Έμμα, ή… η γενιά του αυτονόητου

Μυρτώ Λιαλιούτη

«Παλέψτε για τις ζωές σας, πριν να είναι πολύ αργά». Η Έμμα Γκονζάλες θα έπρεπε να περνάει την πιο ξένοιαστη φάση της, όμως σηκώνει στις πλάτες της τον αγώνα για τον έλεγχο της οπλοχρησίας στις ΗΠΑ.

Ανήκει σε μια γενιά πολύ διαφορετική απ’ όλες τις προηγούμενες: δεν γνώρισε ποτέ το «αμερικάνικο όνειρο», αλλά έμαθε να ζει στην κρίση και να δέχεται τον λαϊκισμό ως δεδομένο της καθημερινότητάς της.

Θα μπορούσε, λοιπόν, να έχει ακολουθήσει την απάθειά τους, να συμμετέχει σε κάποιο τάλεντ σόου, ας πούμε, ή να αντιδρά ψάχνοντας δουλειά σε μια πολυεθνική. Αν ζούσε στην Ελλάδα, θα μπορούσε να κάνει καταλήψεις για τις τυρόπιτες στα κυλικεία.

Ίσως όντως αυτή να ήταν η μοίρα της -μια μοίρα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή, αλλά, τουλάχιστον, είναι δείγμα μιας κάποιας κανονικότητας.

Μια μέρα, όμως, ένας τρελός μπούκαρε στο σχολείο της και γάζωσε 14 συμμαθητές της. Και τότε η Έμμα αποφάσισε πως για να έχει την πιθανότητα να πάει σε τάλεντ σόου, να διεκδικήσει μια θέση σε πολυεθνική ή να παραπονιέται για τις γωνίες της τυρόπιτας, πρέπει πρώτα να ζήσει.

Και για να ζήσει, πρέπει να απαιτήσει από τους γονείς της να μην αφήνουν τρελούς να γαζώνουν τους συμμαθητές της, να τραβήξει τα μεγαλύτερα αδέρφια της να σηκωθούν από τον καναπέ τους και να κατέβουν, για πρώτη ίσως φορά, σε μια διαμαρτυρία, να κάνει τους γερουσιαστές της περιοχής της να φοβηθούν βλέποντάς την να στέκεται αμίλητη επί σχεδόν έξι λεπτά, θρηνώντας, μπροστά σε εκατομμύρια κόσμου.

Η Έμμα ανήκει στην Generation Z, στα παιδιά που αμφισβητούν το σύστημα χωρίς να το αρνούνται, χωρίς όμως και να πιστεύουν πως μπορούν να το διορθώσουν. Μετά την κατάθλίψη των Millennials, που επένδυσαν στην σιγουριά ενός καλύτερου μέλλοντος που δεν ήρθε ποτέ, οι σημερινοί δεκαεξάρηδες βρίσκονται μπροστά στα δικά τους αδιέξοδα.

Έχουν όμως κάτι που διακρίνει μόνο εκείνους που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αλλάζουν τον κόσμο: έμαθαν πως πρέπει να προσπαθούν ακόμα και για τα αυτονόητα.

in.gr