ιουστίνη

Την... αμαρτία μου θα την πω, ή ορθότερα, θα τη γράψω. Πολύ δύσκολα με κατακτούν τα βιβλία των Ελλήνων συγγραφέων που εκδίδονται στις ημέρες μας. Δεν είναι τόσο θέμα γραφής όσο θεματολογίας και «συμπεριφοράς». Θεωρώ ότι ορισμένες φορές χάνουν την κόκκινη γραμμή μεταξύ της ποιότητας και της δήθεν κουλτούρας και υιοθετούν μια ελιτίστικη στάση ζωής, προφανώς θεωρώντας ότι κακώς δεν τους έχει ακόμα δοθεί Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη ΔΕΝ είναι από αυτούς! Και ναι, δηλώνω θαυμάστριά της. Όχι μόνο γιατί η πένα της φτάνει σε λυρικά μονοπάτια που απογειώνουν την ελληνική γλώσσα, όχι μόνο γιατί ξέρει να πλάθει ιστορίες όπου η γλυκύτητα μπερδεύεται και συγκρούεται με την πικρία, αλλά - κυρίως - επειδή είναι ένας υπέροχος, λαμπερός και γεμάτος αισιοδοξία άνθρωπος. Αντιπροσωπεύει την ελληνική ψυχή έτσι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι...