Αφροδίτη Μάνου: «Από τον Τσίπρα και μερικούς ακόμα, περιμένω να τα δώσουν όλα σ’ αυτόν τον άνισο αγώνα»

Συνέντευξη στην Τζωρτζίνα Ντούτση

Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες για τους οποίους νιώθει κανείς ιδιαίτερη χαρά και προσμονή όταν ανακοινώνουν πως θα βρεθούν και πάλι πάνω στη σκηνή. Μια από αυτούς είναι και η Αφροδίτη Μάνου, μια από τις πιο σημαντικές φωνές και δημιουργούς του ελληνικού μας τραγουδιού.

Μετρώντας 30+1 χρόνια Νυχτερινής Εκπομπής και βάζοντας στις αποσκευές της τραγούδια από το σύνολο της πορείας της, κομμάτια που είναι σαν δικά της γιατί την έχουν «σημαδέψει» και κάποιες πινελιές έκπληξης από μερικά τραγούδια μεσογειακά, η Αφροδίτη Μάνου θα ανέβει στη σκηνή του Ρυθμός Stage για δυο Παρασκευές, 27/11 και 4/12.

Διαβάζω στο Δελτίο Τύπου για τις εμφανίσεις σας στο Ρυθμός Stage (27/11 και 4/12) τον χαρακτηρισμό «ακριβοθώρητη». Γιατί επιλέγει η κυρία Μάνου να εμφανίζεται σπάνια; Είστε μια καλλιτέχνις που το κοινό αγαπά και έχει «ανάγκη» να δει ζωντανά.
«Ευχαριστώ για τη διαπίστωση, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Υπήρξαν εποχές που ο κόσμος απομακρύνθηκε από μένα κι εγώ απ’ τον κόσμο. Ειδικά όταν βγήκε ο τελευταίος μου -μέχρι στιγμής- προσωπικός δίσκος, το Που πας καραβάκι με τέτοιον καιρό, ήταν η εποχή ενός δαιμονισμένου ευδαιμονισμού, που όλοι καλοπερνούσαν και το Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο ήταν εντελώς εκτός κλίματος κι έπεσε σε ώτα μη ακουέντων. Το προσωπικό μου… credit, δε στάθηκε ικανό να ρίξει γέφυρες. Οι κριτικές που πήρε ήταν λαμπρές, αλλά η… ζωή ήταν αλλού. Έτσι ασχολήθηκα με μουσική και στίχους για το θέατρο και το σινεμά, συνεργαζόμενη με τους Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, αλλά και τον Σταμάτη Φασουλή, που μαζί τους δημιούργησα, σ’ ένα χώρο που μου έχει δώσει πολλή χαρά. Σήμερα όμως, πράγματι ο συντονισμός με το κοινό είναι πιο δυνατός και είναι πολύ σημαντικό για μένα, ότι εικοσάχρονα παιδιά ξέρουν τα τραγούδια μου κι έρχονται να με ακούσουν από κοντά».

Μιλήστε μας για αυτές τις δυο εμφανίσεις σας στο Ρυθμό και για όσα θα μας πείτε επί σκηνής.
«Είναι μια συνεργασία με πολύ νέους, ταλαντούχους μουσικούς, που ξεκίνησε πέρσι τέτοια εποχή με αφορμή μια ειδική βραδιά στην οποία ήμουν το αντικείμενο της διπλωματικής εργασίας μιας νέας κοπέλας και εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να έχω μια έτοιμη από φίλους ορχήστρα που μελέτησε κι έμαθε τη δουλειά μου ολόκληρη, διασκεύασε και διασκέδασε, πρότεινε και ολοκλήρωσε σ’ ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα, ένα πρόγραμμα με τον τίτλο 30 χρόνια Νυχτερινή Εκπομπή. Φέτος τα χρόνια έγιναν 30+1, ήρθε η πρόταση από το Ρυθμό και ήμασταν όλοι σύμφωνοι. Θ’ ακούσετε λοιπόν κυρίως δικά μου τραγούδια από το σύνολο της δουλειάς μου, τραγούδια που είναι σαν δικά μου γιατί μ’ έχουν «σημαδέψει» και κάποιες πινελιές έκπληξης από μερικά τραγούδια μεσογειακά μια που αγαπάμε την Ευρώπη του Νότου και τις μουσικές της… Ευχάριστη έκπληξη και για μένα αλλά και για τον κόσμο ελπίζω, η συμμετοχή στο πρόγραμμα του Σταύρου Παπασταύρου, ενός ευαίσθητου και καλαίσθητου μοναχικού καβαλάρη του ελληνικού τραγουδιού για να τραγουδήσουμε μαζί αυτά που χρόνια τώρα μας ενώνουν απροσδιόριστα στις παράλληλες πορείες μας».

Κυρία Μάνου, θεωρείτε πώς οι σημερινοί, νεότεροι δημιουργοί είναι συνεπείς, έχουν κάτι να πουν;
«Κάποιοι προσπαθούν πολύ. Έχουν αρχίσει και με κερδίζουν. Δύσκολη εποχή για να την ορίσεις, να την εκφράσεις, να την τραγουδήσεις. Μεταβατική εποχή και γι’ αυτό καθοριστική, πιστεύω, στη διαμόρφωση καινούριων αιτημάτων και ελπίζω καινούριων ακουσμάτων».

«Που πας καραβάκι με τέτοιον καιρό»: Αν το κάναμε εικόνα θα ήθελα να μας εξηγήσετε τους συμβολισμούς του στη σημερινή πραγματικότητα.
«Ο συμβολισμός πλέον είναι προφανής. Το καραβάκι είμαστε εμείς και η χώρα μας και η περιπέτειά μας η τόσο ιδιαίτερη. Μια χώρα ολόκληρη παγιδευμένη, ένα καράβι προσαραγμένο στα αβαθή μιας θάλασσας βρώμικης και αχαρτογράφητης, που χρειάζεται υπεράνθρωπες προσπάθειες απ’ όλους μας για να ξαναβρεί το δρόμο του. Τόσο στη γέφυρα, όσο και στο κατάστρωμα…»

Έχετε περάσει από το χώρο της Αριστεράς και θέλω να σας ρωτήσω πως σχολιάζετε τη σημερινή κυβέρνηση της χώρας.
«Εξίσου παγιδευμένη σε προαποφασισμένες, προκαθορισμένες εξελίξεις, σε μια πολύ καλά σχεδιασμένη από χρόνια μέγγενη, με την αμαρτωλή συνενοχή των προκατόχων της και την πλημμελή επαγρύπνηση οποιασδήποτε «διαφορετικής» μεταπολιτευτικής φωνής όταν ακόμα κάτι θα μπορούσε να είχε σωθεί. Από μερικούς ανθρώπους μεταξύ των οποίων κι απ’ τον ίδιο
τον Αλέξη Τσίπρα περιμένω να τα «δώσουν όλα» σ’ αυτόν τον -για κάποιους από χέρι χαμένο- αγώνα, έτσι κι αλλιώς άνισο, στον υπερθετικό βαθμό. Δύσκολο; Μάταιο; Δεν μπορείς όμως και να κάθεσαι να τραγουδάς Μια ωραία πεταλούδα με τόση φτώχεια, τόση προσφυγιά… Πάλι καλά πάντως που ξαποστείλαμε μερικούς κλεφτοκοτάδες της περασμένης 40ετίας που θεωρούσαν ότι η εξουσία τους ανήκει δικαιωματικά και αναντίρρητα. Και βλέπετε πως όλα πια είναι υπό αίρεση. Η αλλαγή στο σκηνικό έχει συνταράξει όλη την πολιτική μας ζωή. Αυτό, μόνο καλό το θεωρώ. Όσο ακούω δε τα αντιπολιτευόμενα, αναίσχυντα κρωξίματα και κοάσματα από τις «αθώες περιστερές» που δέσανε μια ολόκληρη χώρα χειροπόδαρα, αμαχητί, με την ενδοτικότητα, την απληστία και την ανικανότητά τους, τόσο περισσότερο με συμπάθεια παρακολουθώ αυτούς τους ανθρώπους, κάποιους τέλος πάντων, να κάνουν ό,τι μπορούν, παρ’ όλη την γενική απογοήτευση. Έτσι κι αλλιώς, δυστυχώς, γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι αν δεν αλλάξουν οι γενικότεροι συσχετισμοί τα πράγματα είναι εξόχως απογοητευτικά, αλλά και επικίνδυνα».

