Πολύ κοντά στη δημιουργία χαπιού ινσουλίνης οι επιστήμονες

Την επίπονη διαδικασία των καθημερινών ενέσιμων εγχύσεων ινσουλίνης, υπόσχονται να αλλάξουν ινδοί ερευνητές μετά την επιτυχημένη χορήγηση από του στόματος ινσουλίνης σε αρουραίους, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό έντυπο Biomacromolecules.

Οι ειδικοί του Εθνικού Ινστιτούτου Φαρμακευτικής Επιμόρφωσης και Έρευνας, εμφανίζονται αισιόδοξοι για την επιβεβαίωση των πειραματικών αποτελεσμάτων και στους ανθρώπους. Ωστόσο, τα οφέλη ενός χαπιού ινσουλίνης δεν περιορίζονται μόνο στην εξάλειψη των ενέσεων. Το χάπι ενδεχομένως να αλλάξει τον χρόνο χρήσης της ινσουλίνης, καθώς θα μπορεί να ληφθεί νωρίτερα, στα πρώτα στάδια εκδήλωσης του διαβήτη, άρα θα μειώσει τον κίνδυνο των δευτεροπαθών επιπλοκών, όπως η εξασθενημένη όραση και η επούλωση των τραυμάτων που συντελεί σε ακρωτηριασμούς.

Η ιδέα πάντως της από του στόματος χορήγησης ινσουλίνης δεν είναι νέα, καθώς από το 1930 γίνονται προσπάθειες να ξεπεραστούν τα εμπόδια: η ινσουλίνη είναι πρωτεΐνη και όταν έρχεται σε επαφή με τα στομαχικά ένζυμα, καταστρέφεται αμέσως. Ακόμη κι αν η ινσουλίνη καταφέρει να περάσει με ασφάλεια από το στομάχι, είναι πολλή μεγάλη σε μέγεθος (περίπου 30 φορές μεγαλύτερη από ένα δισκίο ασπιρίνης) για να μπορέσει να απορροφηθεί από την αιματική ροή, όπου πρέπει να φτάσει για να μπορέσει να ρυθμίσει τα επίπεδα του σακχάρου.

Ο Δρ Σανγιογκ Τζαϊ και οι συνεργάτες του προσπαθούν πολλά χρόνια να διοχετεύσουν ινσουλίνη στον οργανισμό, από του στόματος. Η πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια τους ήταν το 2012, όταν δημιούργησαν μια μορφή που μπορεί να ελέγχει πλήρως τα επίπεδα του σακχάρου του αίματος στους αρουραίους. Αλλά το κόστος των υλικών ήταν τέτοιο που δεν επέτρεψε την εμπορική εκμετάλλευση της νέας μορφής ινσουλίνης.

Τώρα, δημιούργησαν ένα φθηνότερο και πιο αξιόπιστο σύστημα διοχέτευσης ινσουλίνης, καταφέρνοντας να υπερπηδήσουν δύο εμπόδια. Πρώτον, μπόρεσαν να «συσκευάσουν» την ινσουλίνης σε μικρά «σακίδια» λιπιδίων και δεύτερον, τα πρόσδεσαν σε φυλλικό οξύ για να βελτιώσουν την απορρόφησή της από την αιματική ροή.

Τα λιπίδια που χρησιμοποίησαν είναι φθηνά και έχουν ήδη αποδεχθεί χρήσιμα στην διοχέτευση άλλων φαρμάκων στον οργανισμό. Αυτά βοηθούν στην προστασία της ινσουλίνης από την διαδικασία της πέψης, και την μεταφορά της στο λεπτό έντερο. Όταν τα «σακίδια» περάσουν στο λεπτό έντερο, τα κύτταρα Μ στην επιφάνεια τους, κινούνται προς το φυλλικό οξύ, το οποίο βοηθά στην ενεργοποίηση του μηχανισμού μεταφοράς που επιτρέπει στα μεγάλα μόρια να περάσουν μέσα στο αίμα. Επίσης, η ποσότητα του φυλλικού οξέος που χρησιμοποιείται, θεωρείται ασφαλής.

Στα πειραματόζωα, η από του στόματος χορήγηση της ινσουλίνης ήταν εξίσου αποτελεσματική με την ενέσιμη, αν και οι σχετικές ποσότητες που έφτασαν στην αιματική κυκλοφορία διέφεραν μεταξύ τους. Ωστόσο, ενώ η επίδραση της ενέσιμης ινσουλίνης εξαφανιζόταν εντός έξι έως οκτώ ωρών, η νέα μορφή ινσουλίνης έλεγχε τα επίπεδα του σακχάρου για περισσότερες από 18 ώρες.

Μετά λοιπόν, την ασφαλή χρήση της από του στόματος ινσουλίνης στα πειραματόζωα, το στοίχημα είναι η χορήγησή της και σε ανθρώπους με εξίσου θετικά αποτελέσματα. Ωστόσο, προς το παρόν για την ομάδα του Δρ Τζαϊ το κόστος μιας κλινικής μελέτης είναι απαγορευτικό.

Πάντως, πολλές είναι οι φαρμακευτικές εταιρίες ανά τον κόσμο που επενδύουν στην έρευνα για δισκία ινσουλίνης. Πιο κοντά στην εμπορική χρήση, βρίσκεται η ισραηλινή Oramed, καθώς σύντομα θα εκπονήσει κλινική μελέτη φάσης ΙΙ.

health.in.gr