Η κατάκτηση βουνών και φόβων
Αγαπώ να περπατώ στις κορυφές υψηλών βουνών. Αλλά πάσχω από την υψοφοβία. Αυτά τα φαινόμενα δεν είναι καθόλου αντιφατικά. Μα αυτονόητο είναι ότι το ένα δεν βοηθάει το άλλο.
Spotlight
Αγαπώ να περπατώ στις κορυφές υψηλών βουνών. Αλλά πάσχω από την υψοφοβία. Αυτά τα φαινόμενα δεν είναι καθόλου αντιφατικά. Μα αυτονόητο είναι ότι το ένα δεν βοηθάει το άλλο.
Σαν πολλούς «φοβικούς», όμως, πιστεύω κι εγώ ότι είναι σημαντικό να προσπαθεί κανείς να υπερνικήσει τις φοβίες του. Κι εγώ αναμφίβολα φέτος προσπάθησα να υπερνικήσω την υψοφοβία μου.
Στο μπλογκ μου το Μάρτιο περιέγραψα την ανάβασή μου στο Όρος της Αίγινας (http://blogs.in.gr/blogger/post/?aid=1231301977&cid=977). Πρόκειται για ένα μικρό βουνό, ύψους 532 μέτρων: ένα μεζεδάκι, όχι ένα κυρίως πιάτο.
Τον Μάιο ξαναπήγα στο Άγιον Όρος, για να προσκυνήσω πάλι και να ανέβω στον Άθωνα τον ίδιο. Μαζί με ένα μέλος της ασφάλειάς μου αποβιβάστηκα πρωί-πρωί στον αρσανά της Σκήτης της Άγιας Άννης και άφησα το σακίδιό μου στην Σκήτη με τους γέροντες. Έπειτα ο Αρχιφύλακας κι εγώ ανεβήκαμε στην κορυφή, σε 4,5 ώρες. Κατά την τελευταία ώρα το μονοπάτι ήταν τρομακτικό: μια σειρά ζιγκ-ζαγκ που, με κάθε βήμα, αποδυνάμωνε το φρόνημά μας μέχρι που, τελικά, το μονοπάτι γινόταν όλο και πιο απόκρημνο, ώσπου έφτασε στον προορισμό του.
Πάνω στην κορυφή του βουνού, σε ύψος 2033 μέτρων, στο εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως γίνονται εργασίες επέκτασης (φοβάμαι για την υγεία των μουλαριών που κουβαλούν τα οικοδομικά υλικά έως εκεί) κι είναι γιαπί: όχι η πιο θελκτική επιβράβευση για την μακρυά μας πεζοπορία αλλά νιώθαμε ευχαριστημένοι παρόλ’αυτά. Η κατηφόρα ήταν ακόμα πιο οδυνηρή: διαπίστωσα πως έχω τα γόνατα μεσήλικα! Αλλά φθάνοντας στην Σκήτη μετά 4 ώρες, ανακαλύψαμε ότι οι γέροντες μας είχαν ετοιμάσει ένα πεντανόστιμο γεύμα. Όπως πάντοτε, ήμουν ευγνώμων σε όλους τους μοναχούς που μας φιλοξένησαν και μας αποκάλυψαν ένα στοιχείο του πνευματικού τους πλούτου. Η Λειτουργία της επόμενης μέρας ήταν, όντως, Θεία. Συνεχίσαμε το ταξίδι μας στη Μεγίστη Λαύρα και στο Βατοπέδι.
Δέκα μέρες πριν, ταξίδευσα με φίλους στο Λιτόχωρο στη Μακεδονία, για να κάνουμε μια απόπειρα αναρρίχησης στον Μύτικα, που, σε ύψος 2917 μέτρων, αποτελεί την πιο ψηλή κορφή του Ολύμπου. Στην ηλικία των 20 χρόνων είχα σκαρφαλώσει στην 4η ψηλότερη κορφή, τη Σκάλα (2882μ). Το έκανα τότε, μαζί με έναν συμφοιτητή, χωρίς προετοιμασίες, χωρίς σχέδιο – με το πνεύμα περιπέτειας και ανευθυνότητας που χαρακτηρίζει τη νεολαία. Αυτή τη φορά, αντίθετα, έκανα προπόνηση.