Σας θυμόμαστε πάνω στη σκηνή στην Πλατεία Συντάγματος τον περασμένο Ιούλιο, στο πλευρό του Θάνου Μικρούτσικου, στη συγκέντρωση-συναυλία υπέρ του Όχι στο Δημοψήφισμα. Ποιες ήταν οι σκέψεις σας τότε, και ποια τα συμπεράσματα σας τώρα, 4 μήνες μετά…
«Ήξερα, διαισθανόμουνα… Καταλάβαινα ότι αυτό ήταν το τελευταίο χαρτί… Οι ελπίδες μου ήταν ελάχιστες, γιατί ένιωθα ότι οι «άλλοι» ήταν έτοιμοι για όλα, ενώ εμείς… Τέσσερις μήνες μετά από την εφιαλτική εκείνη νύχτα του Ιουλίου που επακολούθησε, ζούμε σ’ ένα κακό όνειρο που ίσως θα μπορούσε να είναι και χειρότερο. Τις εναλλακτικές όμως δεν τις έχω ακούσει ακόμα…»

Θωρείτε πως ως λαός έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας;
«Φυσικά. Όλοι οι λαοί του κόσμου. Η αλλοτρίωση, η παγκοσμιοποίηση, η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχουν προκαλέσει μεγάλη σύγχυση. Όχι μόνο στους λαούς, αλλά και στα «μεγάλα κεφάλια» που μεταξύ μας δεν βλέπω και πολλά γύρω γύρω».

«Τα όνειρά μου κόκκινα τα όνειρά μου άσπρα, ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ».
Tι χρώμα είχαν και τι χρώμα έχουν τα όνειρα της Αφροδίτης Μάνου και τι αφορούν τα σημερινά σας όνειρα;
«Τα όνειρά μου είναι απλά. Να δω τη χώρα μου να προοδεύει σε συνθήκες κοινωνικά πιο δίκαιες και τους νέους να ξαναβρίσκουν την ελπίδα και τη δύναμη. Τον κόσμο να προσπαθεί για «το μεγάλο, το ωραίο και το αληθινό» κι εμένα να μπορώ να γράφω και να τραγουδάω σε όλα τα χρώματα της ίριδας τα όσα συμβαίνουν γύρω μας».

«Τραγουδάω για να μη φοβάμαι» έχετε πει σε παλαιότερη συνέντευξη. Η λέξη «φόβος» έχει ακουστεί ακόμη περισσότερες φορές τις τελευταίες μέρες. Ποιοι είναι οι δικοί σας φόβοι σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο και εκτός από… τραγουδώντας πώς αλλιώς τους «ξορκίζετε»;
«Εννοούσα βέβαια τους υπαρξιακούς και αρχετυπικούς φόβους, λέγοντας «τραγουδάω για να μη φοβάμαι». Κατά τα άλλα, φοβάμαι την κακία των ανθρώπων, κυρίως όταν συνοδεύεται και από βλακεία. Το τέρας που κρύβεται μέσα στον άνθρωπο, φοβάμαι… Αλλά και την ελαφρότητα μερικές φορές. Την εγκληματική άγνοια. Όσο για το ξόρκι; Η αισιοδοξία. Και το πείσμα».

Κυρία Μάνου, κλείνοντας, θέλω να σας ρωτήσω αν κάνετε επόμενα… δημιουργικά σχέδια και ποια είναι αυτά;
«Προσπαθώ να αρχίσω να γράφω τα τραγούδια για έναν πέμπτο προσωπικό δίσκο και θέλω να γράψω ένα μυθιστόρημα που να διαδραματίζεται στη Μυτιλήνη. Και ακόμα, να τραγουδάω τις νυχτερινές μου εκπομπές, όσο μπορώ και όσο υπάρχουν άνθρωποι».

Info
Ρυθμός Stage, Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη
Τηλέφωνο: 210 9750060
Ώρα έναρξης: 22.30
Είσοδος στο μπαρ: 12€ (με μπύρα ή κρασί)

entertainment.in.gr