Dracula Untold: ο ανείπωτος δράκουλας αποκαλύπτεται από τα γεννοφάσκια του…

Η ίδια, μας φέρνει για άλλη μια φορά, πιο κοντά στο μυθικό πρόσωπο που συνηθίζουμε να αποκαλούμε Κόμη Δράκουλα, και που, μία από τις καλύτερες και σίγουρα η πιο αγαπημένη εκδοχή του, ως τώρα, είναι αυτή που μας πρόσφερε ο Κόπολα το 1991, με πρωταγωνιστή το μοναδικό Γκάρι Όλνταμν.

Από την εποχή που ο Μπραμ Στόκερ εξέδωσε το βιβλίο «Dracula», το 1897, ο ήρωας αυτός έχει «στοιχειώσει» την κινηματογραφική, μουσική και λογοτεχνική κουλτούρα. Το πρωτοποριακό στοιχείο της εκδοχής του σκηνοθέτη Γκάρι Σορ, είναι ότι πρόκειται για μια καταγωγική ιστορία του προσώπου που έφτασε να γίνει συνώνυμο με τους αιμοδιψείς βρικόλακες, λόγω της αγριότητάς του και των μεθόδων που χρησιμοποιούσε στον αφανισμό των εχθρών του (και όχι λόγω των υπερφυσικών δυνάμεών του).

Η Universal εμπιστεύτηκε για αυτό το εγχείρημα τον Γκάρι Σορ με σκοπό ακριβώς να αποκαλύψει το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από το θρύλο. Ο πρωτοεμφανιζόμενος –κινηματογραφικά τουλάχιστον – ουαλός σκηνοθέτης, που διαθέτει ωστόσο μακρά εμπειρία στη σκηνοθεσία διαφημιστικών, προσέγγισε την ιστορία ως ιστορική με στοιχεία φαντασίας. Αντιμετωπίζει τον πρίγκιπα Βλαντ ως μαχητικό πολέμαρχο που αναχαίτισε την έλευση των Οθωμανών στην Ευρώπη. Βασικός στόχος του σκηνοθέτη, να αποκαλύψει τη συγκινητική σχέση πατέρα-γιου και τον αγώνα ενός ανθρώπου να σώσει την οικογένεια και το λαό του.

Η ιστορία ίσως βοηθήσει στην κατανόηση του στησίματος της ταινίας: Όταν ο πατέρας του γνωστού μας Δράκουλα βρισκόταν ανάμεσα στη χριστιανική Ευρώπη και στα μουσουλμανικά εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κλήθηκε σε μια διπλωματική συνάντηση, το 1442, με το σουλτάνο Μουράτ Β’ στην Κωνσταντινούπολη. Μαζί του έφερε τους νεαρούς γιους του Βλαντ ΙΙΙ και Ραντού, που ο Σουλτάνος κράτησε τελικά ομήρους. Εκεί παρακολούθησαν τις πρακτικές βασανιστηρίων και εκτελέσεων και ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με την βασανιστική πρακτική του «παλουκώματος», για την οποία ο Βλαντ ΙΙΙ έμεινε γνωστός.

Όταν απελευθερώθηκε από την οθωμανική αιχμαλωσία και ανέλαβε την εξουσία (1448-1476) μετά το θάνατο του πατέρα του, το 1476, οδεύοντας προς μια ακόμη μάχη με τους Οθωμανούς, ο Βλαντ και μια μικρή εμπροσθοφυλακή από στρατιώτες έπεσαν σε ενέδρα και ο πρίγκιπας σκοτώθηκε και αποκεφαλίστηκε ενώ το κεφάλι του παραδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη, ώστε όλοι να το βλέπουν, να θυμούνται τα αποτρόπαια εγκλήματά του και να τρέμουν.

«Είναι μια ιστορία ενηλικίωσης, αλλά ουσιαστικά μια εξερεύνηση της έννοιας της κληρονομιάς. Όλη η μυθολογία περί βρικολάκων εκεί στηρίζεται: στο πώς κληρονομείται κάτι από γενιά σε γενιά, είτε αυτό είναι το DNA, είτε αναμνήσεις ή ακόμα και ευθύνες / ταξικές υποχρεώσεις. Συμπάσχεις με τον Βλαντ ΙΙΙ και τις προσπάθειες που καταβάλλει να σώσει την οικογένειά του» παρατηρεί ο σκηνοθέτης.

Ο βρικόλακας της ταινίας έχει αρχικά ανθρώπινη μορφή, ενώ ο δαίμονας που υφέρπει εντός του, εμφανίζεται αμυδρά. Όσο η δίψα του για αίμα μεγαλώνει, τόσο το δέρμα του βρικόλακα χλωμιάζει. Όταν πίνει αίμα, το χρώμα του επανέρχεται. Στο τέλος, ο δαίμονας κάνει την εμφάνισή του, καθώς έχει επικρατήσει του ανθρώπινου στοιχείου: μια ψυχή που παραδίνεται στο σκοτάδι είναι τρομακτική, αλλά την ίδια στιγμή προκαλεί οίκτο. Πρόκειται για μια σύμμειξη ανθρώπου και τέρατος…

Ο πρίγκιπας παρουσιάζεται ως συμπαθής αντι-ήρωας, που καλείται να πάρει κάποιες δύσκολες αποφάσεις, εξαιτίας των οποίων καταλήγει να μείνει μόνος του. Ο Λουκ Έβανς κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο αξιοπρεπώς αλλά χωρίς να μας αφήσει κάτι παραπάνω βγαίνοντας από την αίθουσα, ενώ σε κεντρικούς ρόλους βλέπουμε τους Ντόμινικ Κούπερ, Σάρα Γκαντόν, Σαμάνθα Μπαρκς, Τσαρλς Ντανς.

Το θέμα ακούγεται ενδιαφέρον και είναι μια εκδοχή που ως τώρα δεν είχαμε παρακολουθήσει. Ωστόσο, μάλλον παρασυρμένος από τις χολιγουντιανές επιταγές θεάματος, ή ίσως λόγω κινηματογραφικής απειρίας, ο σκηνοθέτης, παρουσιάζει τον ήρωά του περισσότερο με δυνάμεις υπερήρωα, κάτι που αποδυναμώνει την προσωπικότητά του και οδηγεί σε υπερβολές: έτσι βλέπουμε τον Βλαντ να δολοφονεί μόνος του, μέσα σε ένα βράδυ, ένα στρατό χιλιάδων Οθωμανών, παλουκώνοντάς τους έναν – έναν σαν να περνά οδοντογλυφίδες σε καναπεδάκια…

Η ταινία δείχνει να θέλει να εισάγει ένα πιο μοντέρνο σκηνοθετικό στυλ που θυμίζει κάτι μεταξύ Hobbit και Game of Thrones, χωρίς ως το τέλος να φαίνεται σαφές, που θέλει να το πάει. Ο Δράκουλας παρουσιάζεται ως τραγικός αντιήρωας, τα εφέ προσπαθούν να δημιουργήσουν μια νέα διάσταση για τους λάτρεις του CGI, ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα είναι μια επική ταινία – θρίλερ, που παρακολουθείται ευχάριστα αλλά δεν ξεπερνά το υψηλό πρότυπο που έθεσα ο «κοπολικός» Δράκουλας…