Περπατήσαμε σε τρεις φάσεις. Την Παρασκευή, φεύγοντας από το Λιτόχωρο, ακολουθήσαμε το μονοπάτι που τρέχει δίπλα στο πανέμορφο φαράγγι του Ενιπέα προς τα Πριόνια. Το φαράγγι είναι πράσινο, δροσερό, καρποφόρο, με οξιές και έλατα, άφθονα λουλούδια και κάθε είδους μανιτάρια, φαγώσιμα και δηλητηριώδη. Το μονοπάτι ανεβοκατεβαίνει συνέχεια εξαιτίας των πεντακάθαρων καταρρακτών που ρέουν από το βουνό στο φαράγγι. Κοπιαστικό αλλά θελκτικό. Φτάσαμε στα Πριόνια σε πέντε ώρες.
Από τα Πριόνια ξεκινάει η πραγματική ανηφόρα. Το περπάτημα είναι μαγικό – μέσα σε ένα δάσος που η ομορφιά του δεν σταματά να σε εμπνέει. Ήμασταν κουρασμένοι αλλά περιχαρείς, όταν, μετά τρεις ώρες, φτάσαμε στο καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός», όπου ήμουν ο φιλοξενούμενος του Προέδρου της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας-Αναρρίχησης (www.eooa.gr). Το καταφύγιο, που διευθύνει η πολύ ευγενική Μαρία Ζολώτα, είναι από τα καλύτερα στην Ελλάδα. Διανυκτερεύσαμε εκεί δυο νύχτες.
Την επόμενη μέρα, με ξεναγό τον Διονύση, τον σύζυγο της Μαρίας, και μαζί με την Πρέσβη της Αυστρίας συνεχίσαμε την αναρρίχηση. Φτάσαμε στη Σκάλα μέσα σε 2,5 ώρες. Στη Σκάλα, πάνω από τη δασική γραμμή, το τοπίο είναι γυμνό, κάπως μυστηριώδες. Ανηφόρες και κατηφόρες οδηγούν με έναν απροσδόκητα ήρεμο τρόπο προς και από τις μερικές κορφές. Αλλά η θέα του Μύτικα είναι συγκλονιστική: ο «Θρόνος του Δία» είναι μεγαλειώδης, σε γεμίζει δέος. Ένιωθα περιχαρής αλλά λίγο τρομαγμένος.
Με τον ξεναγό μας, ξεκινήσαμε την κατηφόρα δίπλα στον αυχένα βράχου που συνδέει τη Σκάλα και τον Μύτικα. Κατεβαίνουμε με την πλάτη, σκαρφαλώνουμε με χέρια και πόδια, κινούμαστε αργά και προσεχτικά δίπλα σε απόκρημνους γκρεμούς. Μια ώρα αργότερα, φτάσαμε στην τελευταία ανηφόρα. Είχα ξεμείνει από νερό και ήμουν αφυδατωμένος. Φοβόμουν ότι σύντομα θα είχα ίλιγγο, κι η υψοφοβία μου χειροτέρευε, δεν υποχωρούσε. Οι φίλοι μου και η Πρέσβης της Αυστρίας ανέβηκαν στην κορφή χωρίς εμένα. Γύρισα προσεχτικά και επιφυλακτικά στη Σκάλα. Μέσα σε δυο ώρες όλοι ξαναπήγαμε στο καταφύγιο και τελειώσαμε την κατηφόρα την επόμενη μέρα.
Η υψοφοβία δεν είναι παράλογη, αλλά στις πλαγιές του βουνού είναι αναμφίβολα ενοχλητική! Δεν πειράζει, δεν με νοιάζει. Ήδη σχεδιάζω ανάβαση στον Ταΰγετο και τη Δρακολίμνη. Κι είμαι αποφασισμένος να ξαναπροσπαθήσω να κατακτήσω τον Μύτικα – και να υπερνικήσω τον φόβο μου….ίσως του χρόνου.
Τζων Κίττμερ
Έφερε τη σειρά στα ίσια με μπρέικ το Μαϊάμι (vid)
Οι Χιτ σόκαραν τους Σέλτικς, καθώς επικράτησαν με 111-101 στη Βοστώνη και έφεραν στα ίσια (1-1) τη σειρά του πρώτου γύρου των playoffs.
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442