζεται και τον ανακουφίζει να μιλά γι’ αυτό. Του δίνει μια αίσθηση ελέγχου. Ο θάνατος είναι προφανώς ένα αμφιλεγόμενο θέμα. Στους ανθρώπους δεν αρέσει να μιλάνε γι’ αυτό με λεπτομέρειες, όμως θα έπρεπε. Είναι σημαντικό να μιλάμε ανοιχτά και ειλικιρινά σχετικά με το τι είδους θάνατο θα προτιμούσαμε ο καθένας μας».

Τέλος, μια τρίτη έρευνα, με επικεφαλής τη Δρ Τζέην Φλέμινγκ του Τμήματος Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο PloS One και έγινε μεταξύ υπερηλίκων ατόμων άνω των 95 ετών, επιβεβαιώνει ότι οι περισσότεροι θέλουν να πεθάνουν στο σπίτι τους.

Η μελέτη εξέτασε τί σκέφτονται και νιώθουν για τον θάνατο όσοι πλησιάζουν τα 100 έτη ζωής και διαπίστωσε ότι, είναι συνήθως εξοικειωμένοι με την ιδέα και πρόθυμοι να μιλήσουν για τον θάνατο, αλλά σπάνια κάποιος τολμά να τους ρωτήσει. Οι περισσότεροι δεν φοβούνται τον ίδιο τον θάνατο, όσο τον τρόπο που θα πεθάνουν, επιθυμώντας να «σβήσουν» ήσυχα και χωρίς πόνους, κατά προτίμηση στον ύπνο τους.

Ελάχιστοι υπερήλικες θέλουν να εισαχθούν σε νοσοκομείο, αν αρρωστήσουν, προτιμώντας να μείνουν στο σπίτι τους. Αρκετοί θεωρούν ότι το νοσοκομείο μπορεί να παρατείνει την ζωή τους χωρίς λόγο. Όμως συχνά τις αποφάσεις γι’ αυτό δεν τις παίρνουν οι ίδιοι, αλλά οι κοντινοί συγγενείς τους, παραγνωρίζοντας τι θα ήθελαν οι ίδιοι οι υπερήλικες.

Επιμέλεια: Μαίρη Μπιμπή

health.in.gr,ΑΠΕ-ΜΠΕ